Omschakelen

En toen was het kakkerdekak! Wat baalde ik en het was nog mijn eigen schuld ook.

Gedeeltelijk dan, want ik had natuurlijk niet kunnen voorzien dat het zo zou verlopen. Wel had ik er rekening mee moeten houden. Ik had het voorstel voor deze datum natuurlijk moeten afslaan. Naïviteit? Waarschijnlijk. Trouwens, twee weken terug, tijdens een preoperatief onderzoek, kreeg ik van ervaren mensen geen enkel signaal dat ik maar beter voor een ander tijdstip kon gaan.

De vorige dag was het nog hieperdepiep geweest in huize Geert. Met mijn hoofd was ik eigenlijk al vijf dagen vooruit. Dan zouden immers de koning en koningin mij mogen ontmoeten. Misschien dat de verwondering daarover dusdanig baas was geworden van mijn realiteitszin dat ik dat laatste begon te verliezen. Het gebeurde wel onder narcose, maar ach! Even een ingreep en dan morgen weer snel naar huis.

Al sinds augustus wist ik dat er een klein steentje in mijn linkernier zat. Omdat het kwaaltje in dit stadium volgens de uroloog geen kwaad kon, werd het dossier even geparkeerd. Een paar maanden later, tijdens een volgende foto-shoot bleek het steentje een flinke groeispurt te hebben gemaakt. Dit formaat-knikker moest toch maar verwijderd worden. Afspraak volgt!

Door omstandigheden liet bericht uit Den Haag enige tijd op zich wachten. Ik had dan wel een e-mail met de datum ontvangen, een officiële bevestiging was dit nog niet. Toegegeven, heel even dacht ik aan nepnieuws. Onderwijl werd ik al wel overstelpt met de vraag of er ook een kledingvoorschrift was. Had ik al een pak gekocht? Waarschijnlijk heel onnozel, maar ik had dat oprecht niet verwacht. Ik werd immers uitgenodigd, dan gaat men mij toch niet nog eens op kosten jagen? Nette schoenen en een idem colbert is toch wel voldoende? Had hij vaker naar Blauw Bloed gekeken, dan had Geert misschien beter geweten.

Halverwege december volgde het voorstel om donderdag 10 januari voor de verwijdering naar het ziekenhuis te komen. Een nachtje blijven, dat moest kunnen, toch? Die paar dagen tussen dan en dat belangrijkere waren toch wel voldoende? Wat kon er misgaan?

In opdracht van Hunne Majesteiten de Koning en Koningin heeft de grootmeester de eer om De heer GJ den Hengst uit te nodigen voor de nieuwjaarsontvangst op 15 januari in het koninklijk paleis Amsterdam. Toen deze uitnodiging begin januari bij mij werd bezorgd sloeg enige stress toe. Veel keuze had ik niet. Militairen in een speciaal kostuum, de anderen in een donker pak of in een middagjapon.

Na de ingreep kreeg ik flinke koorts en moest een nacht langer blijven. En nog twee. De nodige antibiotica was er trouwens niet in tabletvorm, alleen vloeibaar. Hoe moeilijk kan dat zijn? De schuld van mij afschuiven was oneerlijk. Wat had ik een spijt! Ik had de ontmoeting van het koninklijk paar met mij al uit mijn hoofd gezet. Maar op maandagmiddag mocht ik dus naar huis. Ging het op te volgen deze tocht door?

Maar de volgende ochtend voelde ik mij zoals ik de avond ervoor al vermoedde. Dit was niet goed. Na een telefoontje moest ik mij maar weer zo gauw mogelijk melden.

Binnenkort moeten ze maar een bakkie bij mij doen.