Knippen

 ‘Je wilt toch niet zeggen dat jij wel teennagels van andere cliënten knipt?’

Met deze opmerking reageer ik op een mij verbazende mededeling. Misschien agressief ogend, maar zeker niet zo bedoeld. Het gebeurt als een medewerkster, hier nog maar kort werkzaam, mij helpt met douchen en openlijk constateert dat mijn teennagels volgens haar eigenlijk iets te lang zijn. Dit feit kan ik niet ontkennen en gegeneerd geef ik dit toe, daarbij schermend dat ik nou eenmaal geen goed zicht heb op mijn voeten. Meteen daarop neem ik mijzelf voor de zoveelste keer voor om de pedicure te bellen. Met dat ik mijzelf onderwijl afvraag of ik daar in deze tijd überhaupt terecht kan, biedt zij mij aan om mijn teennagels te knippen.

Heel aardig natuurlijk, maar dat hoeft niet. Meteen leg ik haar uit dat dit ook niet mag volgens de reglementen van Fokus. Medewerkers vertelden destijds dat mijn grote teennagel te hard zijn. Ook al heb ik daartoe nog een speciaal tangetje gekocht, ik moest mijn geluk maar bij een pedicure gaan zoeken. Een tweede medewerkster in mijn badkamer zegt op dat moment dat zij de teennagels van andere cliënten wel knipt, mits deze personen geen diabetes hebben, waardoor er wondjes zouden kunnen ontstaan.

De uitspraak van medewerkster nummer twee doet mij verbazen en ik voel onrecht in mij opdoemen. Dit mag toch niet? Daarop volgt bovengenoemde vraag. Het is een enigszins discutabele reactie van mij, dat voel ik, dat weet ik. Er is immers een reden waarom ik niet meer geholpen kon worden bij betreffende hulpvraag. Trouwens, naast mijn harde teennagels zijn mijn benen ook bewerkelijk. Ze schieten alle kanten op bij aanraking door een nagelschaartje. Deskundigheid is hierbij wel op zijn plaats

Toch overheerst de misschien kromme gedachte dat ik betaal voor een pedicure, terwijl het ook aan zorgverleners gevraagd mag worden. Alsof het hebben van diabetes de enige voorwaarde dat men geen nagels bij cliënten mag knippen. Hier gaat iets fout. De optie dat de betreffende medewerkster iets te beperkt was in haar mededeling, wat bij latere navraag bleek te kloppen, kwam niet in mij op. Toch blijven mijn bedenkingen en ik zal advies vragen aan de pedicure. Objectief of niet. Tot zover het onsmakelijke deel van het verhaal.

Een kleine week later kon ik gelukkig bij haar terecht. Het is de categorie medisch noodzakelijk waar ik onder val. Toch zag ik er wel tegenop om naar haar te gaan. Een bekwame vrouw en haar praktijk is van deur naar deur nog geen 60 meter verderop. Maar voor alle duidelijkheid, het moment dat ik kon worden bijgewerkt, was het dinsdag 16 februari. Het voorliggende weekend was de climax van enkele dagen flinke kou. Dus sneeuw en ijs, dus sleeën en schaatsen, schaatsen en schaatsen. Deze betreffende dinsdag was de dooi inmiddels alweer flink voel- en zichtbaar en waren hier de meeste straten inmiddels goed begaanbaar, maar daaromheen waren de restanten dus nog lang niet overal verdwenen. Om met mijn rolstoel daar te komen was een behoorlijke onderneming.

In haar praktijk wordt er geleuterd en gepeuterd. Mijn benen en tenen wiebelen enthousiast. Het is mij meer dan duidelijk dat een pedicure noodzakelijk is.

Blokkade:

‘Meneer den Hengst, u spreekt met de Pijnpoli. Wij hebben begrepen dat u in aanmerking komt voor een zenuwblokkade en daarvoor op een wachtlijst staat. Zoals bekend zijn er voorlopig geen operatiekamers beschikbaar. Nu zijn er meerdere mensen bij ons bekend voor wie het lange wachten niet wenselijk is. Na overleggen en puzzelen is het ons gelukt om een mogelijkheid te creëren dat wij u en anderen kunnen behandelen. Daarvoor is 3 maart beschikbaar gekomen.’

Toen dit belletje kwam lag ik op bed. Sterker, werd ik uit een slaap gesleurd. Mijn reactie had natuurlijk moeten zijn: ‘Geweldig dit te horen, wat onverwacht, dank u wel! Ik ga het direct noteren.’ Maar mijn reactie was die van iemand die na een afwezigheid weer in de werkelijkheid moet landen, oftewel een soort van niet helemaal toerekeningsvatbaar. De eerste woorden waren nog verstandig: ‘Geweldig dit te horen, wat onverwacht, dank u wel!’ Maar daarna ging ik langzamerhand de mist in door te vervolgen met: ‘Op dit moment lig ik nog op bed, maar kunt u mij per e-mail de datum doorsturen? Dan zal ik straks even kijken of het mij uitkomt en dit u dan meteen laten weten.’

Terugkijkend op dit gesprek kan ik de verbazing op het gezicht van de persoon aan de andere kant door de telefoon heen zien. Diens antwoord op mijn woorden was dan ook: ‘Maar Meneer den Hengst, ik hoop dat u beseft dat wanneer u meent niet te kunnen komen, er niet nog eens zes andere mogelijkheden zijn waaruit u kan kiezen. Dit is echt een unieke mogelijkheid.’ Wegblijven doe ik dan ook niet. Geloof mij!

Toen na de verrassende mededeling het besef landde een behoorlijk geluk te hebben, ontstond achter de glimlach ook een twijfel. Op dit moment heb ik immers geen pijn meer. Nee knuppel, antwoordde ik op mijzelf, dat komt door de juiste dosis medicatie die je slikt. Want onlangs, bij een poging deze hoeveelheid helende narigheid af te bouwen, kwamen de pijntjes in allerlei gradaties weer terug.

De herinnering aan de vorige keer dat ik door middel van een zenuwblokkade zou worden geholpen, vijf jaar geleden, kwam opzetten. Het was zelfs nog enkele uren voordat ik werd geholpen dat ik werd overvallen door een soort van schuldgevoel. Waarom was ik daar eigenlijk? Maar ook destijds besefte ik maar al te goed dat ik enkele weken daarvoor toch echt halsreikend had uitgekeken naar deze ingreep en ook op dat moment wist ik dat de aanstaande zenuwblokkade mij weer zou verlossen van veel ellende.

Met dat het na de ingreep niet direct halleluja zal zijn moet ik ook rekening houden. Ik was toen de volgende dag nauwelijks thuis of ik voelde opeens weer een pijntje. Geen score 12 op de schaal van 1 tot 10, zoals onlangs. Maar de schrik, het onverwachte, brengt mij volledig van de kaart. Omlijst met krachttermen was denken dat alles is mislukt mijn eerste reactie. Binnen 20 minuten had ik toen de uitvoerend arts aan de lijn: ’Zoals aan u uitgelegd, 100% garantie kan ik niet geven. Het effect zal later blijken. Blijf de medicatie aanvankelijk nog gebruiken.’

Vertrouwen heb ik, de spanning ook.

Indrukken

 ‘Deal, zondagmiddag komen we, vier uur.’

Het was inmiddels een poos geleden dat we elkaar zagen, dus tijd om weer eens bij te kletsen. Beter was geweest een half uur later af te spreken, maar achteraf is makkelijk praten. Die middag zette ik de wekker op 15:00. Toen ik na wakker worden om assistentie vroeg, volgde waar ik al bang voor was. ‘We zijn nog bezig, maar hulp komt zo spoedig mogelijk.’ Niets bijzonders eigenlijk, toch? Klopt!

Enkele jaren terug moest ik constateren toch echt behoefte te hebben aan een dagelijks rustmoment. Uit zin in het leven laat ik mij ‘s ochtends graag vanaf 7:15 douchen en aankleden, om gemiddeld een uurtje later de dag te kunnen beginnen. Aanvankelijk liet ik mij voor mijn siësta dan rond 12.30 naar bed brengen om tegen 14:30 deel twee van de dag te beginnen.

Op een gegeven moment volgde het verzoek vanuit de medewerkers of ik na 15:00 wilde oproepen. Dit om de ochtenddienst enigszins te ontzien, dus zodat sommigen niet tot soms driemaal de intensieve handelingen meer hoefden te verrichten die daarbij komen kijken. Met mijn lengte van 1.88 en lichaamsgewicht van 95, maar zeker ook mijn door spasmen en stijfheid vaak niet meewerkende lichaam, geloof ik meteen dat ik niet de lichtste ben. Wally de walrus is niet voor niets mijn aan mijzelf gegeven alias. Dus alle begrip hiervoor. Na 15:00 werd ik meestal direct geholpen. Tot voor kort! Kennelijk is er een concullega die opeens ook dit moment heeft uitgekozen om assistentie aan te vragen. Maar dit alles terzijde. Waarom ik het dan vertel? Daarom.

Hoe dan ook, tegen 15:40 werd ik geholpen en moest gefrustreerd vanuit mijn tillift toezien hoe rond 16:00 de visite werd binnenkwam. Er zijn ergere dingen in het leven, maar ik had hen graag op een andere wijze ontvangen. Eenmaal zittend in mijn rolstoel wilde ik zo gauw mogelijk naar de woonkamer. In mijn haast, noem het enthousiasme, vergat ik om het voor mijn omgevingsbesturing onmisbare zendertje aan mijn rolstoel te laten monteren. Voor de komende tweeënhalf uur was dit niet rampzalig, wel toen de visite weer was weggegaan en ik moest concluderen het betreffende zendertje te missen. Omdat mijn laptop ook dicht was, kon ik op dat moment behalve niet bellen, assistentie aanvragen, alarmeren of deuren opendoen, ook niet online contact zoeken via app of e-mail. Niks, nada, noppes.

Met de hoek van het werkblad op mijn rolstoel kon ik, door een knop aan de muur in te drukken, de deur naar de gang openen en een paar meter verderop met dezelfde handeling de voordeur ontgrendelen. Buiten was geen mens te zien. Ook niet toen ik met claxon en knipperlichten aandacht probeerde te trekken. Na een kwartier bedacht ik mij dat met diezelfde hoek van mijn werkblad ook wel een deurbel kon worden ingedrukt. En zowaar, het lukte. Even later bracht de opgeroepen ADL-er bij mij thuis het zendertje aan en had ik weer invloed op mijn omgeving.

Inmiddels heb ik thuis zo’n grote The Voice of Holland jury-knop gemonteerd. Deze kan ik in geval van nood indrukken door ertegenaan te rijden. Dergelijke onmacht overkomt mij hiermee hopelijk nu niet meer.

What do you want to do ?

New mail

What do you want to do ?

New mail