Eindelijk ben ik weer in staat om die fictieve pen ter hand te nemen. Ruim een week geleden zat ik nog in een flow en werden de woorden bijna als vanzelf uitgestrooid over het eveneens denkbeeldige witte vel papier van Word. Tot er die kink in de kabel kwam.
De enige opdrachtgever betreffende mijn blogs ben ik zelf. Het bedenken, schrijven, vormgeven en ook het moment van publiceren van een nieuw verhaaltje, alles komt bij mij vandaan. Hoewel? De realiteit ligt iets anders. Inmiddels hebben er veel externe factoren, tastbaar of niet, invloed op mijn huidige bestaan en dus indirect ook op mijn schrijverij.
Voordat ik wist dat er weer eens sprake was van die eeuwige blaasontstekingen gingen er enkele dagen overheen. Door die tig eerdere keren daarmee getreiterd te zijn heb ik genoeg ervaring met ziek worden. Binnen enkele uren is het meestal wel duidelijk dat ik weer de klos ben, met een rap stijgende innerlijke temperatuur als bewijs daarvan. Voelde ik mij al niet jofel, overkwam mij dit keer tussendoor ook nog een anderzijds gruwelervaring, maar daarover een andere keer.
Feitelijk deed ik niks bijzonders gedurende die laatste dagen dat er niets aan de hand leek. Het was vooral schrijven, wat mij aanvankelijk dus nog goed af ging. Toch moest er wel iets niet in orde met mij zijn. Ik begon mij de hele dag zo moe te voelen. Echt bekaf. Mijn ogen vielen bijna dicht bij alles wat ik deed. Het gapen hield maar niet op.
Begrijpen deed ik het niet, waarbij ik vind dat ik echt niet naïef ben als het hier om gaat. Serieus, zowel mijn eigen logica als online speurwerk, het leverde nauwelijks iets op. Hooguit enkele serieus te nemen opties, waar ik toch zo mijn twijfels over had. Het was die dagen bloedjewarm. Wie wordt daar niet moe van? Met naweeën van de begin juli opgelopen corona hield ik ook rekening. Een derde veroorzaker zouden die superspannende series kunnen zijn die mij ‘s avonds maar blijven lokken. Maar bovenal is er nu eenmaal sprake van MS met flinke vermoeidheid als bekendste klacht.
Maar Geert, jij hebt waarschijnlijk je hele leven al MS. In ieder geval vanaf 17 jaar. Dit verklaart naar mijn idee ook waarom ik vaak zo gigantisch moe was, ook op jonge leeftijd. Het zou de reden kunnen zijn waarom ik als puber in die laatste uren van een schooldag scheel keek van de moeheid. En misschien ook waarom ik zo neerslachtig in het leven heb gestaan. Maar daar moet ik mee uitkijken. Ik kan dit niet wetenschappelijk onderbouwen natuurlijk. Misschien heb ik ermee leren leven, is omgaan met moeheid om het zo te zeggen de standaard geworden. Of heb ik het kunnen negeren, omdat ik teveel andere dingen, leuke activiteiten aan mijn hoofd had. Oftewel: de tijd ontbrak om te realiseren dat ik moe zou zijn. Ach, misschien is dit allemaal geneuzel van de bovenste plank. Weet ik veel!
Na enkele dagen werd op die woensdag gedurende de dag de temperatuur bij mij van binnen steeds. Bij het gesprek met een huisarts vielen al snel de woorden antibiotica en blaasontsteking.
Daar gaan wij weer!
