Afhankelijk

Nu, een week later dan die ene zondagmiddag, kijk ik totaal anders tegen de realiteit van toen aan. Op dat moment voelde ik mij niet bepaald happy en nam zelfs het woord eenzaam in mijn mond. Of eigenlijk, het betreffende woord kwam in mijn gedachten op. Ik was immers in mijn eentje thuis en ik ga uiteraard dus niet gezellig hardop tegen mijzelf praten.

Het was lichtelijk slecht weer, niet bepaald uitnodigend, maar toch wilde ik wel even naar buiten. In een andere situatie had ik er niet over gepeinsd om mijn huis te verlaten. Had ik de dagen daarvoor genoeg wind op mijn bakkes gekregen, dan had ik de keuze om thuis te blijven zelf kunnen maken. Iets anders bedenken dan dat ik vandaag binnen zou blijven zat er dus niet in.

Ziek ben ik niet, mijn rolstoel functioneert prima en de lift naar beneden is niet defect. Het enige probleem is dat ik niemand heb om met mij naar buiten te gaan heb. Dat klinkt heel zielig en toegegeven, zo voelde ik mij op dat moment ook wel een beetje. Vijf dagen eerder was ik nog met een vriend ‘s avonds op pad geweest. Maar tussen toen en nu had ik niemand kunnen vragen om mee naar buiten te gaan. Toegegeven, naast Fokusmedewerkers die mij ADL verlenen en dus echt niet gezellig met mij gaan wandelen, kwamen er die dagen ook PGB-ers in mijn huis. Dat ik die inschakel voor anderzijds begeleiding in plaats van wandelen is achteraf gezien misschien niet zo handig.

Totaal opgesloten was ik natuurlijk niet. Met alle gemak van de wereld had ik die middag gewoon door de voordeur naar buiten had kunnen gaan. Dat deed ik niet, omdat ik dat niet durf. In die zin dat ik vooraf al weet dat ik binnen 10 meter mijn frustratiegrens heb bereikt. Dan moeten de daarop volgende 10 meter huiswaarts meer dan waarschijnlijk een nog grotere opgave worden. Uiteraard had ik ook op mijn balkon kunnen gaan zitten. Dat deed ik dan ook maar voor eventjes. Dan bedoel ik ook echt maar even, want ik ga niet voor de lol langer dan een paar minuten daar zitten. Waarom niet? Daarom niet.

Vlak nadat ik mij eenzaam durfde te voelen, wist ik die emotie gelukkig te relativeren. Werkelijke eenzaamheid is veel erger. Laat ik het maar houden op mijzelf even allenig voelen. Oké, er is op dit moment niemand waarmee ik weg kan gaan. De eenzaamheid maakte plaats voor ‘het is even niet anders’. Maar weet, ik ken genoeg mensen waarmee ik met enige regelmaat ga eten, wandelen of anderzijds op pad ga. Trouwens, al voel ik mij op zo’n middag dan even allenig, dat betekent niet dat ik mij vervelen ga of ga onderdompelen in verdriet. Ik heb altijd wel wat omhanden om mijzelf te vermaken.

Toen ik die maandag daarop kennismaakte met mijn nieuwe neuroloog en zij aan mij vroeg hoe het met mij gaat, kon ik alleen maar vertellen hoe een rijk en gevuld leven ik heb. Dat ik mij af en toe een beetje allenig voel liet ik maar in het midden. Wie heeft dat niet?

Halleluja

Het was een dag van uitersten. Heel gezellig en warm met elkaar, maar er werd ook ruimte ingepikt door anticlimaxen. Terugkijkend zat ik gedurende enkele uren toch echt in een soort rollercoaster.

Het weekend begon met een geweldige voorstelling. Een zogeheten rockumentary over Jeff Buckley, met verhalen, beeldmateriaal en livemuziek. Een singer-songwriter, ook wel muzikaal godenkind genoemd, in 1997 op zijn 30e overleden. Pas toen ik met Wyanne, Bram en Jan in 1998 voor een vakantie naar Noorwegen ging hoorde ik voor het eerst over hem. Zijn cd ’Grace’ en dan vooral zijn versie van Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ is onherroepelijk aan die tijd verbonden. De vertolking die vrijdagavond was wonderschoon. ‘Halleluja’ zat weer in mijn hoofd en zou trouwens het hele weekend daar blijven. Hoe mooi het woord feitelijk ook is, ik kon het alleen maar, sorry daarvoor, in negatieve zin gebruiken om mijn verontwaardiging kracht bij te zetten.

Die zaterdag was het weer eens tijd voor een zogeheten MMM-day, een Mary Michon Memorial. De jaren voor haar overlijden was er een soort van traditie ontstaan door jaarlijks met haar en Aram - de zus van mijn vader en een broer van mijn moeder - op pad te gaan voor een willekeurig cultureel uitje. Op de dag van haar begrafenis werd duidelijk dat Aram en ik, samen met Anthony, deze gewoonte zouden voortzetten. Die dag hadden wij in Zwolle afgesproken. Om 12:00 lunch en om 14:00 bioscoop.

Mijn zus Corinne ging ook mee en om 11:15 stonden wij, ruim op tijd, bij de bushalte. Toegegeven, we stonden niet pal aan de stoeprand en waren druk aan de klets, maar toen de bus naderde kreeg de bestuurder een duidelijk signaal van ons dat wij mee wilden. De chauffeur zwaaide terug en reed snoeihard voorbij. Ons vol verbazing achterlatend. Dit kan niet waar zijn! Het kon toch niet missen dat wij mee wilden? Halleluja!

In de volgende bus deed de chauffeur wel zijn taak. De combinatie van mooie weer, de leuke locatie en het prettige samenzijn, maakten dat wij het ons-volledig-negeren-incident snel weer vergaten. Toen wij iets na 13:30 wilden vertrekken naar de bioscoop bleek mijn rolstoel niet mee te willen werken. Het schermpje dat na activeren zou moeten oplichten bleef zwart. Ik sloot mijn ogen. Halleluja! Toch, waar ik in een andere situatie zou imploderen en in paniek zou raken, bleef ik voor mijn gevoel meer dan kalm. Het kon niet anders zijn dan dat dat ene stekkertje weer los was geschoten. De vraag welke ik bedoelde kon ik niet beantwoorden, want weet ik veel! Alleen dat er ergens achterop, tussen alle mechanica en dus wirwar aan draden, een stekkertje ergens in moet worden gestoken. Onlangs had ik dit ook al meegemaakt, alleen was het toen 23:00 en stond ik in een taxibus. De betreffende chauffeur werd zowaar mijn reddende engel.

Terwijl ik, pompidom, ogenschijnlijk in alle rust mijn lot betreffende de rest van de dag afwacht, wordt er achter mij door drie paar ogen gespeurd naar dat wat de oplossing zou moeten zijn. Als ik na enkele minuten een enthousiaste ‘ja!’ hoor en ik weer enkele minuten later naar buiten rol, slaak ik een zucht.

Halleluja!