Kwelling

Het is mij al vaker overkomen. Inmiddels had ik er natuurlijk allang een oplossing voor moeten vinden. Vaak genoeg was ik in mijn hoofd al goed op weg om een zoveelste herhaling te voorkomen. Toch zette ik dan niet door en overkwam het mij wederom. Glad vergeten? Verkeerde prioriteiten stellen? Laksheid? Zeg het maar.

Het lichaam is volledig slappehap, waar Geert totaal geen controle over heeft. Als ik op bed lig, is dat tijdens de siësta op mijn rug, maar ‘s nachts meestal op de linker- of rechterzijde. Dit laatste is feitelijk alleen mogelijk met behulp van een ligsysteem. Hierbij word ik in een gewenste positie gelegd door medewerkers, wat meteen wordt verankerd met behulp van kussens en een soort van boekensteunen. Deze laatste blijven middels klittenband op hun plek staan. Dat is de bedoeling, althans.  

In welke positie ik mijzelf dan ook op bed laat leggen, tot slot wordt er altijd een blaasbuis vlak boven mijn mond gepositioneerd. Daarmee kan ik vi via mijn omgeving besturen, dus ook assistentie aanvragen en mijn voordeur openen. Mocht deze blaasbuis onverhoeds niet gebruikt kunnen worden, bijvoorbeeld wegens wegzakken waardoor mijn mond er niet meer bij kan, dan is er nog een back-up. Eenvoudig uitgelegd is dat een kastje waarmee, als ik een hard geluid maak, assistentie wordt opgeroepen.

Geregeld maak ik mee dat ik in de ochtend vrijwel op mijn rug wakker word. Gedurende de nacht is mijn lichaam dus verschoven. Omdat ik dit nou eenmaal niet zelf kan, is het overduidelijk dat de boekensteun die mijn schouder moet ondersteunen, zodat ik op mijn zij blijf liggen, deze functie niet kan volbrengen. De kracht van het klittenband is niet groot genoeg.

Het gevolg is dat ik met mijn mond niet meer bij de blaaspijp kan. Als dat mij overkomt en daarna nog een paar keer, dan zou bij mij duidelijk moeten zijn dat daar wat aan gedaan moet worden. Toch? Dat was het in principe ook wel, maar evaluerend was de aanwezigheid van een back-up er kennelijk de oorzaak van dat ik niet doorzette. Ook al kon ik niet meer bij mijn blaaspijp, een beetje kabaal maken was al voldoende. En wanneer er eenmaal contact was met een medewerker kon ik om assistentie vragen en meteen verzoeken een sleutel mee te nemen om mijn voordeur te openen.

Onlangs werd ik weer eens op mijn rug liggend wakker en was de blaaspijp door mij niet te gebruiken. Maar erger, het kastje waar ik op dat moment op zou moeten kunnen vertrouwen, stond uit! Dit was dus echt een probleem. Waarom dat stomme ding niet aanstond? Dat vroeg ik mij ook af. Kon ik iemand de schuld geven? Nee, ik weet dondersgoed dat ik hier nou eenmaal niet zelf om verzocht bij hen die mij gisteravond hielpen. Ook weet ik, ik heb zelf de regie. Wat ik ook probeerde, met mijn onderlip kon ik hooguit de blaasbuis enigszins schampen. Een duidelijk gevalletje tantanuskwelling.

Het was 7:10 en ik heb om 9:00 een zogeheten veiligheidsafspraak. Vanaf dan proberen medewerkers contact met mij te leggen indien ik nog niets van mij heb laten horen. Onderwijl moest ik maar weer eens een oplossing bedenken.

Verwonderen

Toen ik ‘s ochtends de voorgaande avond nog eens herbeleefde en alles bij elkaar optelde, bleek pas goed dat het een nogal wonderlijk avondje muziek was geweest.

Onlangs ging ik naar Hedon voor een optreden van een Amerikaanse Nirvana tribute band. Bij de bushalte voor mijn huis had ik afgesproken met de vrouw met wie ik samen zou gaan. Gelukkig, er was nog plek in de bus. De positie bemachtigen waar ik normaliter mijn rolstoel kan parkeren is niet vanzelfsprekend. Misgrijpen is mogelijk, want er zijn meer kapers op de kust.

Meestal is bij binnenkomst een blik aan degene die daar is gaan zitten al genoeg om plaats voor mij te maken. Geloof mij, niet iedereen is even snel van begrip. Ook als diegene een kinderwagen bij zich heeft komen we er samen wel uit. Maar als er al iemand met een rolstoel zit, wordt het verhaal lastiger. Officieel mag daar maar een rolstoel staan en heb ik dus vette pech. Tenzij zowel de chauffeur als mijn concurrent willen meewerken aan een voor mij geschikte oplossing.

Een paar haltes verder stappen enkele dames met twee kinderwagens in. Een van de vrouwen gaat tegenover mij zitten, naast mijn concertmaatje. Mede gelet op haar volle lichaam en het daar totaal niet bijpassende, fluorescerend gele en nauwelijks verhullende outfit, maakt de vrouw bij voorbaat al op mij een niet al te snuggere indruk. Hoezo vooroordelen?

Thuis had ik alvast het boxje en de microfoon, die ik betreffende enige communicatie straks in Hedon geheid nodig zal hebben, om mijn nek laten hangen. De vrouw tegenover mij vraagt schaamteloos aan mijn maatje of hij, ik dus, dat ding om mijn nek nodig heb om doorheen te praten. Hoewel op zich totaal geen rare vraag natuurlijk, hoe triest is het dat ik hierbij word overgeslagen. Het is dat ik op dat moment ook weinig energie hebt om te reageren, maar feitelijk ontplof ik. Als wij even later uitstappen kijken wij elkaar maar verzuchtend aan. Hoe onnozel kun je zijn door zo over iemand, al dan niet met een beperking te praten. Als je niet durft, hou dan je bek.

De tweede wonderlijke ervaring was, hoe onbenullig ook, dat de gereserveerde taxi er zowaar exact al op de afgesproken tijd ook was. Dat overkomt mij zelden. Maar de climax volgde na afloop. Terwijl wij buiten wachten op te taxi en een selfie willen maken, vraagt de vrouw die daar ook staat in overduidelijk Amerikaans of zij ons hierbij kan helpen. Ook vraagt zij of wij ‘did enjoyed the show?’ Terwijl ik mijzelf nog afvraag of zij misschien wel bij de band zal horen als een van de roadies, herkent mijn nummer twee de haar als zanger van de band. Dat klopt dus! Op het podium heeft hij het haar opgestoken en een pruik op, maar in het dagelijks leven heeft hij lang haar en kleedt zich nogal vrouwelijk. Hoe open-minded ik ook probeer te zijn, ik moet wel even schakelen.

Het nummer Come as you are van Nirvana staat voor mij sindsdien in een ander daglicht. Al weet ik helemaal niet of zij dit destijds zo bedoelden met de tekst.