Pyjamadag

ʺZuster! Zùùùùstùùùr! Hij doet het weer!ʺ Een oud dametje, met ingevallen mond en een ouderwets brilmontuur op haar neus, zit ogenschijnlijk hulpeloos op bed. Zij roept om hulp als haar overbuurman, oud-voetballer John de Wolf, weer eens het gordijn dicht trekt. Hij kan het uitzicht op de Amsterdam Arena niet verdragen. Ik vind dit een grappig reclamefilmpje. Vorige week moest ik vaak aan deze oude dame denken.

Het nadeel van afhankelijk zijn van een elektrische rolstoel, ook al is deze helemaal op mij afgesteld, is dat er ook niks kapot mag gaan. Ook als er een ingrijpende aanpassing moet plaatsvinden ben ik de bok. Als alternatief tijdelijk een andere rolstoel gebruiken is niet mogelijk. Zonder mijn eigen rolstoel kan ik niet. Een zachte band of een hoofdsteun die versteld moet worden zijn handelingen die terplekke uitgevoerd kunnen worden. Daarvoor heb ik dan mijn vrienden van Welzorg, de ANWB voor rolstoelend Nederland. Maar als er meer aan de hand is, zoals bij mij, dan moet er een noodplan gemaakt worden. De beugel waarop mijn kinbesturing zit, moest namelijk verplaatst worden van over mijn rechterschouder naar de andere kant. Ook wilde ik de joystick, ondertussen nutteloos geworden op de plaats waar deze altijd zat, een nieuwe kans geven. Met mijn handen kan ik toch niets meer. Met de joystick op de rug van mijn rolstoel, heeft iemand die mij dolgraag wil helpen er veel plezier aan.

De afspraak was al drie weken daarvoor gemaakt. Dinsdagmiddag 5 februari, aan het eind van de middag, zou de stoel worden opgehaald. ʺVrijdag weer terugbrengen, is dat akkoord?ʺ Nee, één complete pyjamadag vind ik meer dan genoeg. Na wat onderhandelen heb ik er een dagje vanaf gesnoept. Donderdag tegen het eind van de ochtend zou ik weer normaal kunnen leven vanuit mijn rolstoel. Dat wordt dus zo’n 40 uren op bed liggen. Dit klinkt trouwens wel heel dramatisch!

Ik maakte mij eigenlijk helemaal niet druk om deze ontbering. Behalve dat ik wat bezoeken had geregeld, kon ik radio luisteren, computeren en televisie gaan kijken. Voor dat laatste kan ik mijn bed in mijn woonkamer laten rijden. Ik heb zelfs een mogelijkheid om een televisie in mijn slaapkamer neer te zetten, maar dat weiger ik. Wanneer ik ooit alleen nog maar op bed kan liggen, zal ik het eens overwegen. Trouwens, ik val toch meestal binnen drie minuten in slaap.

Toen het woord pyjamadag werd geïntroduceerd in de Nederlandse taal, gebeurde dat uiteraard niet vol trots, wel met tromgeroffel. Situaties die vooralsnog richting Oost-Europa altijd al de normaalste zaak van de wereld waren, deden hier ook hun intrede. Door de tekorten in verpleeg- en zorginstellingen moeten hulpbehoevenden, in eerste instantie bejaarden, een dag in pyjama op bed blijven.

Het is nooit het woord van het jaar geworden. Dat zou zo gekund hebben, want het Van Dale Groot woordenboek der Nederlandse taal heeft de afgelopen tien jaar wel eens mindere woorden daartoe bekroond. Woorden die nauwelijks het nieuws hebben bepaald.

Zo was Bokitoproof in 2007 het beruchte woord, swaffelen in 2008 en tuigdorp in 2011.  Project X-feest kreeg in 2012 daarentegen juist zeer terecht die eer.

Verwarring wordt er ondertussen gezaaid door het ‘Genootschap Onze Taal’ met een eigen woord van het jaar komt, zoals weigerambtenaar (2011) en plofkip (2012).

Terwijl ik op bed moest liggen, bood Fokus mij aan om een zogenaamd ziekenhuistafeltje van hen te lenen. Ik mag graag achter mijn laptop zitten te werken, dus dat zag ik wel zitten. Echter, toen computer en microfoon waren klaargezet voor mij, ontdekte ik dat ik een ding was vergeten. Ik kan de muis alleen met mijn kinbesturing besturen en die was dus weg. Balen!

Rond mijn achttiende jaar was ik fan van Claw Boys Claw en dat ben ik stiekem altijd wel gebleven. Ik heb ze heel vaak zien optreden, zelfs nog als voorprogramma van U2 in de Kuip, die hun ‘Achtung Baby’-tour deden. Dat was in 1993. Uiteraard zijn de heren nu al een flink stuk ouder, maar toch zijn ze nog op pad. Een paar jaar geleden kwamen zij na een lange stilte terug met de cd ‘Pajama Day’. Peter te Bos, de zanger, droeg bij optredens steeds een pyjama. Eigenlijk realiseer ik mij nu pas wat mijn culthelden hiermee bedoelden.

Binnenkort komen ze weer in Zwolle optreden. Hopelijk ben ik daarbij!