Aaibaar

″Holy Smoke, wat is het druk!″ Waarschijnlijk ben ik de enige die mezelf deze constatering hoort uitspreken. Bjorn, met wie ik samen naar het concert ben, heeft zojuist de deuren geopend naar de zaal waar het allemaal moet gaan gebeuren. De rij buiten had al het een en ander verraden. Niet alleen dat het druk was, ook dat er een soort van dresscode was. En over de gemiddelde leeftijd. De meesten in de rij zijn van mijn leeftijd of ouder. Voornamelijk mannen, kaal of juist met lang, sluik haar.

Vanaf de deuren moet ik, diagonaal door de zaal, nog zo’n 15 meter afleggen, totdat ik op de plek ben waar ik wil staan. Maar daarvoor moet ik mij dus wel door een oerwoud van bierdrinkende, zwarte T-shirts met opdruk wurmen. Bjorn schuifelt voor mij uit om een weg te banen. Ik doe de lampen van mijn rolstoel maar aan om hem en dus mijzelf daarbij te ondersteunen.

De vloer is overal egaal weet ik. Desondanks rij ik met enige regelmaat over een hobbel. Dat zijn vermoedelijk de tenen van de mensen die kennelijk niet genoeg aan de kant gaan voor mij. In stilte zeg ik sorry, want een daadwerkelijke poging daartoe zal toch niet slagen. Wanneer mensen niet in de gaten hebben dat ik er aan kom, worden ze door anderen op mij geattendeerd. Geïrriteerd raken hoef en doe ik dus ook niet.

Ik ben weer eens in Hedon. Toch is er sprake van een primeur: ik heb mijn onlangs gekregen spraakversterker bij mij. Ideaal lijkt mij, maar binnen 10 minuten durf ik een conclusie te trekken. Nutteloos, de volgende keer thuislaten. Het geroezemoes is te sterk. De avond verloopt verder meer dan prima. Snoeiharde muziek, regelmatig wordt er een nieuw biertje voor mij gehaald en die keer dat ik voel dat mijn urinezak vol zit hoef ik Bjorn maar aan te kijken en die weet dan wat ik aan hem wil vragen.

Het avontuur na afloop verloopt gelijk aan eerder op de avond. Voor mij uit wordt door Bjorn de weg vrijgemaakt en ik doe mijn lichten aan om de komst van mij en het gevaarte waarop ik zit aan te kondigen. Aai, daar voel ik dat ik weer over iemands tenen heen rij. Vanuit de mensenmassa die ik in een slakkengang doorklief worden zo nu en dan het soort opmerkingen geplaatst die ik wel vaker hoor in een volle zaal in Hedon. ″Zo-ho, jij hebt felle lampen?″ of ″Mooi concert was het, he! Heb je het leuk gehad?″ Ook krijg ik menigmaal te horen dat het gaaf tot supertof is dat zelfs ik naar een concert als dit ga! Een enkeling onderbouwt dit met een schouderklopje.

Ik onderga dit maar gelaten. Reageren heeft geen zin. Het is natuurlijk aardig bedoeld, maar ik voel me behandeld als ben ik een of andere debiel. Klagen doe ik maar niet. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Ik heb in eerdere situaties ook wel eens spontaan biertjes aangereikt gekregen. Kennelijk heeft men in een rolstoel een hoog aaibaarheidsgehalte.

Ik moet denken aan het woord troetel-Marokkaan. Wat zou een mooi equivalent daarvan zijn?