Boodschap

Het kwam er amper uit, maar ik moest op dat moment erkennen dat het niet anders kon.

Eind januari was het zo’n dag waarvan ik wist dat die zou komen. In mijn badkamer stond een voor mij nieuwe douche-/toiletstoel, om mijn leven te verrijken. Tijdens een zogeheten passing werd door mij en enkele anderen beoordeeld wat er nog moest worden aangepast aan dit badkamergemak. Maar met die ene constatering werd een deel van mijn levensvreugde afgenomen. Uitleg!

Om te douchen werd Geert, zittend in een douche-tilmat, in zijn douchestoel geparkeerd. Deze, lomp, ouderwets, functioneerde nog prima. Maar door beperkte ondersteuning was vervanging wenselijk. Die andere, bijna dagelijkse happening in de badkamer vroeg ongetwijfeld om een verandering. Niet zozeer betreffende het eindresultaat, dat was goed. Wel om het transport in de tillift en het ‘zitten’ op het toilet.

Als ik voor mijn grote boodschap wilde gaan maakte ik gebruik van een zogeheten toiletband. Of ik in mijn rolstoel zat of op bed lag, deze band werd om mij heen gewurmd. Met steun onder mijn bovenbenen en ook voor mijn rug, buik, nek en hoofd. Daartussenin was er vrij spel voor mijn kont, dus broek wegstropen en zitten maar. Klinkt goed natuurlijk, maar niet voor mij met 0,0% rompbalans! Feitelijk moest ik mijn hele gewicht opvangen met mijn oksels, met blauwe armen tot gevolg. Hoe dan? Neem dit maar gewoon van mij aan! Eenmaal op het toilet zittend lag ik met mijn borstkas op mijn knieën, de tillift nog voor mijn neus. Rechtop zitten is in mijn geval geen optie. Het zag er niet uit!

Kortom, tijd voor een tweezijdige verandering, dus een douche-/toiletstoel. De toiletband moest gaan verdwijnen uit mijn leven. Na onderzoek en overleg met ergotherapie had ik een specifieke stoel op het oog. Minstens zo belangrijk als goed zitten was mijn wens om de stoel boven het toilet te kunnen plaatsen. Want een po onder mijn kont, er zijn vast ergere dingen in de wereld, maar liever niet.

Die bewuste ochtend waren er, niet geheel corona-proof, vijf paar ogen aanwezig. Mooie stoel, enkele aanpassingen nodig, maar boven het toilet plaatsen bleek onmogelijk. De meeting daarom per direct afkappen durfde ik niet. Een betere stoel zou ik niet makkelijk vinden en om het onderstel dusdanig aan te passen of het toilet te verbouwen zou trouwens een te kostbare zaak worden. Dus dan maar gebruikmaken van de onderschuifbare po.

Na levering van de definitieve versie, er was gevoelsmatig geen weg meer terug, kwam de Bob de verbouwer in mij naar boven. Toen ik hier ruim 11 jaar geleden kwam wonen werden in mijn badkamer allerlei voorzieningen aangebracht, waar ik door mijn fysieke achteruitgang nog geen jaar gebruik van heb gemaakt. Onlangs, toen ik de gemeente vroeg deze weg te halen werd mij duidelijk dat de aanpassingen voor hen allang waren afgeschreven en dat ik gerust zelf mocht gaan slopen. Zij kwamen niet!

Inmiddels past de stoel prima boven het toilet. Maar voor de daadwerkelijke boodschap verloopt het verder proces, zonder details te geven, nog absoluut niet naar wens. Kan dit worden aangepast? Een kwestie van wennen? Dat moet nog blijken.

Waarom ik dit eigenlijk vertel? Niets is dus vanzelfsprekend.

Sleutel

De aluminium bloembak had ik maar weer laten verplaatsen. Van het verdomhoekje op mijn balkon naar de galerij, pal naast mijn voordeur.

Het gaat om een inmiddels behoorlijk verweerd exemplaar, meer dan 20 jaar geleden in de aanbieding van de aanbieding gekocht. De leeftijd straalt er ook vanaf. Hoe dichterbij je komt, hoe duidelijker de aftakeling zichtbaar is.

Sinds ik hier woon heeft dit van oorsprong stukje buitendesign aan de voorkant van mijn appartement gestaan. Er zijn in die jaren heel wat planten en bloemen in geplaatst die het onder mijn groene supervisie niet hebben overleefd. Daarom is er nog een tijd overgestapt op kunstplanten van Action of IKEA, maar uiteindelijk bleef het geheel kaal en nutteloos mijn voordeur vergezellen. Tot ik de bak twee jaar geleden naar mijn balkon verplaatste; echt geen promotie. Feitelijk was dit een tussenstap om deze sta-in-de-weg spoedig bij een kringloopwinkel te parkeren. Maar op de valreep ontstond er een nieuwe functie voor dit onding.

Het was vorig jaar, op zo’n moment dat mijn elektrische rolstoel weer eens ter reparatie of aanpassing moest worden meegenomen naar een werkplaats. Eerder lag ik dan altijd twee of drie dagen op bed, want een alternatief was er voor mijn specifieke rolstoel niet. Dat dacht ik, dat vond ik. Ook die keer werd mij een vervangende rolstoel aangeboden, maar durfde ik het wel te proberen. Uiteraard was het een rolstoel zonder kinjoystick en knoppen bij mijn hoofd voor omgevingsbesturing, maar mèt hoofdsteun en werkblad voor mijn buik. De enige meerwaarde was dat ik nu niet hoefde te liggen.

Met de medewerkers van Fokus maakte ik zogeheten tijdsafspraken. Dus hoe laat ik hen graag bij mij zag verschijnen, waarbij zij gebruik maakten van de op hun kantoor aanwezig sleutel van mijn voordeur. Enkele intimi hebben hiervan ook een exemplaar, maar anderen die bij mij langs zouden komen, vertelde ik dat er een sleutel onder de bloempot naast mijn voordeur lag.

Hoewel de wijk waarin ik woon nieuw is, wil dit niets zeggen over de veiligheid. Sterker, misschien is dit tegenwoordig zelfs een keerzijde van de gemiddelde jonge wijk. Het complex waarin ik woon is ook zeker geen Alcatraz. Ontmoet heb ik ze nog niet, maar er schijnen hier af en toe wel eens ongure types rond te lopen. Nee, ik twijfelde over deze bak. Niet zozeer over de lelijkheid, dat was voor mij overduidelijk, wel betreffende de bescherming van mijn domein.

Wat ik zelf had kunnen bedenken, maar werd aangeraden, was het plaatsen van een sleutelkluisje. Bekend, aan mijn vorige woning had ik er ook een hangen. Toch had ik er eerst beter over na moeten denken, want ook na het aanschaffen was er nog steeds de vraag waar deze eigenlijk te bevestigen. Op de muur naast de voordeur, toch? Dat zou je zeggen inderdaad, maar niet dus. Over het beton zit een afwerklaag. Ziet er mooi uit, maar overal waar er op wordt geklopt klinkt het hol. Het sleutelkluisje zou daar niet hufterproof kunnen hangen.

Omdat de deurpost te smal is, belandde het sleutelkluisje uiteindelijk op mijn voordeur. Echt, super solide! Of de woningbouwvereniging hier blij mee is? Dat merk ik vanzelf.

Onverwacht

 ‘Au…au…au…neeee! Getverdegetverderrie, hoe kan dat nou? Au…aauuw!’

Als de pijn is weggezakt, zeg ik ook maar even sorry tegen de medewerker die voor mij staat en is geschrokken van mijn plotselinge uitbarsting. Hij was net een begonnen om mijn tanden te schrobben. Het is bijna 22:00 en tot aan nu ben ik half slapend, laat staan ook maar iets vermoedend.

Trouwens, het is sinds een week of twee dat ik tijdens het tandenpoetsen weer gedachteloos, dus ontspannen, dus zonder angsten ben. Dan heb ik het over het met de tandenborstel schuren over de delen van het gebit op mijn linker onderkaak. Tot enige tijd terug was het tandenpoetsen op die plek vaak echt geen pretje. Het rare, soms voelde ik niets. Ook moest ik degenen die mij hielp waarschuwen dat ik plotsklaps met mijn hoofd kon wegdraaien, gepaard gaande met enkele krachttermen. In afwachting van de naderende zenuwblokkade gebruikte ik dus medicijnen waarvan ik ondertussen de juiste dosering had gevonden. Dacht ik!

Terwijl de ADL-er zijn job doet, scheert er bij mijn linker boventanden en kiezen opeens een pijnlijke bliksemflits door het hele rijtje ivoor. De reactie laat zich raden. Dan heb ik het die middag toch echt gevoeld. Eigenlijk hoopte ik ernaast te zitten. Toen ik een aantal uren daarvoor ook mijn tanden liet poetsen meende iets al iets te merken. Maar dat beeldde ik mij in, hoopte ik nog. Hoe was dit mogelijk? Slik ik, dan wel met tegenzin vanwege de bijwerking, braaf en met succes medicijnen om het uit de hand lopende te overrulen, overkomt mij dit op een plek waar ik het niet had verwacht. Dat MS onvoorspelbaar is, dat blijkt maar weer.

Met het feit dat ik een week later, woensdag 4 maart, geholpen word bel ik naar de Pijnpoli, in de hoop dat ik de arts kan spreken. Voor die maandag daarop, twee dagen voor de zenuwblokkade, weet ik een telefonische afspraak te maken. Of dit nieuwe feit kan worden meegenomen in het plan van aanpak door hem. Geen probleem, komt helemaal goed.

Als ik mij die woensdag om 11:00 in Meppel meld word ik meteen op een bed gelegd en omgekleed, waar ik tot waarschijnlijk 13:00 zal moeten wachten. Geen probleem, beetje dommelen, beetje niksen. Om 12:00 uur komt er kleine delegatie de kamer binnen en wordt mij verteld dat de ingreep niet door kan gaan. Waarom? De hiervoor specifieke naald is niet besteld. Aai, beetje knullig, behoorlijk gênant! Maar belooft, de ingreep wordt zo spoedig mogelijk alsnog uitgevoerd. Enkele uren later word ik gebeld dat over twee dagen de herkansing al is. In Zwolle zelfs, een soort van geluk bij een ongeluk.

Die avond weet ik door ervaring genoeg. Meer dan waarschijnlijk is er weer sprake van een blaasontsteking. Donderdagochtend geeft weggebrachte urine uitsluitsel. Inderdaad mag ik weer aan de inmiddels voorgeschreven antibiotica. Bij het pijncentrum leg ik de vraag neer of ik vrijdag nu nog wel mag worden geholpen. Denk ik zelf nog van wel, de arts is overduidelijk: nee! Sterker, op dat moment zou de ingreep behoorlijk risicovol zijn.

Na de kuur kan ik weer eens bellen en dan hopen dat er weer een plek gecreëerd kan worden.