Spandoek

Ik loop hier ook namens mijn zussen Anneloes en Corinne. Deze snoeiharde, vlijmscherpe tekst deed politiek Den Haag op zijn grondvesten schudden. De regering van toen, Ruud Lubbers І, werd aan het twijfelen gebracht. Moesten ze nog wel doen wat ze eigenlijk van plan waren?

Vanuit de Verenigde Staten had president Reagan het vriendelijke doch dringende verzoek gedaan of hij 48 kruisraketten op vliegbasis Woensdrecht mocht stationeren. Ook vanuit Nederland moest het Russische gevaar worden bestreden. De Nederlandse regering wilde maar wat graag meewerken. Nou ja, wilde? Ik schat zo in dat de Nederlandse regering niet anders durfde, niet anders kon.

Al in 1981 was er een grote vredesdemonstratie in Amsterdam. Tussen de ruim 400.000 demonstranten liepen ook mijn vader en mijn zussen mee, evenals enkele andere familieleden. Over deze demonstratie verscheen naderhand het fotoboek Nederland zegt Nee, met daarin een grote foto van Anneloes en Corinne afgebeeld, lezend in de linkse, communistische krant De Waarheid. Ik was hier trots op. Een volgende keer wilde ik ook mee! Mijn ouders waren christelijk en links georiënteerd. Zo was mijn vader in die jaren lid van de Evangelische Volkspartij (EVP) en ook van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Als predikant zijnde werd hem dat niet altijd in dank afgenomen

Toen het mogelijke besluit tot plaatsing nog dichterbij kwam, werd er in 1983 weer een demonstratie georganiseerd. In Den Haag zouden op 29 oktober dat jaar meer dan 550.000 mensen bij elkaar komen. Over die tijd las ik:

Massale demonstraties, felle debatten, politieke ruzies en zelfs verscheurde huwelijken. Heel Nederland is begin jaren tachtig in de ban van de bom. Er was die dag in heel Nederland geen bus meer te huur: ze reden allemaal naar Den Haag. Een groot deel bleef ook nog in de file staan.

Onlangs was ik weer eens in het IJsseldelta Stadion, de thuishaven van PEC Zwolle. Het was de halve finale van de KNVB-beker tegen PSV. De wedstrijd zou om 18.45 uur beginnen, maar omdat het druk zou worden wilde ik op tijd aanwezig zijn. Druk werd het, in het stadion maar ook al in de taxi. Het taxibusje kwam mij om 17.25 uur halen, maar toen ik de eerste glimp van het veld zag, was de wedstrijd al bijna een minuut bezig. Oftewel, ik ben bijna anderhalf uur onderweg geweest.

Over de wedstrijd zelf valt weinig leuks te zeggen. Een matige vertoning, 0-3 verlies en vooral vreselijk koud. Ik was dik aangekleed en overal tegen bestand, dacht ik. Maar mijn tenen vroren er bijna af. Stiekem wenste ik op dat moment iets meer last te hebben van MS in mijn voeten. Het niet goed kunnen voelen hoe koud ze in werkelijkheid zijn, kàn een voordeel hebben.

Aan de overkant van het veld hangt een enorm spandoek met de tekst PEC Zwolle Desespereert Nimmer. Het is een knipoog naar het verleden van de club. In de eerste jaren van de 20e eeuw worden in Zwolle twee voetbalclubs opgericht. In 1904 de club Ende Desespereert Nimmer en in 1906 Prins Hendrik. In 1910 fuseren beide verenigingen tot PEC, de Prins Hendrik Ende Desespereert Nimmer Combinatie. Vanaf 1971 wordt het PEC Zwolle.

Waarschijnlijk omdat de wedstrijd niet om aan te zien was had ik de tijd om de creativiteit van de supporters op mij in te laten werken. Dan heb ik het uiteraard niet over de vaak afgezaagde spreekkoren. De spandoeken echter zijn meestal mooi om te zien. Nu leent de afkorting PEC zich daar makkelijk voor, zoals: The Boys Are PEC In Town, PEC To The Future en ResPECt. Ook individuele spelers krijgen hun spandoek, zoals Slot Zij Met Ons (Arne Slot) of BenSon Of God (Fred Benson).

In een van de bussen vol actievoerders, de in 1983 naar Den Haag gingen, zaten mijn vader en ik. Politiek bewust als ik was stond ik natuurlijk te popelen om vooraan ‘Nee’ te brullen. Ik was ʼbewapendʼ met een stuk hout. Aangespoord door mijn zussen, had ik een houten bord gemaakt van 40 bij 50 centimeter. Met daarop die shockerende tekst Ik loop hier ook namens …

Alle protesten ten spijt besloot de toenmalige regering toch tot plaatsing van de kruisraketten. Trouwens, uiteindelijk ging dat ook weer niet door, omdat Rusland alsnog het INF-verdrag (Intermediate-Range Nuclear Forces) ondertekende.

Vier jaar geleden heb ik zelf nog een spandoek gekocht. Niet om te protesteren, maar om aandacht te vragen voor fietsende kinderen. Het bekende spandoek van Veilig Verkeer Nederland, De scholen zijn weer begonnen. Overhaaste bewoners van Stadshagen konden hier wel wat meer op gewezen worden. Meer dan die paar spandoeken die de gemeente ieder jaar tijdelijk ophangt.

Binnen de oudervereniging was tot voor kort een van mijn functies verkeersouder. Ik, die niet kan lopen, fietsen of autorijden. Ongeveer vijf jaar geleden bleek de basisschool deze functie graag bekleed te hebben. Terwijl ik er niet was, ben ik tot verkeersouder gebombardeerd. Ik had achteraf natuurlijk nee kunnen zeggen! Na de zomervakantie stop ik met de oudervereniging. Ook Rosa gaat naar de middelbare school.

Op mijn spandoek voor het leven staat: Carpe Diem – Pluk de dag!