Verantwoordelijkheid

Nee, geheel op de automatische piloot het leven leiden, dat lukt waarschijnlijk niemand. Daarvoor is er toch de agenda uitgevonden? Zonder kan men tegenwoordig gewoon niet, althans ik ken niemand die agendaloos door het leven huppelt. Aangezien voor mijn gevoel half Nederland al tijden lang rondloopt met een digitale agenda, verborgen in een smartphone, heb ik onlangs ook maar het analoge tijdperk afgesloten.

Mocht dit als behoorlijk conservatief overkomen, dan zal ik direct toegeven dat ik mij daarin herken. Helemaal omdat dit al ruim een jaar geleden als zijnde zeer handig aan mij werd voorgesteld. De echte, papieren agenda-van-vlees-en-bloed is niet meer op mijn tafel te vinden. Het is inderdaad ideaal, want nu kan ik meteen bladeren naar de toekomst, om een afspraak te maken. Ik ben hierbij niet meer afhankelijk van anderen.

Desondanks is mij ondertussen duidelijk dat het leven niet slechts met een agenda te beheren is. Hopelijk herkent iedereen het verzuimen van iets dat eigenlijk niet verzuimd mag worden. Onlangs bleek ik nog de verjaardag van mijn nichtje te zijn vergeten. Dom! Er zijn ergere dingen, maar slordig is het wel. Waar ligt die verjaardagskalender ook alweer? Minstens zo gênant is wat enkele weken terug gebeurde. Ik wilde net wat gaan rusten, toen een vriend langs kwam voor een met mij, in mijn digitale agenda gemaakte afspraak. Na een paar minuten toneelspel heb ik het maar opgebiecht, dat praat makkelijker.

Afgelopen woensdag wachtte ik op mijn huishoudelijke hulp. Daarvoor heb ik geen agenda nodig, want die komt iedere woensdagmiddag tussen 2 en 4. Maar richting 3 uur begon ik hem toch wat te knijpen. Als ik bel om te vragen of er ook een verklaring is voor de afwezigheid, krijg ik te horen dat mijn indicatie is verlopen. Oftewel: op dat moment heb ik nergens recht op en komt er helemaal geen hulp meer. ″Twee dagen geleden, op maandag 2 maart is deze vervallen″, krijg ik te horen. Na de ondertussen geregeld terugkerende implosie, vraag ik hoe dat mogelijk is. Uiteraard besef ik dat er voor iedere indicatie een einddatum bestaat. Echter, voor mijn gevoel was dat tot ver na mijn dood.

De laatste maanden heb ik van de gemeente Zwolle maar liefst driemaal bericht ontvangen dat er voor de zomervakantie een zogenaamd keukentafelgesprek zou komen. Handig, ter voorbereiding! Maar iets in mijn agenda noteren kan niet zonder een exacte datum. Maar na mijn vraag waarom ik dit niet van te voren wist en dus alvast actie had kunnen ondernemen, bleek dat de volledige verantwoordelijkheid hieromtrent bij mij ligt. Had ik het maar in mijn agenda moeten schrijven.

Gedachten schieten door mijn hoofd. De laatste tijd heb ik genoeg verhalen gelezen, gehoord en gezien die deze gradatie van hulpeloosheid ruimschoots overschrijden. Het gaat hierbij slechts over een poetsdoek en een stofzuiger. De persoonlijke verzorging loopt geen gevaar.

Akkoord, het is oneerlijk om met de beschuldigende vinger naar anderen te wijzen. Ik had beter kunnen opletten. Maar onderwijl wijst bedrijf A naar de gemeente, want die wil dat de cliënt zelf verantwoordelijk blijft. Andersom vindt de gemeente het raar dat bedrijf A niks van zich heeft laten horen. De waarheid zal ergens in het midden liggen.

Nog meer verantwoordelijkheid kan ik best wel aan!