Citotoets

Nog minder dan vijf maanden en dan is het voorbij. Dan zit er door de weeks rond twaalf uur niet meer een meisje uit groep 8 bij mij aan tafel. Ik hoef vanaf dat moment geen rekening meer te houden met de lestijden van een gemiddelde basisschool. Of beter gezegd, ik kan er dan geen rekening meer mee houden. Jammer, ik denk dat ik het ga missen!

ʺWas het leuk op school? Oh, ja hoor… Wat heb je gedaan? Oh, gewoon… Wat was het allerleukste vanochtend? Oh, de pauze… En wat was er dan niet zo leuk? Oh, de rest...ʺ

Op dat moment zit ik mij te verbijten. Als een gezellige, belangstelling hebbende vader probeer ik een gesprek op gang te brengen. Maar er worden alleen korte en nietszeggende teruggekaatst. Ik besef dat deze dame nog helemaal geen zin heeft in praten. Mijn gelijk volgt wanneer Rosa even later ongedwongen zit te eten en verteld over de ochtend, haar leuke meester en de stomme jongens.

Deze week werd de Citotoets afgenomen, het landelijk eindexamen voor kinderen uit groep 8 van de basisscholen. Althans, zo zou je er bijna over gaan denken. Ik irriteer mij mateloos aan alle aandacht die hieraan wordt besteed. Volgens mij is het de vraag wat de waarde is van deze driedaagse kennistest.

Iedere dinsdag, donderdag en vrijdag is er tot op heden voor mij een vaste onderbreking van de dag. Rosa komt lunchen! Susanna gaat naar het middelbaar onderwijs en doet hier al twee jaar niet meer aan mee. Ook al wil ik op een dag vroeg opstaan, half acht bijvoorbeeld, dan is het nog rond negen uur dat ik geholpen word met mijn ontbijt. Mij ontbreekt dan de trek om drie uur later weer te gaan lunchen, maar de ouderlijke plicht roept! Nee, het ontbijt overslaan doe ik niet, daar ben ik niet flexibel genoeg voor. Na de zomervakantie zal ook Rosa later thuiskomen. Een van de weinige voordelen is dat ik dan zelf kan gaan bepalen wanneer en of ik ga lunchen.

Sinds een jaar of vijf heb ik op de dagen dat Susanna en Rosa bij mij zijn, voor tussen de middag ondersteuning. Dan komt er een assistente van de Ambulante Begeleiding helpen bij de lunch. Het doel hiervan is dat ik voldoende aandacht kan blijven geven aan mijn dochters, zonder dat er te veel een beroep wordt gedaan op hen betreffende allerlei ondersteunende handelingen, zoals de tafel dekken en brood voor mij smeren.

Nu de dames wat ouder zijn kan ik heus wel eens wat extra’s aan hun vragen, maar vijf jaar geleden vond ik ze daar nog te jong voor. Ik ben al aan het afbouwen en vanaf de zomervakantie zal het helemaal over zijn.

Toen Rosa in groep 3 zat en Susanna in groep 5 waren hun lestijden niet helemaal gelijk. Een moeilijk punt is hierbij de woensdagmiddag. Waar menig ouder mee zal worstelen, is dat om kwart voor twaalf nummer één naar buiten wandelt en de volgende pas om half een. Blijf je wachten of ga je naar huis? De vrijdagmiddag was een iets minder groot heikel punt. Rosa was toen vrij en Susanna moest naar school. Waar maakte ik toch een probleem van, denk ik nu. Toen was het een hoop geregel. Twee jaar later, Rosa eenmaal een groep 5, kwam er rust.

Afgelopen dinsdag zaten er zes kinderen bij Matthijs van Nieuwkerk aan tafel. Ook De Wereld Draait Door besteedde aandacht aan de Citotoets. Matthijs maakte er samen met de kinderen een leuk stukje televisie van, grappig en aandoenlijk. Maar in kranten, op televisie en uiteraard op school zelf worden de achtste groepers flink op het belang van dit onderzoek gewezen. Overdreven veel!

Acht jaar lang ontwikkeld het kind zich en dat wordt, als het goed is, ook bijgehouden in het zogenaamde leerlingvolgsysteem. Het advies is al lang klaar en dan zou er in drie dagen tijd nog iets belangrijks zichtbaar worden? Door alle stress zal een kind juist minder goed presteren dan normaal het geval zou zijn.

Ik kan me niet herinneren dat er zoveel aandacht was toen ik in klas 6 zat. Wat ik ook raar vind is dat er door kinderen gesnoept mag worden tijdens het zwoegen. Nog even en we krijgen taferelen als bij de avondvierdaagse. Alsof snoep de enige drijfveer is om zich in te zetten.

Toen ik Rosa drie dagen van tevoren vroeg of ze zenuwachtig was, bleek ze gelukkig bijna vergeten te zijn wat voor onheil er boven haar hoofd hing.