Stil

Terugkijkende is er eigenlijk maar één vervelend aspect te bedenken, wat ook nog eens niets met een van beide avonturen te maken heeft. Omdat ik in de loop der jaren mijzelf heb geleerd om alles vooral van de positieve kant te bekijken, doe ik dat dan ook maar.

Twee keer ben ik onlangs een week weggeweest en ik heb het geweldig gehad, hield er een meer dan voldaan gevoel aan over. In Berlijn veel van de stad en zijn historie gezien en tijdens het zeilen heb ik werkelijk alles wat binnen mijn mogelijkheden lag benut. Hierbij was het geluk ook op mijn hand, want de zon en de wind werkten volop mee.

Dit alles speelde zich af tijdens de periode die door mij gemakshalve ook maar zomervakantie wordt genoemd. Het moge duidelijk zijn dat een strakke afbakening van deze periode voor mij niet meer op gaat, waarbij ik zal ontkennen dat mijn leven nu een groot vakantiewalhalla is. Maar zoals menig mens reikhalzend uitziet naar die laatste dag op werk of school en tegen het einde met frisse tegenzin, of juist wederom reikhalzend, weer toeleeft naar de eerste verplichting, dat was ooit!

Wat niet leuk is en mij een aantal keren overkwam, was dat ik niet gehoord werd tijdens groepsmomenten. Hierbij was absoluut geen sprake van bewust negeren, maar tafelgenoten vingen mijn zachte stem gewoon niet op tussen al het gekwetter. Eenmaal opgemerkt kreeg ik regelmatig per direct een oor tegen mijn mond geduwd, om de schade in te halen.

Ook al was het steeds een kort moment en weet ik dat anderen het zeker niet zo bedoelen, het gevoel van eenzaamheid is mij niet ontgaan. Het is niet nieuw, het gebeurt mij wel vaker. Maar tijdens de afgelopen periode werd ik mij er weer keihard van bewust. Zowel in het hotel aan de Kurfürstendamm als op het eiland bij Loosdrecht, als we met een grote groep bij elkaar waren, voelde ik me soms eenzaam in de menigte.

Zeilen is bij uitstek de plek om stil te kunnen zijn. Veel zeilers zullen dat niet met mij eens zijn. Zeilen kan ook heel gemoedelijk zijn en dat betekent al gauw lachen, kletsen of sterke verhalen vertellen. Maar je kan ook prima communiceren met de stilte. Een beetje kijken, luisteren, denken. Of verbaasde blikken beantwoorden die vanaf andere zeilboten komen, als men mij met mijn kin een boot ziet besturen.

Omdat mijn stem toch al niet hard is, ga ik echt niet mijn best doen om op ongeschikte locaties een leuk gesprek op gang te brengen. Maar dan moet ik ook wel zo slim zijn om mijn waffel houden en mede bootgenoten niet in de verleiding brengen om op mij te antwoorden. Of om mij een wedervraag te stellen, waarop ik dan ook weer op dien te antwoorden.

Trouwens, als ik zo stoer wil zijn om actief mee te doen met zeilen lukt dat alleen als ik een joystick onder mijn kin heb. En sturen en praten tegelijk gaat dan eenmaal niet, ook niet op het water

Solozeilen kan trouwens ook heel gezellig zijn.