De
entourage lag dan behoorlijk wat levels hoger dan een gemiddelde partycentrum
en op de dienbladen lagen ook overheerlijke hapjes met bijvoorbeeld humus en
peper, er werd in de receptiezaal van het paleis mij ook een doodgewoon
bittergarnituur voorgehouden.
‘Nieuwe
ronde, nieuwe kansen!’ Vergezeld met een foto van een voor mij bekende gele
envelop maakte deze woorden mij blij en verrast. Ik had er nog vaak aan
gedacht, maar was het inmiddels compleet vergeten. Annemiek, de vrouw achter stichting
Ikone, bracht mij online alvast op de hoogte.
Najaar
2018 had zij mij aangemeld voor de Shakingtree Award van het ministerie van VWS.
Als een van de drie genomineerden werd ik enkele weken later door de
secretaris-generaal van dat ministerie, Erik Gerritsen, uitgenodigd voor de
nieuwjaarsreceptie van de koning en koningin. Ik? Daaro? Maar omdat ik op het
moment suprême in het ziekenhuis lag, beloofde Erik Gerritsen mij voor het
volgende jaar opnieuw uit te nodigen.Beloofd
is beloofd en zo las ik opnieuw dat in opdracht van Hunne Majesteiten De Koning
en Koningin de grootmeester de eer heeft om mij uit te nodigen voor de
nieuwjaarsontvangst… blablabla… Aan het kledingvoorschrift kon ik gelukkig nog
voldoen, dacht ik, want vorige jaar was er immers al een pak gekocht.
Toen
ik het kostuum rond kerst alvast eens wilde showen hield ik rekening met de worsteling
om het colbert aan te laten doen. Maar kakkerdekak, wat ik niet verwachtte is
dat de blouse niet dicht kon. Wel om mijn buik, maar niet om die stierenek van mij.
Kwam dit door overbelaste kaken? Zeg het maar. Wat volgde was een dilemma. Ging
ik zonder stropdas of kocht ik een colletje?
Die
middag waren de wegen rond het Paleis op de Dam afgezet. Maar niet voor ons! Eenmaal
doorgelaten begon het circus. Voor de hoofdingang stopte ons taxibusje tussen
de grote, zwarte bolides. Achter de dranghekken stonden toeschouwers en enkele
camera’s. Ik voelde me een Vip. In
het paleis, op de eerste verdieping, stond er een flinke rij. Het merendeel van
de 500 genodigden was al aanwezig. Wij werden meteen naar voren geloodst. Vlak achter
de politieke kopstukken mochten wij plaatsnemen. Was het op alfabetische
volgorde? Daar leek het even op, want die andere Geert stond pal naast mij.
Wilders knikte mij vriendelijk toe.
Eenmaal
aan de beurt introduceerde de grootmeester mij met luide stem en daarna mochten
wij naar de Majesteiten toe. Een halve minuut later waren we alweer op weg naar
de receptiezaal. Pas daar realiseerde ik mij hoe die seconden waren verlopen. Ik
stak, voor mijn beurt overigens, van wal met een watervalletjes aan woorden. Over
vrijwilligerswerk, schrijven, zoiets. De koning onderbrak mij met: ‘fijn dat u
dit voor de samenleving doet’. Toen ik van beiden een hand kreeg, was het duidelijk
dat wij weer konden vertrekken.
Daarna
volgde de receptie, met het aapjes kijken, de toespraak van de koning en dus
bier en bitterballen.
