Het
kon bijna niet anders of het was de echtgenoot van Winny die aanbelde. Wie? Met
Winny heb ik via Marktplaats zaken gedaan en de overname van haar babyfoon door
mij werd vanavond afgerond. Ik zou het communicatiemiddel bij hen aan huis ophalen,
maar omdat hun voordeur niet goed te bereiken is voor mij en zij toch dichtbij
wonen, zou haar man de babyfoon wel komen brengen. Wat ik met zo’n ding moet?
Komende week ga ik naar Zuid-Limburg en ik lig daar in mijn eentje op een kamer.
Veiligheid boven alles!
Na
ongeveer een minuut wordt er een tweede keer op de bel gedrukt. Ik kan de
frustratie bij de bezoekende partij voelen. In gedachten zeg ik sorry, de
daaropvolgende krachttermen gooi ik er luidkeels uit. Kennelijk kon hij dankzij
iemand anders het appartementencomplex binnen glippen, want even later wordt er
bij mijn voordeur aangebeld. Tweemaal. Erg vervelend om dit te horen en niets
te kunnen doen. Hij moest eens weten!
Sinds
enige uren lig ik met mijn neus op tafel. Niet dat ik in één klap naar voren
ben gevallen. Het was een sluimerend proces. Tegen half vijf die middag plaats
ik mij achter mijn tafel. Wakker geworden van een lange rust en daarna door
twee ADL-ers geholpen, vang ik de volgende fase van de dag aan. Mijn laptop
staat klaar, zo ook twee glazen water. Terwijl de hulp weggaat, stort ik mij op
de glazen water. Nee, een gezellige drinker ben ik niet. Eerder praktisch, dus
lurk ik glazen altijd in één keer leeg. Wees gerust, bij bier of wijn doe ik
dat natuurlijk niet. Hoewel ik wel zo eerlijk moet zijn dat het nuttigen
daarbij ook met bovengemiddelde teugen gaat.
Maar
terwijl ik naar voren hang om het eerste glas leeg te drinken, realiseer ik mij
dat ik iets te overdadig ben geweest. Oftewel ik hang dusdanig naar voren dat
ik de joystick, die tegen mijn linkerschouder drukt, niet meer kan bedienen.
Een verloren zaak, paniek! Tegelijkertijd ontdek ik dat dit naar voren zakken mede
wordt veroorzaakt doordat een plank die voor mijn lichaam zou moeten zitten, om
mijn armen te ondersteunen, niet voor mij zit. Ben ik vergeten te vragen, stom!
Nadat
ik eerst nog een tijd min of meer wordt ondersteund, door de joystick tegen mijn
schouder, ben ik een uur later overduidelijk al een flink stuk naar voren gezakt
en langzamerhand komt mijn borst en dus hoofd op tafel te leggen. Het wordt mij
duidelijk dat ik het altijd zal verliezen van de zwaartekracht.
Af
en toe lukt het mij om om hulp te brullen. Tegen negen uur die avond hoort mijn
bovenbuurvrouw mijn gejammer en even later komen twee ADL-ers bij mij naar
binnen.
