Luttevedut

″Wel blijven opletten, Geert!″ Naast mij staat Arjen, schipper en eindverantwoordelijk. Laat ik dus maar doen wat hij zegt. Tegelijkertijd moet men wel beseffen dat het niet eenvoudig is om op dat moment geconcentreerd te blijven. Het is een combinatie van een mooie wind en dus golven, blauwe lucht en dus zon, leuke mensen en dus graag willen kletsen en bovenal, een prachtig, voor mij totaal nieuw schip. Redenen genoeg om al dit positiefs op je in te laten werken.

Maar nee, Geert moet zich concentreren! Het anker was nauwelijks gelicht of ik werd uitgenodigd om deze gewichtige taak te dragen. Meteen nadat ik vol enthousiasme begon was het mij overduidelijk dat het hier om andere kost ging dan dat ik gewend was. Twee maanden geleden, op de Loosdrechtse plassen, zat ik weer eens in de Zeeleeuw, formaat badkuip. Links is links, rechts is rechts. Niets meer en niets minder.

Terwijl mijn mikpunt steeds meer naar links verdwijnt, of andersom, ik samen met het schip van bijna 35 meter lengte onder mijn rolstoel teveel naar rechts afwijk, kan ik anticiperen met mijn kin wat ik wil. Maar er gaan zeker 10 seconden overheen voordat mijn verzoek aan het schip wordt gehonoreerd door deze. Regeren is vooruitzien, dus op dat moment moet ik eigenlijk alweer naar rechts tikken. Over alert blijven gesproken!

De avond ervoor had ik het in de groep gegooid. Niet om dit met elkaar te overleggen, maar gewoon als verkondiging van mijn wens, lees: hoofddoel. Graag zouden mijn kin en ik achter het roer plaatsnemen. Dat wat ik op de Loosdrechtse plassen al had bereikt wilde ik overtreffen. Solo, nee, dat zou er niet van komen, want we waren nou eenmaal met 23 mensen aan boord. Maar wel dat ik de besturing over de hele boot met mijn kin zou doen. Wind en zeilen daargelaten.

Enkele uren eerder ontmoette ik de Lutgerdina een de haven van Enkhuizen. Wat een beauty, ik was verkocht. Nadat alle deelnemers waren gearriveerd in de benedenruimte, konden de kamers worden verdeelt en ingericht. Prompt werd mijn enthousiasme weggerukt. Ik had dan wel de ruimste kamer, deze was nauwelijks 4 m², inclusief twee bedden boven elkaar. Ondanks een aanzwengelende claustrofobie, wist ik mijzelf gelukkig weer snel te hervinden, onder het motto: niet ijlen, maar zeilen.

De volgende ochtend mocht ik dus meteen aan de bak. Zo romantisch als ik mij het sturen van tevoren had voorgesteld, achter het grote stuurwiel, was het niet. Een kick gaf het wel!
Waar zou ik mij op moeten richten, vroeg ik mezelf af. Aan de horizon van de kale watervlakte was nou niet bepaald veel te zien wat ik als mikpunt kon nemen. Ja, er waren genoeg witte driehoekjes te zien, maar om die zeilboten als richtpunt te gebruikelijk leek mij niet verstandig. ″Zie je dat witte vierkantje in de verte? Hou dat maar aan.″ Arjen wees ergens heen, maar ik zag het niet, al zei ik van wel.

Na drie dagen zeilen, genieten en enkele spannende momenten, was het einde van de reis, in de vorm van Enkhuizen, in zicht. Jammer, het had nog wel een paar dagen langer mogen duren.

Iets met luttevedut?