De vraag was of ik het goed vond dat zij later in de week kon komen. Door omstandigheden kwam het eigenlijk niet uit om die ochtend bij mij te zijn. Vanmiddag? Dat was ook mogelijk.
Op meerdere dagen in de week komt er ‘s ochtends een PGB-medewerkster over de vloer om mij te helpen. Bijvoorbeeld met boodschappen doen, het huishouden, mijn haar kortwieken, post wegwerken, dan wel mij begeleiden naar huisarts of tandarts. Zo mogelijk worden in ieder geval mijn armen en benen aan de hometrainer vastgemaakt voor twee keer een kwartier bikkelen.
Regeren is vooruitzien, dus ik had al bedacht dat deze ochtend ter controle de PGB’er allereerst voor mij wat urine zou kunnen wegbrengen naar de huisarts. De pisserij had aangetoond dat er wel weer eens een blaasontsteking actief zou kunnen zijn. Word ik op andere momenten gealarmeerd door koortsverschijnselen, ditmaal waren het enkele bloedvlokjes in de urinezak die mij tot actie aanzetten. Maar toen ik begreep dat zij niet kon komen was het even schakelen. Al voordat ik naar haar reageer dat dit absoluut geen probleem is, besef ik dondersgoed dat dit natuurlijk wel een soort probleem is. Maar ik wil niet moeilijk doen en bedenk hier wel een oplossing voor. Hoop ik.
Als lid van Toegankelijk Zwolle had ik enkele weken daarvoor een bijeenkomst in een gebouw naast het winkelcentrum, dus niet ver bij mij vandaan. Door een veelvoud negatieve ervaringen ben ik in principe zo ver dat ik mijzelf maar bescherm en niet meer zelfstandig op pad ga. Hooguit met behulp van taxibusjes. Ook dat liever niet, maar dat terzijde. Om mij naar deze bijeenkomst te begeleiden was niemand beschikbaar en qua locatie was een taxi reserveren absoluut geen optie. Dus koos ik ervoor om in plaats van thuisblijven toch maar zelf te gaan. Op hoop van zegen!
De heenweg verliep probleemloos. Toegegeven, het was wel spannend om te gaan, want het gevaar zit in een klein hoekje. Zolang mijn armen op hun plaats blijven liggen en dus mijn bovenlichaam in balans kan blijven is er feitelijk niets aan de hand. Als gevolg van niezen of gapen, wat zich bij mij kennelijk alleen in uitbundige vorm uit, maar ook door een hobbel in de weg reageert mijn lichaam een soort van spastisch en schieten mijn armen als vanzelf naar voren. Het gevolg is dat mijn bovenlichaam geen steun heeft en ik scheef zak. Enige zelfstandigheid is dan nog meer uitgesloten. Er is trouwens nog een tweede gevaar. Na gapen of niezen wil mijn nek ook nog wel eens verkrampen, waardoor ik de kinbesturing niet kan bedienen. Dus al blijven de armen liggen waar ik ze wil hebben, ook dan ben ik kansloos. Met een beetje geluk hervind ik in dat geval binnen vijf minuten standje ontspanning. Waar ik al bang voor was gebeurde. De terugtocht verliep nogal kut.
De keuze was om dan maar de volgende dag mijn urine weg te laten brengen of om het zelf te doen. Met verstand op nul ging ik op pad om een half uur weer voldaan thuis te komen.
Dat ik weer een blaasontsteking bleek te hebben, dat doet me vrijwel niets meer.
