Meters

Ergens voelde het niet goed en alleen dat al had een teken aan de wand moeten zijn. Eenmaal thuisgekomen was het overduidelijk dat ik weer eens, want zeker niet voor het eerst, achterop begin te raken. Vermoedelijk ga ik niet meer zo met mijn tijd mee als ik zelf wil geloven en graag doe voorkomen. Een paar dagen geleden vond deze confrontatie met mijzelf plaats. Het was in de Albert Heijn waar ik een dvd kocht. Tijdens de gedachtegang dat ik dat schijfje in mijn bezit zou willen hebben, was ik eigenlijk al te laat.

Alsof iets of iemand het vermoeden had dat de betreffende film op mijn pad zou komen was deze, voorzien van een aanlokkelijk prijsje, in de aanbiedingenbak gegooid. Ik hapte dus toe, ondanks dat ik op dat moment al enigszins in dubio stond. Want wie koopt er anno nu nog films op dvd? Ik behoorde op dat moment tot een minieme minderheid, want een beetje moderne man haalt tegenwoordig alle films en series online zijn huiskamer binnen. Maar waarom ik niet? Kennelijk is deze meneer toch niet modern genoeg.

Het gaat om ‘De marathon’, over vier automonteurs die het slecht draaiende autobedrijf willen redden door de marathon van Rotterdam te lopen. Terwijl de film, nog in het plastic, voor mij op tafel ligt komen er herinneringen boven. Ooit heb ik kortstondig durven denken dat een marathon lopen voor mij tot een mogelijkheid zou gaan horen. Het was 1996, 1997? Een vriend haalde mij over om ook te gaan hardlopen. Zo ontdekte ik dat ik het eigenlijk wel in mij had. In overige sporten blonk ik niet echt uit, maar met joggen leek het erop dat ik wil aardig kon meepraten. Ik was er nog lang niet, maar had de smaak wel te pakken en ergens was ik ervan overtuigd dat het afleggen van die 42 kilometer wel zou gaan lukken. Misschien was ik destijds wel wat naïef.

Een rondje van 10 á 12 km was wat ik zo’n beetje wekelijks liep, dus ik hoefde ‘slechts’ nog 30 kilometers er aan vast te plakken voor dat ene einddoel. Eitje toch? Verder dan het dromen kwam het niet, aangezien het mij langzamerhand ging opvallen dat ik de coördinatie in mijn lichaam aan het verliezen was. De eenvoud van stappen zetten was niet meer zo vanzelfsprekend. Ook kostte het mij steeds meer moeite om mijn romp rechtop te houden. De lol ging er al snel vanaf.

Overigens, gelijk aan een hond heb ik destijds in een bepaald buitengebied van Zwolle een eigen territorium uitgezet. Op een of andere manier liep ik liever ‘s ochtend dan ‘s avonds. Een nadeel daarvan is dat het gemiddelde darmstelsel nog op gang moet komen. Al vrij snel kwam ik regelmatig met de billen samengeknepen weer thuis. Totdat ik een keer te laat was en een eigen uitwerksel in mijn joggingbroek rondom mijn enkels had bungelen. Vanaf dat moment ging er maar een flinke dot wc-papier mee op pad. Gelukkig had ik niet al teveel gêne.

Onlangs vond de halve marathon van Zwolle plaats. In een andere hoedanigheid had ik daar misschien wel aan meegedaan. Misschien ook niet.