Papa

ʺGehoorzaamheid heeft niet de hoogste prioriteit bij ouders. Belangrijker vinden ze het dat hun eigen kind zelfstandig, mondig en ook eerlijk isʺ. Dat bleek uit een onderzoek van Trouw onder ouders, over hun visie op opvoeden. Als contrast werd aangehaald dat er in de samenleving juist om een strengere opvoeding wordt geroepen. Een groot deel van de ondervraagde ouders vindt dat kinderen te vrij worden gelaten. Daarmee bedoelen ze dan wel andermans kinderen die gehoorzamer zouden moeten zijn. Over hun eigen kinderen en manier van opvoeden is men tevreden.

Ook ik ben tevreden over hoe het de afgelopen 13 jaar is gegaan qua opvoeding. Helaas heb ik niet mee kunnen doen aan het onderzoek. De uitslag zou niet anders zijn geweest, wegens een compleet afwijkend opvoedingspatroon. Maar gehoorzaamheid staat bij mij wel op nummer een.

Opvoeden, het gaat uiteraard niet vanzelf. Maar liefst negen maanden heeft een aanstaande ouder de tijd om zich voor te bereiden op het ouderschap. En dan in een keer is het zover en is er geen weg meer terug. Het is een feit en dan blijken die negen maanden lichtelijk verspeelde moeite te zijn geweest. Hier kan men zich gewoon niet op voorbereiden. Het eerste jaar dat volgt is pittig door een mogelijk slaaptekort, gevolgd door de ik-wil-graag-staan-en-alles-wat-op-tafel-ligt-pakken-fase. Daar overheen komt dan de bekende ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee-fase.

Er zijn wel boekjes waarin staat hoe opvoeden moet, maar als kinderen gaan praten, in ieder geval een willetje krijgen, zul je aan de bak moeten. Er zal een beroep moeten worden gedaan op de eigen inventiviteit. Vergeet de boekjes en negeer de adviezen van moeders en schoonmoeders, ook al ligt dat wat moeilijk. Probeer het fingerspitzengefühl te ontdekken en vertrouw in jezelf en je partner.

Er was bij mij een beetje sprake van een valse start. Drie maanden voor de geboorte van Susanna kreeg ik te horen dat ik MS heb. Na twee dagen van paniek kreeg de zwangerschap van Wyanne terecht weer meer aandacht. Pas toen Susanna een half jaar oud was en ’s nachts doorsliep, begon bij mij pas het MS-kwartje te vallen. Drie maanden later was Wyanne weer zwanger.

Zorgen voor mijn kinderen, mijn gezin. Ik deed mijn best, of eigenlijk deed ik maar wat. Dat wat in mij opkwam en vooral, wat in Wyanne opkwam. Ik mag mezelf niet tekort doen, maar ik moet bekennen dat ik vaak op de haar kennis afging. Terugkijkend betrof dit niet alleen het opvoeden van de meiden. Ik heb mij in de loop der jaren vaak afhankelijk opgesteld van haar.

Er waren meer prille ouders om ons heen met wie wij ervaringen konden delen. Binnen de gezamenlijke, vaste vriendengroep waren wij echter de eerste met kinderen. Susanna is tevens het oudste kleinkind voor beide opa’s en oma’s. De oudste broer van Wyanne en zijn vriendin

waren eerder in verwachting, maar een vroege geboorte van Anne heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.

Nu zijn de meiden 13 en 11 jaar. Het gaat vanzelf, zo lijkt het. De dames zijn veel bij mij. Ze zijn erg prettig in de omgang. Geregeld komt het voor dat ik te moe ben om eventueel in te grijpen in een conflict of ergens mee te helpen. Gelukkig wordt een groot deel van de daadwerkelijke opvoeding door Wyanne gedaan. Een betere moeder hadden ze niet kunnen wensen!

Dat de echte pubertijd nog moet beginnen, besef ik terdege. Op dit moment vind ik de meiden mondig, zelfstandig, eerlijk en bovenal gehoorzaam. Dat had ik dus eigenlijk wel in het onderzoek willen zeggen.