IJdeltuit

Uiteraard gepaard gaande met een flinke knipoog van mij, ben ik hem toch enorm dankbaar! Johan Cruijff had gelijk, toen hij al filosoferend de mensheid een nieuw inzicht gaf en daarmee de wereld wakker schudde. Ik werd er zelfstandiger en sterker door en daardoor zelfverzekerder. Het inzicht, dat ieder nadeel zo zijn voordeel ‘heb’, herbergt meer levensvisie dan men zo zou verwachten. Voor alle duidelijkheid: het gaat verder dan de korting die ik krijg als ik naar het theater ga. Don Cruijff heeft mij leren relativeren, anders naar het leven doen kijken.

Vermoedelijk is aan de hiervoor genoemde Cruijffiaanse uitspraak een andere zienswijze gerelateerd. Deskundigen raakten ervan overtuigd dat ieder voordeel ook wel eens een nadeel zou kunnen hebben. Wederom kan ik mij hierin herkennen. Bijvoorbeeld, onlangs was het een tijdje mooi weer en warm, soms heel warm. Maar mooi weer doet een mens goed en ook ik fleur daarvan op. Zodra het zonnetje schijnt en het kwik in ieder geval een bepaalde hoogte heeft bereikt, voel ik mij bevrijd en keert de spontaniteit terug. Ik hoef bij het verlaten van mijn huis geen jas meer aan te (laten) trekken. Ik ben vrij!

Zoals bijna iedereen wil ook ik met een warme dag in het vooruitzicht graag een korte aanhebben. Echter, de lange broek die ik doorgaans aan heb, verdoezeld het dragen van steunkousen en een urinekatheter. Om deze zomaar aan de buitenwereld te tonen gaat mij wat ver. Het aantrekken van steunkousen kan ik nog achterwege laten. Onmisbaar is het plastic zakje, dat normaalgesproken aan mijn onderbeen wordt vastgemaakt. Om tegemoet te komen aan mijn wens van een korte broek zal deze naar het bovenbeen moeten worden verhuisd.

Ook mij is ijdelheid niet vreemd. Een korte broek vergt even omschakelen. Al is het alleen maar omdat ik dan kleur moet gaan bekennen, oftewel mijn redelijk paarse benen moet gaan tonen. Dit als gevolg van een slechte doorbloeding, maar charmante, beige steunkousen onder een korte broek, no way! Dat ik een extra onderkin heb en ook rond mijn middel flink aan de maat ben, zou ik liever ook anders zien. Maar op een of andere manier heb ik daar minder moeite mee en trekt dat minder bekijks dan gezellig paarse pootjes. De wens tot leuke, een beetje stoere slippers heb ik dan ook maar laten schieten.

Omdat het dragen van een baard weer helemaal hip is, schijnt het aantal baardtransplantaties toe te nemen. Het komt voor dat mannen een redelijk vermogen betalen om maar met een leuke baard voor de dag te kunnen komen. Hoezo decadent, het is ronduit belachelijk! Bestreed je geld toch aan wat zinnigers.

Dat het jammer is om niet gezegend zijn met een mooie baardgroei, daar kan ik over meepraten. Ooit probeerde ik stoere bakkebaarden te kweken, maar na een paar dagen moest ik erkennen een gespleten persoonlijkheid te hebben, in ieder geval qua haargroei. Waar ik vòòr mijn ene oor een redelijk mooi tapijtje had, was er bij het andere oor nauwelijks wat te zien. Een baard of een snor heb ik trouwens nooit overwogen.

Voordeel, nadeel, ieder heeft zijn deel.

Acceptatie

Het voelde alsof ik meedeed aan een spelletje ganzenbord en het lot mijn pionnetje op vakje 58 deed belanden, oftewel ʹga terug naar afʹ! Om met de finish in zicht weer helemaal terug naar het begin te worden gestuurd is niet leuk, maar op zich natuurlijk geen ramp. De teleurstelling die ik onlangs moest slikken heeft daar dan ook niets mee te maken.

Blakend van het zelfvertrouwen, ondanks het inleveren dat mij menigmaal is overkomen, dacht ik mijn leven aardig op de rit te hebben. Maar om op zo’n moment toch weer te moeten berusten in een, overigens bijna voor de hand liggende, tegenslag vergt een omschakeling. Ja, als deze winning mood onverwachts teniet wordt gedaan, doet dat pijn.

Ergens in het voorjaar van het jaar 2000, nog geen jaar nadat MS was vastgesteld, nam ik voor het eerst het woord acceptatie in mijn mond. De aanvankelijke schrik was achter de rug, het leven kabbelde weer voort. Het lopen ging dan wel wat moeilijk, maar als dit alles was, vond ik daar wel een weg in. En ook in de daarop volgende jaren kwam het verschillende keren voor dat ik ervan overtuigd was de ziekte nu wel geaccepteerd te hebben. Erger dan dit kon het toch niet worden? Leuk is anders, maar als het zo blijft, dan teken ik daarvoor!

Dat wijsheid pas met de jaren komt, kan ik met mijn ervaringen van nu wel onderstrepen. Pas sinds een aantal jaren, ongeveer tien jaar na de diagnose, zie ik in dat mijn situatie moeilijk te aanvaarden valt. Het inleveren blijft terugkeren. Toch voel ik mij mentaal sterk en tevreden met mijn leven, mede omdat het gelukt is een goede levensinstelling te vinden. ʺDus acceptatie van de ziekte? Ja, ik denk het wel.ʺ

Een vriend van mij, ook MS, kon zich niet voorstellen dat ik het woord acceptatie durfde te gebruiken. ʺOok al weet jij dat het een feit is, hier kun jij je toch niet bij neerleggen?ʺ Misschien heb ik met mijn situatie gewoon makkelijk praten. Fysiek nog verder achteruit gaan dan nu kan bijna niet meer, toch? Als mijn stem en hersenen het maar blijven doen. Ook hoef ik mij niet meer druk te maken over de verschillen tussen medicijnen en hun bijwerkingen. En middels een blokkade worden de zenuwpijnen in mijn kaak onderdrukt. Waar moet ik mij nog druk om maken?

Echter, onlangs had ik het met iemand over vriendschap en relatie. Ook al zijn er voldoende mensen om me heen, waarvan een aantal goede vrienden, dolgraag zou ik een liefdesrelatie willen hebben. De vraag werd gesteld waarom? Wat is de meerwaarde daarvan? Dan draait het toch om de behoefte tot intimiteit, nog intenser met iemand samenzijn. Gebleken is dat ik heus wel zonder kan, maar de wens is er. Of intimiteit bij mij überhaupt nog wel mogelijk is? Als het aan mij ligt wel. Kijk, iemand omarmen of over de rug strelen zit er niet in. En wegens mijn zorgvraag zal alles ook wel niet heel spontaan gaan. Maar wees gerust, verdere praktische ideeën hieromtrent zal ik een ieder besparen

Na dit confronterende gesprek voelde ik mij teruggeworpen. Ook in dit opzicht heeft MS mij wat afgenomen en om dat te accepteren is lastig!

Vroeg

Het was zeker tien dagen naar de achtergrond verdwenen, maar deze week wist ik dan toch voldoende moed bij elkaar te verzamelen. Het naar buiten treden, om een nieuwe hoedanigheid bij jezelf te erkennen en dit dan ook nog eens meteen officieel te maken, vraagt nou eenmaal om durf. De voordeur hoefde ik hiervoor gelukkig niet uit; via de digitale wereld was voldoende.

Onlangs werd ik namelijk geïntroduceerd in een nieuwe fase van mijn leven. Of misschien moet ik zeggen: een nieuwe kijk òp mijn leven. Onverwacht, maar ook ongewild, kreeg ik een mentale metamorfose over mij uitgestort. De voorzet was al gegeven, ik hoefde het alleen nog maar af te ronden. Weigeren zou geen optie zijn en negeren zinloos. Makkelijk praten misschien, maar het is gewoon een kwestie van doen, de acceptatie komt dan heus wel vanzelf.

Enige tijd geleden trakteerde de belastingdienst mij weer eens op hun bekende envelop, bij mij gepaard gaande met enige hartkloppingen. Niet dat ik met een geheim leef, zover ik weet heb ik niets te verbergen. Maar gelijk aan het openen van deze blauwe envelop, kan er ook een complete beerput worden opengetrokken. Iets waar je totaal niet aan gedacht had. Wat zou er nu weer eens in staan? Heb ik soms iets onnozels gedaan? Wordt het betalen of cashen?

De belastingopgave voor 2013 heb ik twee maanden geleden al de deur uitgedaan. Met de hulp van een belastingman, die ieder jaar altijd keurig op tijd, begin maart, aan de bel trekt. Afspraak maken, € 10 betalen en klaar is Kees, ideaal! Ik ken deze meneer via mijn ouders en zij op hun beurt weer via de PCOB. Natuurlijk val ik niet onder de doelgroep en ben dan ook geen lid van deze ouderenbond. Ik heb gewoon geluk!

Twee weken geleden, weer een blauwe envelop:

Geachte heer/mevrouw,

In uw aangifte inkomstenbelasting 2013 hebt u inkomsten uit vroegere arbeid opgegeven. U hebt daarom misschien ook recht op tijdelijke heffingskorting voor  vroeggepensioneerden. Met het aangifteprogramma dat u hebt gebruikt, kon u deze heffingskorting helaas niet aanvragen. Onze excuses hiervoor. Inmiddels is er een nieuwe versie beschikbaar…

Wanneer komt u in aanmerking voor de heffingskorting voor vroeggepensioneerden?

·         U bent op 31 december 2013 jonger dan de AOW-leeftijd.

·         U hebt een uitkering uit een pensioenregeling

·         Op de uitkering is een bijdrage Zorgverzekeringswet ingehouden

Voor alle duidelijkheid, ik snap er geen jota van. Al bijna zes jaar ben ik niet meer werkzaam en ik weet zeker dat mijn voormalige werkgever de laatste jaren niet meer genoemd werd in mijn belastingaangifte. Nou ja, mijn vrienden van de belastingdienst zullen wel weten waar ze het over hebben. Toch?

Ook al voldoe ik aan al hun voorwaarden, waar dit allemaal toe zal leiden moet nog gaan blijken. Onbedoeld wordt ondertussen mijn connectie met de PCOB belastingman wel weer gerechtvaardigd. Misschien ben ik als 44 jarige niet alleen ziek, gehandicapt of noem het arbeidsongeschikt, maar dus ook nog eens vroeggepensioneerd.

Helaas te vroeg.

Bijtijds

ʺAch, wat jammer! ʺ Alsof ik de relaxedheid zelve ben, onderga ik de mededeling die mij per telefoon bereikt. ʺNee hoor, ik begrijp het! Ja, we hebben wel weer contact. Tot ziens!ʺ De man aan de andere kant van de lijn zal vermoeden dat ik, hoewel teleurgesteld, het bericht wel makkelijk tot mij neem. Dat ik zojuist van binnen ontplofte zal niet zijn opgemerkt. De uitleg was duidelijk, daar valt niks tegen in te brengen. De frustratieverwerking vraagt meer tijd. Fijn dat er zo bijtijds werd afgebeld.

Toen de verbinding verbroken werd, kon ik aanvankelijk alleen maar wezenloos voor mij uitstaren. Gelukkig realiseerde ik mij snel dat er geen tijd was om te balen. First things first! Oftewel, de foutieve bekendmaking van een kwartier geleden aan de buitenwereld als de sodemieter rechtbreien. Als ik niet snel was, kon het zijn dat een aantal mensen al onderweg was om die middag te kijken hoe Geert als een passieve co-piloot het luchtruim zou gaan verkennen, hangende aan een paraglide-scherm. Bellen, mailen, sms-en en een bericht op Facebook zou ertoe leiden dat het dagprogramma van hen er opeens anders uit zou komen te zien.

Het komt misschien opmerkelijk over dat ik na het telefoontje nog alle voorzieningen bij de hand had om andere mensen te bereiken. Eigenlijk zou ik toch de eerste moeten zijn die onderweg was naar de plaats van bestemming? Ja, als alles gegaan was zoals het had moeten gebeuren, dan had ik op dat moment ook al in een taxibusje gezeten. Maar ‘gelukkig’ kwam daar waar ik voor vreesde ook uit.

Om 10:00 zat ik helemaal klaar, te wachten op de aanvang van de reis. Bepakt en bezakt, de adrenaline gierend door mijn lijf. En ja hoor, daar was het gevreesde telefoontje! Het zou allemaal wat langer gaan duren. Het taxibedrijf vermoedde een vertraging van drie kwartier, misschien een uur. Mijn paraglide-vrienden zouden waarschijnlijk wel begrip hebben, als ik daardoor te laat zou komen.

De volle overtuiging dat het die zaterdag echt zou gaan gebeuren bestond nog maar een uur. Het zou dan wel mooi weer worden, maar dat is niet voldoende voor de paraglide-meteoroloog om groen licht te kunnen geven. Luchtstroming, luchtdruk, er komt meer bij kijken. De halve nacht lag ik wakker, enigszins positief gestemd, maar vooral onwetend. Zou het doorgaan? Zelfs toen ik die ochtend op hun website zag staan dat het vliegen door kon gaan, was ik toch nog niet helemaal bevrijd van de twijfel. Gold dit ook voor mijn avontuur? Maar toen de reacties op mijn bellen en mailen uitbleven, raakte ik overtuigd.

Als een kind zo blij prepareerde ik mezelf. Zelfs door een verlate taxi liet ik me niet uit het veld slaan. Maar toen kwam het telefoontje waar ik op dat moment absoluut niet meer op gerekend had. Ze vonden het toch niet veilig genoeg! ʺGekscherend noemen we paragliden ook wel parawaiting. Maar maak je niet druk, er komt altijd een moment dat het wèl doorgaat.ʺ

’s Middags om 13:00 ging de deurbel. Moe en nog gefrustreerd lag ik op bed. De taxi stond klaar! Lekker bijtijds!