Dromen

Dat mijn langetermijngeheugen nog prima functioneert wist ik eigenlijk wel. In ieder geval beter dan het terughalen van feiten uit recenter verleden. Heeft dit met MS te maken of ligt de oorzaak overduidelijk in de Den Hengst-genen? Zeg het maar.

Een paar dagen geleden overkwam het mij weer eens. Het zal niet tot in details zijn geweest, wat ik mijzelf vergeef. Het was een zeer herkenbare wereld waarin ik mij begaf. Ook al had ik die werkelijkheid en die fase van mijn leven allang achter mij gelaten, maar dat wist ik op dat moment nog niet.

Nadat ik mijn ogen opende en drie tot vier seconden moest schakelen, kon ik evalueren. Weer was ik tijdens de avonturen aan de binnenkant van mijn ogen terug gegaan naar die ene fietsenwinkel. Scholten, Luttekestraat, Zwolle.

Nee, confronterend Is het verre van. Wel raar! Niet zozeer het überhaupt teruggaan naar de tijd die niet meer de mijne is. Wel dat het vaak dezelfde locaties zijn. Ach, het zal wel bij een acceptatieproces behoren. "Joh, dat is allemaal verwerking", zullen lotgenoten zeggen.

Geregeld wordt ik dus wakker na een bezoek aan die fietsentoko. Maar mijn droomwereld heeft meerdere scenario’s die frequent terugkeren. Een andere vaak bezochte locatie is hogeschool Windesheim. Hierbij gaat het over studeren en stress. Verslagen maken ging nog wel, maar studeren? Wat een zelfvertrouwen, niet dus! Zonde! Wat deed ik mezelf toch aan! Daar ben ik niet trots op. En over andere dromen laat ik mij maar niet uit. Driemaal raden waarom!

De allereerste woorden die opkwamen zal ik hier niet herhalen. Maar al spoedig kwam die ene droom, uit een ver verleden, in beeld. Het was enkele weken terug, toen er opeens weer een pijnscheut door mijn linker onderkaak schoot. Na het schrikken wist ik de emoties niet te parkeren om door te gaan met het dagelijks leven. Er kwamen allerlei herinneringen naar boven, die ik gerust traumatisch durf te noemen. Begint het terugkerende festijn rond zenuwpijnen nu al? Dit kan er ook nog wel bij, dacht ik behoorlijk teleurgesteld. Een vervolg op deze pijnscheut is tot nu toe gelukkig achterwege gebleven.

Het tij leek mij de laatste maanden niet mee te zitten. Er zijn uiteraard veel belangrijker, ergere zaken in de wereld, maar laat ik het even bij mezelf houden. Rolstoelpech, ziekenhuisopnames, nog meer tegenslag. Ik moest denken aan de vette en magere jaren. De droom van de farao die alleen Jozef kon uitleggen. Al is de Bijbel is niet openlijk mijn leidraad, dit verhaal kwam opeens naar boven. Ik kan mij het goed herinneren. Alleen al vanwege de bijbehorende, enigszins beangstigende afbeelding van de magere koeien die uit de Nijl kwamen lopen.

En wat ik deed in die fietsenzaak? Een, terugkijkend, behoorlijk rare aankoop. Misschien was het zelfs tegen beter weten in dat ik een gloednieuwe opafiets kocht. Het duurde daarna niet lang dat het lopen er bij mij mee ophield en ik moest beginnen aan wat een traject van hulpmiddelen zou worden. Volgens mij heb ik weinig plezier gehad van dit mooie, maar zwaar trappende ding en ook weer snel moeten verkopen.

Mijn huidige situatie, toen nog toekomst, had ik nooit kunnen dromen.

Tik

"Denk je nu echt dat ik voor de lol zo vaak bel? Dat ik jullie aan het treiteren ben? Bellen is zeker geen hobby, het kost mij flink wat moeite."

Het beleefd zijn was binnen drie minuten verdwenen. Ik kon gewoon niet anders dan pislink zijn richting de nieuwe rayonmanager van Welzorg. "Laat ik het omdraaien en juist jouw nieuwe kornuiten beschuldigen van pesten. Lachen, geven ze die zeikerd van een Den Hengst steeds een bijna kapotte accu-oplader. Lulkoek natuurlijk, maar net zoveel als jouw verhaal!"

"Néé, niet weer!" Het was een kleine tik. Tien seconden later nog een. En daarna steeds opnieuw dat onschuldig lijkende geluidje, afkomstig uit de oplader van mijn rolstoel. Te vergelijken met …eh… het getik van de vijf voorafgaande opladers. Deze onbenullige tikjes omvatten een flinke beerput en daarmee behoorlijk wat emoties.

De situatie: zodra Geert in de loop van de avond op bed mag gaan liggen - heel saai maar het is bijna het fijnste moment van de dag - gaat zijn vaste partner aan de oplader. Eerst de plug in de rolstoel, daarna de stekker in het stopcontact. Braaf volg ik deze aanwijzing van mijn Welzorg-vrienden op. Binnen enkele seconden volgt er dan een lichte ’tik’ en gaat er een lampje branden. De oplader doet dan wat hij moet doen.

Gedurende de laatste weken, eigenlijk maanden, is mij enkele keren overkomen dat er na één of enkele minuten een zich herhalend tikgeluid volgde. Dit voor het eerst horend zocht ik er geen kwaad achter, waarbij de volgende dag bleek dat ik dit wel had moeten doen. Vanaf mijn bed kon ik dat niet zien, maar het knipperende lampje onderstreepte dit. Na het defect zijn van de derde oplader twijfelde ik: misschien zat de oorzaak in mijn rolstoel zelf. Maar nee, dat kon niet en ik kreeg onderwijl met alle gemak steeds een nieuwe oplader.

Onlangs, oplader vier had het begeven, ging een verbazend kijkende en misschien wel aan mijn mening twijfelende monteur met een laptop de oplader uitlezen. Het defect werd ook digitaal bevestigd. Dat ik het apparaat ruim twee weken daarvoor als zijnde nieuw had gekregen vond hij gelukkig ook heel raar. Toen de door hem meegegeven oplader afgelopen week ook een fout signaal gaf, kreeg ik zonder morren een opvolger. "Hier heeft u een nieuwe; op de zaak lees ik hem wel uit", zei de monteur, enigszins laconiek. Het later die dag volgende telefoongesprek gaf mij meer duidelijkheid.

Een mail aan de rayonmanager, waarin mijn verbazing ook als klacht kon worden gelezen, werd beantwoord. Ik moest zijn opvolger hebben. Dat deed ik en die belde mij enkele uren later terug. Een goed, enthousiast begin, dacht ik nog. Maar meteen benoemde hij dat ik behoorlijk negatief was en dat de insinuaties die erin stonden onterecht waren. Dat ik put uit heel veel onprettige ervaring beantwoordde hij met: "We streven allemaal hetzelfde doel na, we doen allemaal ons best!"

Besefte ik trouwens wel dat Welzorg de laatste weken wel heel vaak bij mij was geweest? En dat dit natuurlijk niet de bedoeling was. Wat? Hoorde ik hem dreigen? Stond Geert in een zwartboek?

Ik ben toch niet getikt?