Jubileum

Eind januari ging ik samen met mijn ouders naar Den Haag voor wat een zeer leuke, maar zeker ook bijzondere dag zou worden. Alleen al omdat ik het afgelopen decennium niet vaak meer in Den Haag ben geweest. Hooguit om toeristje te spelen in de stad of op de boulevard van Scheveningen, ook al woont Corinne al zeker 25 jaar in het Scheveningse Duindorp. Specifieker, ze heeft een appartement op de eerste verdieping, zonder lift helaas!

Samen met haar gezin, collega’s en beste vriendin Nathalie gingen wij vieren dat zij, natuurlijk niet geheel toevallig, ook 25 jaar binnen het Haagse basisonderwijs actief is. Op een paar korte uitstapjes bij oudere kinderen na, verder altijd met de jongste groepen. Eerst tijdenlang op een school om de hoek, nu alweer een aantal jaren op Islamitische basisschool Al-qoeba. Deze overgang volgde enkele jaren na haar bekering.

″Waar is Lien?″ Bij ons thuis wordt Corinne Lien genoemd. Waarom weet ik eigenlijk niet. Het was 2001 en mijn zus en ik waren bij mijn ouders op bezoek. ″Oh, die is even naar boven, bidden.″ Van verbazing val ik bijna van m’n stoel. Zij? Bidden? Ik zat op dat moment trouwens op een normale keukenstoel. Ik wist wel van MS in mijn lichaam, maar verder ontbrak mij nog enig besef over mogelijke gevolgen, terwijl het woord acceptatie wel al in mijn hoofd zat. Ik kon nog bijna volledig werken, maar liep ondertussen al wat minder volledig. Droeg ik oogkleppen uit angst of uit gemakzucht?

De verbazing was omdat Lien volgens mij niet belijdend godsdienstig was? Daarbij leek het mij ook geen gangbaar tijdstip om over te gaan tot een gebed. Toch, het was eerlijk gezegd ook weer geen complete verrassing voor mij. Dat waar ik al rekening mee hield, was waarheid geworden. Youssef was enkele jaren eerder, tijdens een rondreis door Marokko, in haar leven gekomen. Na veel brieven, digitaal corresponderen was nog niet zo vanzelfsprekend als nu, leidde de liefde tot een huwelijk in 2000. Aangezien ons onderlinge contact toen minder intensief was, leefde ik op een afstandje enigszins onverschillig mee met deze ‘uit de hand gelopen vakantieliefde’. Dit in contrast met nu, waarin onze band zeer sterk is. Lien is een van de belangrijksten in mijn leven.

Vandaag ging ik op ’haar‘ basisschool het team ontmoeten. Benieuwd, want behalve aan mij over de collega's, heeft ze ook andersom, over haar broer verteld. Ik begreep dat mijn blog door een aantal van hen wordt gelezen. Zo bleek men geheel op de hoogte van mijn zweefavontuur vorig jaar september. Als verrassing had het team een filmpje gemaakt, waarin zij, afgewisseld met leerlingen, Corinne toespraken. Hierin werd wel duidelijk hoezeer zij haar en haar rol op school waarderen, om de enorme inzet en het enthousiasme. Niet alleen voor haar groep en voor collega’s, zeker ook rond de ouderbetrokkenheid. Een aantal ouders, die ik bij het uitgaan van de school om 12 uur nog even kon ontmoeten onderstreepten dit.

Daarna konden we bijkletsen en uitgebreid lunchen in een Turks restaurant en was er nog tijd om even over de Haagse markt te struinen.

Ik zou dit jaar misschien wel 20 jaar in het onderwijs werken, misschien ook niet.