Dingetje

Enkele weken terug, het is vrijdagmiddag rond half twee en ik lig zoals wel vaker op bed in een poging om energie bij te tanken. De glimlach op mijn gezicht wordt opgewekt door de geluiden die ik door de slaapkamerdeur heen kan horen. Aan de andere zijde komt Rosa, samen met twee meiden uit haar klas, zojuist terug van boodschappen doen. Ze gaan schuimkoekjes bakken. Bruine, want het moeten zogenaamd eetbare drollen worden. Gisteren had ze nog advies aan mij gevraagd of ze cacao door het beslag kon doen. ″Vast wel″, zei ik overtuigend.

Ik hoor geklets, gegiechel, gezelligheid. Waarschijnlijk was ik al vertrokken, toen ik snoeihard weer naar standje wakker schakelde. Het klateren van beslaghaken tegen de beslagkom klinkt als een klophamer. En waarschijnlijk is er op gewacht op een saaie stilte, prompt gaat vervolgens het volume van de sfeerverhogende muziek omhoog.

‘So tell me what you want, what you really really want, I wanna, I wanna, I wanna, I wanna, I wanna really really really wanna…’

Dat is lang geleden, de Spice Girls. Onlangs zong Susanna dit ook al. Heb ik wat gemist? Beleeft die meidengroep een revival? Ik kan mij namelijk niet voorstellen dat tieners in dit snelle tijdperk nog luisteren naar Skyradio, Radio 2 of een andere ouwelullen radiozender.

Ik kan het mis hebben, maar als ik een uur later weer mijn woonkamer in kom rijden, gelokt door een heerlijke baklucht, voel ik meteen dat ik eigenlijk niet het gewenst ben. Dit wordt binnen korte tijd bewezen door het feit dat mij enkele keren verstaan wordt gegeven volledig de plank mis te slaan. Allereerst is de door mij gestelde vraag of het gelukt is met ‘de drolletjes’ kennelijk te belachelijk voor woorden. ″Papááá! Geen drolletjès, maar gewoon dröllen!″ De irritatie en misschien ook wel gêne spat uit haar ogen. Had ik alvorens maar even goed nagedacht, dan zou ik mij herinneren dat ik in haar ogen veel te vaak -tje achter een woord plaats en dat is nu eenmaal enorm irritant, toch?

Even later doe ik opnieuw iets onverstandigs. Wederom goed bedoeld vraag ik aan een van Rosa’s vriendinnen of de Spice Girls weer bij elkaar zijn. Maar meteen ervaar ik weer een enigszins verwijtende blik van Rosa. Ik vertaal dit maar als een indirect verzoek van Rosa of ik op wil zouten. Eenmaal buiten, als een banneling onnodig op weg naar daar waar ik de meiden niet zijn, moet ik lachen. Ik snap Rosa helemaal en herinneringen komen boven.

Mijn arme vader heeft ook menig sneer van mij of mijn zussen, al dan niet een gezamenlijk front vormend, moeten incasseren. Of deze terecht waren laat ik maar in het midden. Volgens mij ging het om de meest onnozele dingen. Aangezien ik destijds ook heel vaak woorden had met een van mijn zussen, zou het wel eens kan zijn dat mijn vader hierbij gewoon slachtoffer, noem het bliksemafleider was. Ik weet het niet meer.

Maar er was een grens. Wanneer mijn zussen mijn moeder bijvielen tegen mijn vader, vond ik dit dan weer iets te sneu voor hem. Dan werd het de jongens tegen de meisjes.

Even later thuis gekomen is de kust weer veilig.