Oneerlijk

″No, non ci si può sedere sulle ginocchia di Geert senza chiederglielo. Si deve sempre prima chiedere, perché forse è troppo stanco per questo.″ Mijn zus spreekt haar zoontje toe, die tijdens het wandelen ongevraagd op mijn schoot wil gaan zitten. Ik weet dat hij dit leuk vindt, maar ik nu even niet. Op mijn verzoek houdt Anneloes hem maar voor dat ik daarvoor te moe ben. Eigenlijk een makkelijk excuus, die ik zelf ook maar eens moet gaan toepassen als ik ergens geen zin meer in heb. Niet helemaal zuiver, maar geheid succes! Yeison zal misschien verbaasd zijn geweest, omdat het meestal wel mag! Maar van teleurstelling is geen sprake, gezien zijn verdere spel met neef Soufian.

Misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord, maar tien minuten later laat ik hem alsnog op mijn schoot plaatsnemen. Eigenlijk vind ik het best wel leuk dat hij mijn bijrijder wil zijn en ook al zie ik alleen zijn achterhoofd, ik weet dat hij hiervan geniet. Het is trouwens ook een van de beperkte mogelijkheden voor mij om contact met hem te krijgen, want de taal blijft tot nu toe een barrière. Waar anderen met handen en voeten nog wel eens een eind kunnen komen, ik niet.

Ondanks de joystick die voor mijn bakkes hangt kan het knulletje goed zitten, want Yeison is nou eenmaal klein van stuk. Samen met een guitig koppie zorgt dat overigens voor een hoge aaibaarheidsfactor. Zijn zus Luisa is ook al niet zo groot, hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door hun Zuid-Amerikaanse roots. Dat beide kinderen nu Italiaans praten, komt door hun adoptie. Anneloes en Paolo wonen in de buurt van Milaan. Mijn andere zwager Youssef komt uit Marokko en maakt zodoende het internationale karakter van onze familie compleet. Onlangs waren wij weer bij elkaar voor ons halfjaarlijkse samenzijn op meetingpoint Groot Stokkert te Wapenveld.

Het zijn altijd zeer mooie bijeenkomsten. Fijn om elkaar weer te spreken en zeer leuk om te zien hoe kinderen, ondanks de taalverschillen, elkaar begrijpen. Dat het zeer energievretende dagen zijn zal net zo goed voor de anderen gelden, maar zeker ook voor mij.  Ik vind het niet leuk om dit te benoemen, maar dit is wel de reden dat ik tijdens dit weekend, als uitzondering op de regel, weer thuis ben gaan slapen. Met een taxibusje ben ik twee keer een dag op ‘familiebezoek’ gegaan in Wapenveld en dit is mij prima bevallen!

De aangeboden zorg is altijd meer dan prima geweest en door mij flexibel op te stellen lukte het mij ook om boven de frustraties, opgeleverd door van de beperkte ruimte op de slaapkamer, uit te stijgen. Daar zou mijn beslissing niet aan moeten liggen. Maar de basis voor dit besluit ligt in feite bij het vorige familieweekend, een half jaar geleden. Die zondagmiddag had ik voor de tweede keer die dag een letterlijk zeiknatte broek. Ik moest toen absurd lang wachten op hulp en kreeg toen ook nog eens te maken met een wat aarzelende stagiaire. Maar het meest teleurstellende was dat ik hierdoor de finale van de KNVB-beker (PEC Zwolle-Ajax) grotendeels heb moeten missen. Voor PEC was dit al de wedstrijd van de eeuw, de 5-1 winst had niemand willen missen.

Het is eigenlijk oneerlijk om die stagiaire daar de schuld van te geven.