Naïviteit

Uitingen van frustratie bleven naar mijn idee binnenboord, niet hoorbaar voor de anderen. Dat zou ook onterecht zijn. Het betrof immers geen zware tegenslag, slechts irritatie omdat het niet ging zoals ik wilde. Een gevalletje zelfoverschatting. Trouwens, al zou ik hard mijn best doen, met een stuk hout tussen mijn kiezen kon zelfs diegene die naast mij stond niets anders opvangen dan monotone klanken, iets tussen brommen en kreunen.

Maar wie laat er dan ook vrijwillig een stokje tussen zijn kiezen plaatsen. De denkfout dat deze activiteit ook zonder oefening te doen zou zijn lag toch echt bij mezelf. Er was mij op de dag zelf, vlak voor aanvang, door Arnoud, die de workshop leidde, zelfs nog aangeboden dat hij op mijn aanwijzingen wel het penseel wilde hanteren. Maar nee, ik had mij vanaf het begin van het plan immers al mentaal voorbereid op deze uitdaging. Ik keek er zelfs naar uit. Leuk, uitdagend, eitje!

Echter, om een beetje resultaat neer te kunnen zetten bleek ik meer hulp nodig te hebben dan verwacht. Mondschilderen doe je niet alleen, althans ik niet! Natuurlijk kreeg ik die hulp van alle kanten. Maar in deze situatie was dat toch niet genoeg. Omdat ik mijn lichaam niet kan bewegen zweefde het penseel vaker een of twee millimeter boven het doek dan er daadwerkelijk op. En dan zat ik eindelijk goed, had ik weer verf nodig. Je begrijpt, héél frustrerend! Dat ik de afgelopen weken nogal naïef was geweest door te denken dat ik dit wel zou kunnen was mij binnen vijf minuten al wel duidelijk.

Gezamenlijk hadden wij een opdracht en allen moesten hier een aandeel aan leveren. En naarmate het proces vorderde en het resultaat zichtbaar werd, groeide het enthousiasme bij allen. De opdracht, het verhaal eromheen, is mooi. Maar te groot om hier even te benoemen. We werkten aan een gezamenlijk schilderij. De activiteit nam ons steeds meer in bezit. Mij ook! Met actief deelnemen was ik al gestopt.

Onlangs waren mijn ouders 55 jaar getrouwd en wilden graag als gezin iets ondernemen. Maar wat? Wie het bedacht weet ik niet meer. Misschien wel ikzelf? Hoe dan ook, we kwamen uit op een workshop bij Palet. En dan iets met schilderen, want dan kon Geert ook meedoen. Toch Geert? "Nee, ammehoela!", was mijn eerste reactie. "Ja, toch wel", volgde meteen.

Mijn gedachten gingen terug naar dat toilet bij een vriendje thuis, waar een kalender hing met schilderingen door mond- en voetschilders. Wat vond ik dat mooi!

Thuis, als ik aan tafel zit om te drinken, maar ik gebruik van lange plastic rietjes. Terzijde, ik ben mij ervan bewust dat ik fout bezig ben. Ik ben al zoekende naar praktische alternatieven. Maar met een beetje fantasie ziet iemand die veel te laconiek denkt over mondschilderen in zo’n stukje plastic wat niets weegt, maar wel de goeie lengte heeft, een penseel. In de aanloop naar deze workshop nam Geert geregeld een rietje tussen de tanden om zichzelf in te leven in de wereld van het mondschilderen.

Had ik het aanbod van Arnoud toch maar gewoon moeten accepteren? Dan had ik nooit geweten wat ik nu weet.

Het viel vies tegen.

Verstekeling

Een zondagavond, rond zeven uur. Stel, je bent een sprinkhaan, zo’n twee centimeter lang en knalgroen. Je verblijft op dat moment in een struik, groeiend tegen een muur. Terzijde, maar vanaf jouw plekje kijk jij uit op de Bermzegge, een straat in Stadshagen, de wijk waar ik woon. Ach, weet jij veel!

Waarschijnlijk doe jij je net te goed aan een stuk blad, als jij opeens iets zigzaggend dichterbij ziet komen. Wat een malloot! Lachen, daar ga jij eens even goed voor zitten. Maar … slik … het gevaarte komt regelrecht op je af en schampt met zijn schouder de struik. Precies daar waar jij zit. Ondanks het beschikken over een formidabel evenwicht, word jij gelanceerd en komt terecht op de blouse van die malloot. Hij weet niet dat er een verstekeling op hem zit en jij weet niet dat jij nog slechts een uur te leven hebt.

Hij in die rolstoel, ik dus, is op weg naar huis. Niet beschonken, al lijkt dat daar wel. Ik kom bij een verjaardag vandaan. Echter, bij vertrek bleek ik nauwelijks tot aan mijn kinbesturing te kunnen reiken. Veroorzaakt door niet goed zitten. Dat komt nogal precies. Heb ik de laatste tijd wel vaker last van. Laat je dan helpen! Dat wordt ook aangeboden. Aanvankelijk sla ik dit nog af. Eigenwijs? Een taxi bellen? Nee, dank je!

Uiteraard kan ik alle hulp krijgen, maar eerlijk gezegd snap ik er zelf ook niets van. Hier schuilt een speurtocht naar oorzaak en gevolg achter. Het begon met een kapot zitkussen wat vervangen moest worden. Blablabla, een te lang, saai verhaal. Enkele uren later, als ik in bed lig, overdenk ik de puzzel en valt er een kwartje. Ik had mij vanavond veel gedoe kunnen besparen.

Terwijl ik over de stoep zwalk, schamp ik dus die ene struik, waardoor de sprinkhaan onvrijwillig op avontuur gaat. Bijna drie kwartier later ben ik thuis. Eindelijk, het had ook in tien minuten gekund. Mijn laptop en de microfoon staan nog aan, dus ik kan gelijk achter het beeldscherm kruipen voor … whatever.

Op dat moment voel ik wat kriebelen in mijn nek. Jakkes, een spinnetje. Dit is slechts een vermoeden, gebaseerd op vele ervaringen. Mieren, torretjes of hardnekkige vliegen, ik haat ze. Een stuk spinnenweb, ook zo irritant.

Even later voel ik alsof er iets neerkomt op mijn haren vlak boven mijn linker oor. Ik kan natuurlijk niet vermoeden dat dit die illegale sprinkhaan is. Na een sprong, ik denk vanaf mijn schouder, landt deze op het grijze oerwoud op mijn schedel. Meteen gaat het beest aan de wandel. Over mijn linker slaap, richting mijn oog. Het zal toch niet … Wel dus, ook over het bovenste ooglid. Ik gruwel!

Tussen mijn ogen blijft het monster stilstaan. Ik heb op dat moment geen idee wat het is. Het beest zal zich bekeken voelen. Ik kijk scheel, beide pupillen op het beest gericht. Gatver, een langpootmug!? Vanaf daar springt het beestje op mijn laptop en dan zie ik dat het een sprinkhaan is.

De onderwijl opgeroepen assistentie komt mij helpen. De sprinkhaan wordt gevangen en vermoord.

Het alternatief van terug lanceren naar een struik bedenk ik te laat.