Luttevedut

″Wel blijven opletten, Geert!″ Naast mij staat Arjen, schipper en eindverantwoordelijk. Laat ik dus maar doen wat hij zegt. Tegelijkertijd moet men wel beseffen dat het niet eenvoudig is om op dat moment geconcentreerd te blijven. Het is een combinatie van een mooie wind en dus golven, blauwe lucht en dus zon, leuke mensen en dus graag willen kletsen en bovenal, een prachtig, voor mij totaal nieuw schip. Redenen genoeg om al dit positiefs op je in te laten werken.

Maar nee, Geert moet zich concentreren! Het anker was nauwelijks gelicht of ik werd uitgenodigd om deze gewichtige taak te dragen. Meteen nadat ik vol enthousiasme begon was het mij overduidelijk dat het hier om andere kost ging dan dat ik gewend was. Twee maanden geleden, op de Loosdrechtse plassen, zat ik weer eens in de Zeeleeuw, formaat badkuip. Links is links, rechts is rechts. Niets meer en niets minder.

Terwijl mijn mikpunt steeds meer naar links verdwijnt, of andersom, ik samen met het schip van bijna 35 meter lengte onder mijn rolstoel teveel naar rechts afwijk, kan ik anticiperen met mijn kin wat ik wil. Maar er gaan zeker 10 seconden overheen voordat mijn verzoek aan het schip wordt gehonoreerd door deze. Regeren is vooruitzien, dus op dat moment moet ik eigenlijk alweer naar rechts tikken. Over alert blijven gesproken!

De avond ervoor had ik het in de groep gegooid. Niet om dit met elkaar te overleggen, maar gewoon als verkondiging van mijn wens, lees: hoofddoel. Graag zouden mijn kin en ik achter het roer plaatsnemen. Dat wat ik op de Loosdrechtse plassen al had bereikt wilde ik overtreffen. Solo, nee, dat zou er niet van komen, want we waren nou eenmaal met 23 mensen aan boord. Maar wel dat ik de besturing over de hele boot met mijn kin zou doen. Wind en zeilen daargelaten.

Enkele uren eerder ontmoette ik de Lutgerdina een de haven van Enkhuizen. Wat een beauty, ik was verkocht. Nadat alle deelnemers waren gearriveerd in de benedenruimte, konden de kamers worden verdeelt en ingericht. Prompt werd mijn enthousiasme weggerukt. Ik had dan wel de ruimste kamer, deze was nauwelijks 4 m², inclusief twee bedden boven elkaar. Ondanks een aanzwengelende claustrofobie, wist ik mijzelf gelukkig weer snel te hervinden, onder het motto: niet ijlen, maar zeilen.

De volgende ochtend mocht ik dus meteen aan de bak. Zo romantisch als ik mij het sturen van tevoren had voorgesteld, achter het grote stuurwiel, was het niet. Een kick gaf het wel!
Waar zou ik mij op moeten richten, vroeg ik mezelf af. Aan de horizon van de kale watervlakte was nou niet bepaald veel te zien wat ik als mikpunt kon nemen. Ja, er waren genoeg witte driehoekjes te zien, maar om die zeilboten als richtpunt te gebruikelijk leek mij niet verstandig. ″Zie je dat witte vierkantje in de verte? Hou dat maar aan.″ Arjen wees ergens heen, maar ik zag het niet, al zei ik van wel.

Na drie dagen zeilen, genieten en enkele spannende momenten, was het einde van de reis, in de vorm van Enkhuizen, in zicht. Jammer, het had nog wel een paar dagen langer mogen duren.

Iets met luttevedut?

Genuanceerd

De vraag was hoe het ondertussen met Welzorg was gesteld. Zij die verantwoordelijk zijn voor het onderhoud van oa. mijn rolstoel. Zou een vriend dit vragen, dan antwoordde ik: ″Mwàh, stelletje lapzwansen, want…. ″ Maar het was de Stentor, de regionale krant, die dit vroeg. Dus ik wilde iets genuanceerder uit de hoek komen, ook al blijven het lapzwansen.

Enkele maanden terug was geconstateerd dat het een chaos was bij deze club. Misschien omdat ik een positieve kijk probeer te hebben, of mijn rolstoel deed op dat moment gewoon wat ie moest doen, de storm aan kritiek was mij destijds ontgaan.

In het doolhof aan elektronica was overduidelijk iets niet in orde. Achter de knop bij mijn hoofd, waarmee ik de rolstoel mijn wil kan opleggen, was iets anders dan anders. Maar wat, waar, hoe? Zeg het maar! Vlak voor mijn zeilvakantie, werd door een monteur vuiligheid als veroorzaker vastgesteld. Een hogedrukspuit bracht wonderen en eerlijk is eerlijk, de rolstoel was weer braaf. Voorlopig dan, want enkele dagen later, op het eiland, begon de betreffende knop toch weer eigenwijs te worden. Ook was er ondertussen iets met mijn achterwielen. Mijn voorstel om kruipolie te gebruiken werd afgewezen. Gelijk met een nieuwe knop werden er ook twee nieuwe kogellagers besteld.

Waarschijnlijk bent ik een der laatste Mohikanen, maar enkele maanden terug op zaterdagochtend 10:00 werd er voor het eerst een door mij online besteld kledingstuk afgeleverd. Deze had ik de vorige avond om 22:45 besteld. Dus nog geen twaalf uur daarvoor. Des te opvallender is het dat het bestellen van onderdelen voor mijn rolstoel niet een klein beetje, maar aanzienlijk langer duurt. Vier weken! Kom op, we leven in 2016, of ben ik niet reëel?

Toen deze er uiteindelijk waren werd er een afspraak gemaakt om de rolstoel op te halen en deze aan het eind van de middag terug te brengen. Bij mij thuis repareren was nou eenmaal niet mogelijk, daarvoor begrip! Maar toen de dag van de reparatie was aangebroken, belde ik op om te vragen vanaf hoe laat ik mijn rolstoel kwijt zou zijn, zodat ik alvast op bed kon gaan liggen. Iets in mij zei mij dat er op dat moment een mogelijkheid bestond dat ik zou gaan imploderen

Allereerst kreeg ik als antwoord dat de rolstoel 's middags toch bij mij thuis gemaakt zou worden. Toen ontplofte ik al enigszins, want dat kon toch niet? De dame aan de lijn wist overduidelijk niet waar zij over sprak. Even later werd als excuus gebracht dat bij het inplannen een - sorry, sorry, sorry - foutje was gemaakt.

Nadat er even werd overlegd kwam de aap uit de mouw en bleek dat er geen monteur beschikbaar was. Aan mij werd opgebiecht dat er op dat moment nog maar 1 monteur in Zwolle actief was, met ziekte en overspannenheid als voornaamste oorzaak. Maar dat ging om monteurs uit andere regio’s en tja, die moeten wel vervangen worden! Blablabla… Een nieuwe afspraak maken was de enige optie. Hopelijk was het team dan weer wat groter, maar ze kon niks beloven.

De reparatie moet nog steeds plaatsvinden. Genuanceerd blijven is soms best wel lastig.