Busje

Bekijk het maar! Ik ga niet in zo’n taxibusje zitten. Dat is voor bejaarden en debielen. Over vooroordelen gesproken! Zo dacht ik er vijf jaar geleden over. Nu weet ik wel beter.

September 2011 sta ik bij de bushalte, om vanaf het station met de trein naar Arnhem te gaan. Ik ben ontspannen, mooi op tijd, maar mijn leven zal tien minuten later voor enkele dagen op de kop staan.

Mijn appartement is al om 101 redenen bijzonder tof. Daar komt nog eens bij dat er twee bushaltes voor mijn huis liggen. Als het mee zit ben ik binnen twaalf minuten in de stad en weer 2 x 60 seconden later op het station. Vice versa geldt hetzelfde. Zoals ik altijd al heb gezegd, alles klopt waar ik woon. Niet alleen in de buurt van mijn dochters en het winkelcentrum, ook dicht bij de grote buitenwereld.

De bus stopt. De manier waarop dit gebeurd doet al iets vermoeden. In plaats van pas te stoppen zodat de achterdeuren voor mijn neus kunnen openen, remt de chauffeur dusdanig dat hij mij via de voorste deur te woord kan staan. Ik kan niet goed horen wat er gezegd wordt, maar ik begrijp dat hij mij niet mee mag neem. Ik vang op ‘dat het in de wet staat’. Of zei hij nou ‘dat ik in de weg sta’?

Ziedend, wanhopig en verdrietig tegelijk reageer ik. Of de chauffeur hiervan schrikt weet ik niet, maar hij sluit de deuren en rijdt verder. Dan sta ik daar. Hoe kan dat nou? Zo onverwacht, daar hou je toch geen rekening mee? De volgende chauffeur weet van niets en neemt me gewoon mee. Op het station doe ik navraag doe bij andere chauffeurs en zij bevestigen mij helaas in mijn angst.

Niet meer mee mogen met de stadsbus. Dan staat mijn hele leven op zijn kop. Ik kan dan voortaan alleen nog maar met die ellendige taxibusjes reizen naar de stad of verder. Erger nog, Susanna en Rosa mogen niet allebei tegelijk mee in een dergelijk busje. Men zegt wel eens dat overal wel een oplossing voor is. Nou, hier niet voor!

De betreffende busmaatschappij, Syntus, heeft het verbod op vervoer van elektrische rolstoelen ingevoerd, omdat het onveilig zou zijn. Het enige wat hier volgens mij voor pleit, is dat vastzetten met een gordel bijna onmogelijk is. Maar de rolstoel staat zo stevig, dat ik alleen zou omvallen als de bus met 100 kilometer per uur door de bochten giert.

Voor een paar dagen wordt het onrustig in Zwolle, zo ook in mijn hoofd. Door de SP worden er vragen gesteld in de gemeenteraad. Mijn vader heeft contact gezocht met hen. Ik ben niet de enige die ‘gediscrimineerd’ wordt. In de media is er de nodige aandacht en Syntus krijgt er flink van langs. Zelfs ‘Hart van Nederland’ wil een item maken. Echter, op de valreep gaat dat niet door, want Syntus trekt het verbod in. Kennelijk bezweken door alle aandacht in de media. Ach, mediageil als ik ben, een televisieoptreden had mij wel leuk geleken.

Dit verhaal speelde zich 18 maanden geleden af. Ik was fysiek nog veel krachtiger en reisde af en aan met stadsbus en trein. Taxibusjes, ik gebruikte ze alleen als ik buiten Zwolle ergens moest zijn waar men met openbaar vervoer niet heen kan reizen. Nu ben ik ondertussen fan van de taxibusjes. Je wordt mooi van deur naar deur gebracht. Een nadeel is dat niet bekend is wanneer ze komen. Nog een nadeel is dat een groot percentage van de chauffeurs kennelijk dol is op Hollandse hits en dat per radio laat horen.

Twee weken terug ging ik weer eens eten bij mijn buurvrouw voor het leven, Evelien. Ondanks het slechte weer van de dagen ervoor, dacht ik haar huis wel te kunnen bereiken met de rolstoel. De 600 meter er naar toe namen ruim twintig minuten in beslag. Zes meter voor haar voordeur kwam ik zelfs vast te zitten. Na een lekkere maaltijd heb ik de taxi teruggenomen.

Leve het taxibusje!