Máxima

Maandag 28 januari ging ik om drie uur ’s middags naar bed. Vrij laat voor mijn doen, want meestal is dat rond één uur. Een zeer frustrerend en irritatie opwekkend avontuur eerder die middag was hiervoor de aanleiding. Op dat moment wist ik natuurlijk nog niet dat er die dag geschiedenis zou worden geschreven. Twee uur later, ik ben net wakker, doe ik even de radio aan. Ook al kan ik alleen maar op mijn rug liggen en mijn handen niet meer gebruiken, lukt mij dit zelfstandig. Daarvoor heeft men apparatuur uitgevonden, zogenaamde omgevingsbesturing.

Vanuit mijn rolstoel kan ik met behulp van een soort computer, de kinbesturing en de knop bij mijn hoofd allerlei apparatuur bedienen. Radio, televisie, telefoon, computer, intercom, deuren. Meer opties zijn nog mogelijk. Vanaf mijn bed heb ik ook een omgevingbesturing. Op mijn borst wordt een knop vastgemaakt. Door op de knop te tikken en kijkend naar een keuzescherm, kan ik ook radio, intercom en telefoon bedienen. De techniek staat voor niets!

Op de radio hoor ik dat de koningin die avond een toespraak zal houden. Dat kan eigenlijk maar één ding betekenen. Ze zal afstand doen van de troon! Maar…dan...hoe… 4 seconden later barst ik in huilen uit, terwijl ik naar haar portret kijk, dat recht tegenover mijn bed hangt. Majesteit, blijf alstublieft!

Onzin natuurlijk, maar er dwarrelen wel allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik vind het bijzonder om dit nieuwsbericht te horen. Kennelijk ben ik meer koningsgezind dan ik dat zelf in de gaten had. Al krijgt de koningin alleen maar een symbolische functie, dan nog mag het koningshuis niet verloren gaan. Ik heb mij ook wel eens afgevraagd of ik misschien republikein zou zijn. Maar mijn voorkeur voor de Royals is weer aangewakkerd sinds Máxima bij de club is.

Het indrukwekkende nieuws over de waarschijnlijk aanstaande troonswisseling kwam binnen in een hoofd dat al een flinke tegenslag te verwerken had gekregen. Eerder die middag had ik hoogstpersoonlijk ingrijpen in een situatie die neigde naar een hoop geouwehoer voor mij. Twee dagen daarvoor mochten de meiden van mij in de stad een nieuw spel voor de Wii kopen. Zondagmiddag komen ze vol enthousiasme bij mij langs om het spel uit te proberen. Maar het schijfje doet het niet! Na een half uur kom ik erachter dat er tegenwoordig kennelijk ook sprake is van een nieuwe versie, de Wii-U!

Hoewel ik met mijn kinbesturing nog niet eerder in de binnenstad was, ga ik op maandagmiddag zelf maar naar de betreffende winkel. In de hoop te redden wat er te redden valt. Die schijfjes kan je niet zomaar ruilen. Wellicht dat ik met mijn 'sneue' rolstoel en verder verpletterende uitstraling nog een positieve wending hieraan kan geven. ‘Natuurlijk is ruilen geen probleem’, krijg ik te horen. Maar dan blijkt het bijbehorende boekje te ontbreken. Die ligt nog thuis! Het is heel makkelijk om dan de schuld bij de dochters te leggen.

Toen op 30 april 1980 Beatrix het stokje van Juliana overnam kreeg ik een tegeltje met daarop een portret van beide dames. Nu hoor ik van verschillende mensen om mij heen dat zij toen een beker hebben gekregen. Aangezien ik op een vrij normale school zat, klas 4 van de Jan van Nassau school te Hoofddorp en mijn geheugen mij wel eens in de steek laat, zal het wel een beker zijn geweest.

In mijn keuken hangt een foto van Máxima met de bekende traan, tijdens haar huwelijk. Zal ze tijdens de kroning weer gaan huilen?