Eenvoud

″Hoor je dat?″ Pieter stopt met fietsen en richt zich op mij. Hij weet dat hij wel móét stoppen, wanneer hij mij een vraag stelt. Hem op een verstaanbare manier antwoorden kan ik alleen vanuit stilstand. Mijn kaken moeten daartoe immers vrij spel krijgen en dus dien ik het contact tussen kin en joystick te verbreken.

Zijn wijsvinger houdt hij omhoog gericht, als teken dat ik goed moet luisteren. Met zijn stem imiteert hij de zanglijn welke ik specifiek zou moeten horen: ″Tjif-tjaf-tjif-tjaf-tjif-tjaf″. Wel verstandig, want leek als ik ben hoor ik op dat moment slechts de som van allerlei door elkaar heen kwetterende vogels. Waarschijnlijk kijk ik wat onnozel, want hij herhaalt: ″tjif-tjaf-tjif-tjaf-tjif-tjaf. Dat is de Tjiftjaf.″ Geweldig, hoe eenvoudig kan het leven zijn?

Ik ben onderweg met Pieter, een kennis van mij. Met enige regelmaat eet ik bij hem thuis. Mirjam, zijn vrouw, ken ik nog van de Pabo, begin jaren 90. Zijn grote hobby is vogelen. Noem hem gerust een expert, een bevlogen expert. Ik meen mij te herinneren dat, terwijl ik op een keer daar aan tafel zat, Pieter opeens van tafel sprong. Vanuit een ooghoek had hij kennelijk iets waargenomen. Tijdens zijn spurt naar het raam greep hij zijn al paraat liggende verrekijker, om die ene (…?…), specifieke vogel in zijn achtertuin te zien landen of wegvliegen.

We zijn onderweg naar de Vreugderijkerwaard, een uiterwaard langs de IJssel. Geert gaat kennismaken met de wereld van het vogels spotten. Het is een kwartiertje fietsen, met mij erbij twee keer zo lang. Een afspraak van een jaar geleden, steeds uitgesteld, wordt nu eindelijk volbracht. Pieter heeft twee verrekijkers bij zich, waarvan één in het formaat sterrenkijker, op een statief. Of het mij zal lukken om daar doorheen te kijken zien we wel, waarschijnlijk niet. Ik laat mij verrassen door zijn verhalen en zijn uitleg. Verder kijk ik uit naar de rust en de wind, en de vogels uiteraard. Nee, Pieter mag vertellen wat hij wil. Graag zelfs, want sturen en tegelijkertijd naar hem luisteren is geen probleem!

Bovenstaande speelde zich enkele weken geleden af. Of ik door die ervaring een nieuwe hobby heb ontdekt? Denk het niet! Maar was het mooi om mee te maken? Zeker weten. Vorige week kwamen de herinneringen weer boven drijven. Ik werd er namelijk mee geconfronteerd hoe ingewikkeld het leven kan zijn. Voor een enquête werd mij gevraagd hoe de zorg die ik mag ontvangen gefinancierd wordt. Het was een doolhof waar ik in terecht kwam. ADL, verpleegkundige zorg, individuele begeleiding, huishoudelijke zorg, fysiotherapie, ergotherapie. Een paar jaar geleden was het een stuk minder ingewikkeld. Hoewel, toen snapte ik er ook al niets van! Met een telefoon stortte ik mij in het vage: Wlz, Zvw, Wmo, Ciz, kastje, muur, wachten, wachten, punthoofd!

Noem het simpel denken, noem het domme logica. Het is in ieder geval heerlijk eenvoudig! Pieter wijst op een bosje, bij een slootje in het riet gelegen.  ″Hoor je het zingen van die vogel? Zingen, bosje en riet. Je raadt het al, dat is de Bosrietzanger.″

Op de terugweg ben ik stil. Vooral rozig door de wind, maar ook geconcentreerd. Hoor ik nog een Tjiftjaf?