Afblijven

Terugkijkend op mijn jeugd zie ik geen steken die mijn ouders hebben laten vallen. Ik wil, kan en zal hen absoluut niet betichten van een slechte opvoeding. Hooguit had ik graag gezien dat ze mij destijds richting padvinderij of zeeverkennerij hadden gestimuleerd. Ook vind ik het jammer dat de muzikale ontwikkeling bij mij is blijven steken bij het grijs draaien van enkele elpees van hen.

Volgens mij heeft mijn moeder mij tweemaal een privé-blokfluitles gegeven. Misschien wel in de hoop dat dit tot meer zou leiden, maar een vervolg is er nooit gekomen. Er is later door mijn ouders wel eens het beeld geschetst dat ik soms een jengelkont kon zijn en bij enige tegenslag snel opgaf. Dus ergens is het voorstelbaar als mijn moeder er na twee wanhoopspogingen er de brui aan zou hebben gegeven.

Ze hebben mij ook nooit aangemoedigd om direct vanaf de start van mijn officiële volwassenheid te beginnen met rijlessen. Dit kan ik hen niet kwalijk nemen, want ook dat interesseerde mij geen bal. Mocht dit verlangen om zelf achter het stuur te kruipen er wel zijn geweest, dan hadden zij mij er eventueel van kunnen weerhouden om voor mijn 18^e verjaardag te gaan roken. Ik weet niet of dat tegenwoordig nog gangbaar is,  maar destijds werd dat vaak beloofd door ouders aan hun kinderen.

Terwijl ik nog in de brugklas zat, werd ik door mijn moeder betrapt op roken. Zoals altijd stroomden binnen een mum van tijd tranen over mijn wangen, toen ik moest opbiechten dat ik een pakje sigaretten in mijn broekzak had. Daarop plaatste zij de, mijns inziens zeer verstandige, opmerking: ʺIk heb liever dat jij er afblijft, maar als jij dan zo graag wilt roken, doe dat dan alleen als ik erbij benʺ. ʹPasʹ vier jaar later ben ik weer aan het roken geslagen.

Vorige week ben ik met mijn dochters naar Afblijven geweest. Een musical, gebaseerd op het gelijknamige boek van Carry slee. Behoorlijk op tijd had ik de toegangskaartjes al in de voorverkoop van het huidige theaterseizoen gekocht, nu tien maanden geleden. Maar de motivatie van de dames, erg belangrijk natuurlijk, had ik zolang geleden niet kunnen inschatten. Samen hebben wij het leuk gehad. Maar dat het een doordeweekse avond was en de meiden moe van school, huiswerk en soms ook van elkaar waren, was niet handig.

Het was die avond stampvol, wat mijn vroegtijdige aankoop weer rechtvaardigde. Vooral de puberende doelgroep was flink vertegenwoordigd. In praktijk betekent dit semi-stoere slungelige jongetjes en vaak flink opgedofte, een beetje volwassen ogende meiden.

Het verhaal gaat over Melissa die mag dansen in een videoclip. Ze gaat helemaal op in dit wereldje en vindt het moeilijk weerstand te bieden aan de verleidingen die op haar pad komen. Het begint met één pilletje, maar al snel kan ze niet meer zonder die rommel.

Uiteraard zal deze geschiedenis goed aflopen. Maar dat een dergelijk verhaal een andere kant kan opslaan moge duidelijk zijn. Nu kan ik mij op dit moment nog niet voorstellen dat mijn meiden met wat dan ook ooit gaan experimenteren.

Probeer er maar eens af te blijven.

Damocles

Grètverdrèkke of soortgelijk terminologie en hoogstwaarschijnlijk wel een aantal gradaties zwaarder aangezet was wat er uit mijn strotje klonk. Gedurende de maand februari werd ik in toenemende frequentie getriggerd tot het produceren van deze kreten. Ongetwijfeld gecombineerd met één of meerdere slaken van pijn.

Overigens was hierbij enige demping juist wel verstandig geweest, wat mij helaas niet altijd lukte. Niet alleen omdat mijn dochters ook wel eens in huis waren en konden meegenieten. Uit eerdere ervaringen wist ik dat door het uit volle borst kermen van de pijn ik mijzelf alleen maar meer kon kwellen.

Als het zwaard van Damocles, er viel geen peil op te trekken. Of ik nu aan mijn koffie nipte, snoeihard mijn tanden elektrisch reinigde of in stilte een emotie wegslikte, iedere beweging in mijn mond kòn weer tot een kortsluiting leiden. Maar misschien ook niet.

Het werd mij steeds duidelijker dat een eerder opgeworpen blokkade verloren was gegaan. Dan heb ik er in ieder geval langer profijt van kunnen hebben dan de betogers op het Vrijheidsplein in Kiev. Hun opgebouwde barricadering werd al na een paar dagen door de oproerpolitie weer afgebroken. In mijn geval gaat het om een zenuwblokkade, ongeveer 450 dagen geleden en per injectie toegebracht. Maar dan wel met een naald van minimaal 12 cm, die vanaf mijn kaak door mijn hoofd geleid werd.

Uiteraard had ik deze concrete informatie vooraf niet paraat, want dan was de ingreep er waarschijnlijk nóóit gekomen. De angst voor een enge ingreep aan mijn hoofd maakte wel dat ik het steeds maar weer verhogen van de pijnbestrijdende medicatie prefereerde boven het spijkers met koppen slaan. December 2012 ging ik echter toch overstag, want de pillen waren niet meer afdoende, ondanks een steeds maar toenemende dosering

Mijn MS-verpleegkundige had mij een paar jaar geleden al eens gewezen op de waarschijnlijke oorzaak. Maar zolang ik pijnen kon bestrijden met medicatie, kreeg dat dus de voorkeur. Dit uiteraard in samenspraak met mijn neuroloog en een anesthesioloog, In mijn geval ontstaan de pijnen, ik voel ze in mijn linker onderkaak, in de Nervus Trigeminus (drielingzenuw). Deze bevindt zidrukte metich tussen de schedel en de hersenen bevindt, ongeveer halverwege de lijn van neus naar oor.

Nadat ik de zenuwblokkade eenmaal had ondergaan, ondervond ik als de twee allergrootste voordelen dat ik weer zonder èn pijnscheuten èn medicatie door het leven kon. De MS kan mij gestolen worden, als de pijn maar weg is. En van die medicatie werd ik er zo duf als een konijn. Oftewel, dit had ik eerder moeten doen.

Op de site las ik precies wat ik aan anderen wel eens probeerde uit te leggen: Heftige pijnsteken worden hierbij als elektronische stroomstoten ervaren, veroorzaakt door prikkels, zoals tanden poetsen, eten, praten, scheren of koude wind. De pijn kan plotseling verdwijnen en vervolgens na een kortere of langere periode weer terugkeren.

Begin maart moest ik constateren dat het zwaard van Damocles dus toch was gevallen. Deze dramatisch aangezette zin wil niet anders zeggen dan dat de zenuwblokkade kennelijk is uitgewerkt. Meteen overlegt en een nieuwe afspraak gemaakt. Eind maart ‘mag’ ik weer opdraven voor een zenuwblokkade.

Doorsnijden is geen optie. Althans, nog niet!

Ik

ʺIs dat nou wel verstandig, Geert? Jij, in jouw situatie, enkel en alleen met je oudste dochter op stap?ʺ Ik hoorde mijn moeder dit al zeggen. En anders wel mijn zus, of een niet nader te noemen vriend, vriendin of kennis. Echter, ik was het zelf die zich dit afvroeg.

Vlak daarvoor waande ik mij nog dolgelukkig en zorgeloos. Gezellig, samen met Susanna, al kwijlend rondstruinend door één der geel/blauwe Zweedse walhalla’s. Maar iets in mij maakte dat ik niet lang in deze droom bleef hangen. Met beide benen op de grond blijven staan heet zoiets, toch? Zo vanzelfsprekend als het denkproces in mijn hoofd gedurende de afgelopen minuten was verlopen, dat kon toch ook niet?

Op maandag, in de voorjaarsvakantie, werd ik gebeld door Rosa. De meiden zouden de volgende dag bij mij komen, maar Rosa wilde dan gaan zwemmen met een vriendin. Of ik dat goed vond. En of zij en Susanna ’s avonds Konden blijven slapen. Zelf legde ik meteen een link tussen de beide vragen. Zou vraag 2 in de strijd zijn gegooid als paaimiddel om vraag 1 enige kracht bij te zetten? Nee, deze zwarte gedachte kon alleen bij mij vandaan komen.

Eén minuut later had ik ook al een plan de campagne klaar om samen met Susanna de dag te besteden. Met een taxibusje naar Ikea! Al enige tijd had ik een voornemen daartoe en nu diende zich het ideale moment aan. Maar het enthousiasme werd na enkele minuten overruled door twijfel. Kon dit wel? Susanna is geen adl-er, ze is mijn dochter. Leg ik niet teveel verantwoordelijkheid bij haar neer? Stel dat er wat misgaat?

Ik zou uiteraard prima door haar geholpen kunnen worden met eten en drinken. Maar wat zou er eigenlijk fout kunnen gaan? Hooguit dat mijn urinezak vol zit. Daarbij kan ze mij ook wel helpen, dat heb ik allang eens met haar besproken. Ja, ik kan een ‘lekkage’ krijgen, dan heb ik een probleem. Maar bij deze pech kan niemand bij helpen als ik in Ikea ben. Dan moet ik gewoon naar huis, of het verstand op nul zetten. En bij bijvoorbeeld een lekke band of een hartaanval vinden wij ook wel weer een oplossing.

Zal je zien, wil ik op tijd naar bed om de volgende dag fit te zijn, kan ik de slaap niet vatten. Een logisch gevolg is dat ik ga mijmeren. Een dagje op stap met je dochter, dan ga je toch niet naar Ikea? Kom op Geert, je bent toch geen wijf? Was toch naar een museum gegaan, een andere stad of naar de film? Uit betrouwbare bron had ik al wel vernomen dat Susanna een bezoek aan Ikea wel héél erg leuk zou vinden.

De dag voldeed volledig aan de verwachting. Niet onbelangrijk, zowel heen als terug kwam de taxi op tijd en werd er nauwelijks een omweg gemaakt. Wij hebben plezier gehad, het was niet druk en wij hebben Zweedse balletjes gegeten. En last but not least, ik was een vermogen aan onzinnige aankopen kwijt.

Volgend jaar komt er een Ikea in Zwolle. Dan hoef ik er ook geen dagje meer van te maken, maar dan ga ik weer met Susanna. En Rosa!