Max

Als je wint heb je vrienden. Mooie woorden, die waarschijnlijk nog waar zijn ook. Misschien komt deze zin ergens bekend voor. Echter, grote kans dat Henny Vrienten en Herman Brood nu al in de hersenen zijn verschenen. Zij hebben tig jaar terug deze wijsheid op muziek gezet.

Wat gaaf! Wat chill! Je hebt nu opeens zeker heel veel vrienden? Bij mij kwamen beide heren als vanzelf mijn hoofd binnen dansen toen ik van een vriendin online deze reactie kreeg. Die middag had ik bij haar per e-mail mijn hart gelucht. Enkele weken terug kreeg ik al een onverwachte mededeling, die over een nominatie voor de Shakingtree Award. Ditmaal betrof het echt wel de overtreffende trap.

Eerst was er een korte twijfel. Las ik dat nou goed? Na een tweede keer lezen bleef de twijfel. Is dit misschien weer van die oplichterij waarmee mijn inbox soms wordt volgepropt? Na de overtuiging dat dit geen nepnieuws was volgde er net als die vorige keer een "dòe nòr-mààl", en nog een, en nog een. Ik woon alleen, dus als eerste deelde ik het met een adl’er die ik voor het een of ander had gevraagd. Hoe bijzonder is het om te kunnen zeggen: ik mag naar de koning.

Vorige week kreeg ik de volgende e-mail:

Geachte heer Den Hengst,

Voor de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de Koning en de Koningin op dinsdag 15 januari mag onze Secretaris Generaal Gerritsen een aantal gasten laten uitnodigen.

Erik Gerritsen wil u graag daarvoor laten uitnodigen.

……

Tegen iedereen die het wil horen, of niet, verkondig ik bovenstaand feit. Want ja, het doet mij wel wat, in positieve zin natuurlijk! Even vaak is er de vraag: maar waarom dan? Dat ik naar die nieuwjaarsreceptie mag heb ik dus te danken aan Erik Gerritsen. Hij was betrokken bij de uitreiking van de Shakingtree Award waarvoor ik genomineerd was. Die nominatie heb ik te danken aan de vrouw die mijn naam bij de jury heeft gedropt. En dat zij dit heeft gedaan heb ik, zo ijdel durf ik wel te zijn, kennelijk aan mezelf te danken.

Dat ik nu samen met Willem en Máxima mag gaan toosten op het nieuwe jaar: het overkomt mij. Is het geluk hebben? Misschien. Ik ben in ieder geval al behoorlijk gelukkig met dit leven wat ik mag leiden. Maar het komt mij niet aanwaaien. Ik moet er wel wat voor doen. Maar dat doe ik dan ook. Al moet ik mijn eigen energie goed in de gaten houden, stilzitten kan ik niet.

Onlangs complimenteerde iemand mij: jij zet jezelf goed neer. Nee, een debater ben ik niet. Snoeihard maatschappelijke issues aansnijden, om deze al dan niet te bekritiseren, is ook niet mijn ding. Met schrijven, met vragen stellen, met gewoon mijn ding doen en aanwezig te zijn als ervaringsdeskundige op plekken waar dat nodig is, geloof ik dat ik op mijn manier een bijdrage kan leveren aan een streven naar inclusiviteit.

Ik besef, dat ik hiertoe in staat ben is niet voor iedereen weggelegd. Maar als het kan, doe iets! Wordt actief! Vergelijk het met het halfvolle of half lege glas. Je moet het wel zelf bijvullen.

Live life to the max!