Zin

Wat is de zin van het bestaan? Of laat ik het kleiner houden, de zin van mijn bestaan? Welk doel heb ik eigenlijk nog in mijn leven. ʹAllemachtig, wat een zware kost!ʹ, hoor ik mijzelf denken. Ja, Geert heeft zowaar een licht filosofische inslag ontwikkeld. En nee, Geert is niet in deprimerende doemdenkerij verzeild geraakt. Das war einmal!

De zomervakantie is voorbij, de meiden gaan weer naar school. Het gewone leven heeft weer aanvang genomen en ik, ik behoud gewoon mijn eeuwige vrijheid. Dit is trouwens niet helemaal waar. Mijn leven ziet er nu ook weer wat anders uit dan in de weken hiervoor. De meiden zullen weer thuiskomen na een lange dag school en er wordt niet meer geluncht door Rosa bij mij thuis. Daarnaast is ook mijn vrijwilligersklusje weer begonnen. Het samenstellen en vormgever van het nieuwsbulletin namens de directie van de basisschool waar mijn dochters op zaten. Maar de zee aan tijd blijft!
 

Specifiek begon de brainwave over het doel in mijn leven toen ik bij Albert Heijn een fragment van een gesprek opving, een conversatie tussen twee vrouwen. ʺJa, het was een geweldige vakantie. We zijn er weer helemaal klaar voor. De kinderen hebben zin in school. Ik ben ook weer helemaal opgeladen en heb zin om weer aan het werk te gaan!ʺ Op dat moment werd ik weer even geconfronteerd met mijn eigen situatie. Dat er zich een sloperij in mijn lichaam bevindt. Dat mede hierdoor mijn leven totaal anders is geworden dan ik er ooit van had verwacht. Wat voor baan had ik eigenlijk gehad anno nu? Had ik nu nog in het onderwijs gewerkt?

Kijk, mijn openingszinnen moeten natuurlijk met een enorme korrel zout gelezen worden. Natuurlijk heb ik doelen om voor te leven. En welke doelen dat dan zijn? Weet ik veel! Wat ik wel weet is dat ik vader ben voor het leven en dat altijd zal en wil blijven. En dat ik verder zoveel mogelijk positiviteit uit het leven wil halen. Mijzelf blijven ontwikkelen en er vooral voor anderen wil zijn, met of zonder handicap!

Tegelijkertijd besef ik dat ik een prima leven heb. Iedere dag mag ik weer een eigen invulling bedenken. Ga ik dit doen, of dat, of zus, of zo? Ik realiseer mij dat je dit wel moet kunnen. Als iemand niet met tijd en ruimte weet om te gaan is er een kans op afstomping of vereenzaming. Ik ben erin geslaagd om tevreden te zijn. Wie ik ben, wat ik heb en wat ik doe, het voelt allemaal goed. Dit is wel een lang proces geweest. Het zwarte gat, waar ik ooit bang voor was, heb ik kunnen vermijden. Dat ik mijn heil in schrijven heb gevonden had ik mij nooit kunnen voorstellen. En de stelling dat het goed is om gedachten op papier te zetten kan ik alleen maar onderbouwen. Het heeft mij geholpen om mijzelf te vormen, het helpt mij nog steeds!

Hoe mijn toekomst er zal uitzien weet ik niet. Maar ik wil mijzelf niet insnoeren door het leven niet meer laten zijn dan een invulling van dag tot dag. Mijn leven wil ik ook meer laten zijn dan een aaneenschakeling van ʹalleen maar leuke dingen doenʹ. Ik heb nog dromen, ik heb nog plannen. Wat wil ik eigenlijk nog veel.

Ik heb zin in het leven!

Solo

ʺMijn naam is Geert Jan, ik ben 43 jaar. Dit is de zesde keer dat ik hier ben voor mijn portie zeilen en mijn doel voor deze week is dat ik solo wil zeilenʺ. Met deze zin presenteer ik mij tijdens het zogenaamde ʹvoorstelrondjeʹ. Op zaterdagmiddag, aan het begin van een week zeilen, zitten alle deelnemers en vrijwilligers en drie beheerders bij elkaar. Ik hoor mijzelf praten en besef dat de woorden, hoe onschuldig ook bedoeld, wel eens heel anders, lichtelijk asociaal kunnen worden geïnterpreteerd. Ongeveer een uur daarvoor zijn wij met een pontje opgehaald uit Oud-Loosdrecht, om over de Loosdrechtse Plassen te worden verscheept naar het eilandje Robinson Crusoe. Vanaf de veranda van de verblijfsaccommodatie kijk ik uit op een gezellige kampvuurplaats, het haventje met verschillende soorten zeilboten en daarachter alleen maar water.

De opmerking dat helemaal alleen zeilen mijn doel zou zijn is natuurlijk wat gechargeerd, maar geen complete onzin. Mijn bedoeling was om het euforische gevoel van vorig jaar minimaal te evenaren. Het jaarlijkse weekje zeilen is ondertussen een vanzelfsprekendheid geworden, dus ik had mij ook dit jaar weer vol enthousiasme, maar wel klakkeloos aangemeld. Geleidelijk aan bekroop mij echter het besef dat er wellicht ook een bovengrens is aan de mogelijkheden voor mij binnen het zeilen. Had ik de afgelopen twee jaren nog met een joystick in mijn rechterhand het eenvoudigste éénmastertje uit de aanwezige vloot kunnen besturen, dit jaar zou dat niet meer gaan. Ik begon zowaar enigszins in mineur toe te leven naar deze week. Zou het alleen maar passief mee kunnen zeilen nog wel voldoening geven? Ter afwisseling van actief zeilen zou ik het prima vinden om ook eens alleen maar te kletsen en te staren over het water.

Gelukkig kwam er ruim op tijd een omslagpunt. Het gedicht Je moet zeilen op de wind van vandaag speelde hierbij een rol. Maar ook de innerlijke drang dat ik mijn zomervakantie niet in een anticlimax wilde laten eindigen. Ik voelde mij bij aanvang al goed en na de geweldige dagen in Parijs nog beter. Het weekje op het water mocht wat mij betreft alleen maar in opperbeste stemming worden afgesloten. Tegelijkertijd met dat ik mijn motivatie weer helemaal hervonden had, werd mijn eigen fantasie, het denken in mogelijkheden, verviervoudigd. Ik kan nauwelijks iets zelf, behalve dan slapen, praten, kauwen, slikken of zoenen. Maar als ik Zwolle aankon met mijn kinbesturing, waarom dan niet de Loosdrechtse Plassen? Ik weet dat op Robinson Crusoe vrijwel alles kan. Onder het motto Watersporten kan iedereen wordt er alles in het werk gesteld om de deelnemers, indien gewenst, zo actief mogelijk bij het zeilen te betrekken.

Het voornemen werd meer dan gerealiseerd. Slechts met de hulp van mij kin bestuur ik een kleine zeilboot. Gedurende een aantal uren heb ik niemand anders dan de wind nodig. Het gevoel om helemaal alleen op het water te zijn is geweldig. Een lekkere zon en een goed windje maakten het feest compleet

Volgens het verhaal zat Robinson Crusoe 28 jaar op een onbewoond eiland. Althans, hij dacht dat hij alleen was. Een plaatselijke inboorling kwam de rust verstoren, ze sloten vriendschap en Robinson noemde hem vrijdag. De vrijdag de ik ontmoette op het eiland was minder leuk. Die dag zat de vakantie er op! Het had nog wel twee weken lang donderdag mogen blijven.

Toen ik solo de wal naderde en overstag moest gaan, hoefde ik tegen niemand te brullen: ʺKlaar om te wenden, ree!ʺ

Wind

Je moet zeilen op de wind van vandaag

De wind van gister helpt je niet vooruit

De wind van morgen blijft misschien wel uit

Je moet zeilen op de wind van vandaag

Eind maart, vlak voor Pasen, werd er door een voor mij onbekende vrouw een pakketje afgeleverd, formaat schoenendoos. Het gele karton en de afbeelding van gekleurde eieren maakten dat ik mij niet meer zou hoeven te verbazen over de inhoud van het doosje. Wel was het voor mij nog onduidelijk wie de afzender was en waarom juist ik de gelukkige was. De mevrouw vertelde dat de Riki Stichting voor bepaalde doelgroepen de pakketjes liet samenstellen en die dan via de lokale afdelingen van de Zonnebloem liet ronddelen.

Aangezien ik met de Zonnebloem een aantal maanden later naar Parijs zou gaan, stond mijn naam nu automatisch in hun ledenbestand. Nooit heb ik mij kunnen voorstellen dat dit ooit zou gaan gebeuren. Maar mijn afkeer, gebaseerd op vooroordelen, is ondertussen gedraaid tot volledige tevredenheid. Gevolg was wel dat mijn naam ook terechtkwam bij afdeling Zwolle van de Zonnebloem, waarop ik benaderd werd of ik daar ook lid van wilde worden. Kennelijk gaat dit niet automatisch. Of dit nu een voordeel is of niet weet ik eigenlijk niet. Ik ben in ieder geval lid geworden en mag meedoen aan bingo’s of uitjes met een rondvaartboot en desgewenst kan ik aanvragen dat ik regelmatig bezocht wil worden door een vrijwilliger. Zonder gekheid, van dat laatste zou ik in de toekomst nog wel eens gebruik kunnen gaan maken. En dit is dus de reden waarom ook ik een pakketje van de Riki Stichting kreeg.

Als ik het doosje open ligt bovenop een papier welke mij van mijn hoofdvraag verlost. Eenzaamheid onder ouderen is een groot probleem. In Nederland voelen een miljoen ouderen zich vaak eenzaam. Zij krijgen soms hooguit eens in de vier weken bezoek. In zorginstellingen krijgen meer dan 10.000 ouderen zelfs nooit bezoek. Hier doen wij als Riki Stichting iets aan. Wij organiseren gedurende het jaar allerlei acties. We vragen aandacht voor deze ouderen en hopen dat anderen ook iets gaan doen voor deze vergeten groep. Een beetje aandacht voor elkaar doet zoveel goed…

Terwijl bij mij tranen beginnen te wellen, word ik overmand door geluk wanneer ik zie waarmee men mijn eenzaamheid weet te voorkomen. In de doos zit onder andere een fles advocaat en een bus slagroom. Uiteraard ontbreekt ook de nodige snoeperij niet. Ik moet erom lachen dat ik deze doos heb gekregen. Uiteraard vind ik het een mooi gebaar van de betreffende stichting. Maar ik, vereenzamen? Tja, het zou kunnen. Maar bejaard voel ik me zeker niet. Ook zit er een magazine in, LEVEN. Naast allerlei minder interessants kom ik het bovenstaande gedicht over zeilen tegen. En dit Korte stukje tekst heeft veel impact. Het is zo simpel als wat geschreven. Ja, zelfs ik had het zelf kunnen bedenken. Maar zonder heel dramatisch te doen, de essentie is een levenswijsheid die ik mij eigen heb gemaakt. De zogenaamde wind van vroeger heeft mij wel veel geleerd. Ik heb veel ervaring mee mogen nemen naar het nu. Maar ik kan daar niet op teren. Het moet nu gebeuren

De afgelopen vijf jaar is het weekje zeilen op de Loosdrechtse plassen een standaard onderdeel geworden van mijn leven. Ook voor dit jaar had ik mij op dat moment al aangemeld. Maar van binnen had ik toch een twijfel. Zou het net zo leuk blijven als de vorige jaren? Bijvoorbeeld, in vergelijking met vorig jaar kan ik mijn handen niet meer gebruiken. Maar door dit stomme gedicht werd ik weer gemotiveerd. De wind van vandaag kan ik ook wel aan en er wordt vast wel weer een oplossing bedacht. En dat bleek maar weer, want ik heb een topweek gehad.