Huub

En zingen dan? Is een koor niet wat voor jou? Deze vraag werd mij ergens begin 2004 gesteld door mijn moeder. Op een koor, zie je het voor je? Zoiets vraag je niet aan een amuzikaal persoon. Je vraagt toch ook niet zomaar of iemand in de gemeenteraad plaats wil nemen. Daar moet je belangstelling voor hebben, aanleg. Net als het beklimmen van de Mount Everest of een cursus Chinees.

De MS begon langzaam maar zeker sporen achter te laten. Ik wist op dat moment ongeveer vijf jaar van het bestaan af. Soms zwom ik nog enkele baantjes, maar verder sporten was er niet meer bij. Ik bulkte destijds ook niet van de creativiteit en ondernam eigenlijk weinig buiten het kringetje waarin ik verkeerde. Ik neem mijzelf die passiviteit ook niet kwalijk. Met een jong gezin om mij heen, een aantal goede sociale contacten en erg leuk werk in het speciaal onderwijs was ik wel tevreden. Maar bovenal, ik stond nog heel anders in het leven. Ik heb het 2 al eens eerder benoemd, ik was erg snel tevreden.

Onlangs was ik bij een optreden van Huub van der Lubbe, beter bekend als zanger van De Dijk. Eindelijk, want ik had hem graag al eens eerder solo zien optreden. Hij op gitaar, verder slechts begeleid door een pianist. Mooie teksten, stoere stem, goede entertainer! De avond bracht wat ik ervan verwachtte!

De Dijk heb ik een aantal keren live gezien, voor het eerst in 1988, in het oude Hedon. Een jaar later zag ik ze weer op het festival Klepperpop in Hardenberg. Daar trad een leuk rijtje op: Bertus Staigerpaip, Claw Boys Claw, De Dijk, Herman Brood en Golden Earring.

Toen ik in 1980 in Zwolle kwam wonen, heette mijn buurjongen Huub. Hij woonde twee huizen verderop. De eerste jaren in Zwolle werd hij een goede vriend van mij. Hij zat weliswaar op een andere lagere school, maar daarbuiten speelden we veel, vooral voetballen. We zaten ook in hetzelfde team van voetbalclub CSV’28. Ik kwam volgens mij niet veel over de vloer bij hem thuis. Het was er niet gezellig, een koude atmosfeer en een norse, strenge vader. Eenmaal op de middelbare school groeiden wij uit elkaar. Op zijn middelbare school kreeg hij foute vrienden.

De laatste keer dat ik op zijn kamer was toonde hij mij een enorm, gloednieuw survival knife. Net zo eentje als Rambo had. Met in het handvat een aantal noodzakelijke hulpmiddelen opgeborgen om het een weekje uit te houden in de jungle. Een kompas, een vuursteentje, allerlei haakjes en onder andere ook naald en draad om zelf je wonden dicht te naaien of je kleding te verstellen. Huub stal veel, dat mes waarschijnlijk ook en het is volgens mij ook bergafwaarts gegaan met hem. Althans, in die jaren. Vijf jaar geleden liep ik hem bijna tegen het lijf. Ook wel nieuwsgierig heb ik hem toch ontweken.

Hoewel ik in de brugklas volgens mij veel braver was dan Huub, was ook ik kennelijk beïnvloedbaar. Ook ik heb gepikt en ben betrapt, met als gevolg dat de directeur van mijn school, het Meander College, ons kwam halen bij de Blokker. Teruglopend naar school, door het winkelcentrum heen, kon iedereen mij en mijn betraande ogen zien. Ik geloof dat mijn ouders niet boos waren, wel teleurgesteld.

Zoals wel vaker het geval is, bleek mijn moeder ook ditmaal goed te zitten met haar voorstel betreffende zingen bij een koor. Ik moet erkennen dat, ongeacht het onderwerp, mijn moeder wel heel erg vaak gelijk blijkt te hebben. Hoe irritant ik dat ook vind.

Na enkele weken bezinken ging er toch iets kriebelen en ben ik verschillende koren gaan bezoeken en vergelijken. Zo werd ik voor ruim vier jaar onderdeel van de afdeling tenoren van koor De Koor. Populair, klassiek, Nederlandstalig, alles moest uit het hoofd

gezongen worden. Een paar keer per jaar gaven we een optreden. Ik heb het met veel plezier gedaan en het werd pure ontspanning. Twee uren lang compleet de gedachten verzetten. Graag was ik doorgegaan als de MS ook nu geen spelbreker was geweest. Er waren door mij en de dirigente verschillende tussenoplossingen bedacht om maar aanwezig te kunnen blijven. Echter, toen ik eenmaal zo ver was dat ik het slechts tot aan de pauze bleef volhouden, ging voor mij ook de lol eraf.

Het lied Iemand als jij is van Huub van der Lubbe. Afgelopen vrijdag zong hij het gelukkig ook. Prachtig! Met De Koor hebben we het ook vaak gezongen. Een lied voor geliefden, maar mama, dit lied gaat ook over jou.

Iemand die me doorheeft als ik mezelf niet ben
Die wel beter weet dan ik mezelf ken
Iemand die me wegwijst als ik het doel vergeet
Die me de waarheid zegt als ik het niet meer weet

Iemand als jij
Iemand als jij
O, zo iemand als jij

Iemand die me loslaat en mij mijn gang laat gaan
Die me tegenhoudt als ik dreig door te slaan
Iemand die kan lachen om alles wat gebeurt
Die wel janken kan maar daarom niet getreurd

Iemand als jij
Iemand als jij
O, zo iemand als jij
Iemand als jij
Zo is er niemand
Er is niemand zoals jij bent voor mij

Iemand die me liefheeft als ik me niks meer voel
Die door alles heen toch begrijpt wat ik bedoel
Iemand die me warm maakt, al is het nog zo koud
Die mijn alles is en van mijn alles houdt

Iemand als jij
…

Net als Huub van der Lubbe had mijn buurjongen Huub ook enorme flaporen.