Nee, een weekenddienst hadden ze niet. Hij zou mijn probleem maandagochtend aan de technische dienst doorgeven. Dan moest ik maar weer bellen.
‘Laten ze jou nu zomaar zitten? Als ik problemen heb met mijn auto kan ik toch ook op ieder moment de ANWB bellen?’ Een medewerkster van Fokus toont haar onbegrip wanneer het bedrijf dat de omgevingsbesturing op mijn rolstoel onderhoud mij in de steek laat. Alles aan mijn rolstoel moet het gewoon doen waarvoor het bedoeld is. Liefst 24 uur per dag. Betreffende mijn rolstoel zelf is er wel altijd ondersteuning te bereiken. Voor de omgevingsbesturing, waarmee ik onder andere deuren kan openen en assistentie kan oproepen, is dat niet het geval.
Het gaat hier om een exclusief, dus weinig gebruikt product. Moet daarvoor een weekenddienst opgezet worden? Natuurlijk wil ik altijd ondersteuning kunnen krijgen. Maar waar ligt de grens van willen en kunnen. Ik vind mezelf echt wel de moeite waard om te bestaan, maar wil ook reëel blijven. Op het moment dat ik hulp nodig had was het donderdagmiddag 31 december. Natuurlijk een nogal onhandig moment en dan ook nog eens een vrije dag en daarop volgend een weekend in het vooruitzicht, maar het is goed te begrijpen dat veel bedrijven op dat moment de deuren gesloten houden. Ook dat mijn vrienden het moeten laten afweten. Dus het zij zo. ‘Welkom in mijn wereld van geduld leren hebben en frustraties kunnen accepteren’, zei ik maar tegen de medewerkster
Wanneer ik anno nu een tegenslag ontmoet kan ik deze wegslikken. Volgens mij in ieder geval wel, al zal waarschijnlijk niet iedere ADL-er die met mij moet samenwerken het met mij eens zijn, afgaande op mijn vocabulair en gelaatsexpressie. Wat de waarheid hierbij ook is, wat ik zeker weet is dat berusting in het lot mij heel erg goed doet. Het betrekkelijke ergens van inzien heb ik in de loop van de tijd geleerd. Er zal waarschijnlijk nog steeds, op al dan niet openlijke wijze, eerst een krachtterm volgen voordat ik besef dat ik met mijn denkvermogen moet overschakelen op verstandig worden.
Hoe gezellig kan een jaar beginnen. Inmiddels is mijn incasseringsvermogen, al zeg ik het zelf, weer flink op de proef gesteld. Het euvel waar ik rond de jaarwisseling mee te maken had, was te wijten aan een kabelbreuk en is inmiddels door monteur A verholpen. Opeens was er rond die tijd ook een defecte kabel waarvoor monteur B moest komen. Maar ieder zo zijn taak. Onderwijl speelde, nog steeds trouwens, het in toenemende mate last hebben van de zenuwpijnen. De afgelopen vier jaren leek er een engeltje de regie te hebben. Het waren irritante soort van speldenprikjes die na een week even plotseling als ze kwamen ook weer verdwenen. Nu zit er weer een flinke duivel aan het roer om mij niet te ontzien. Na een aantal dagen hopen op verbetering moest ik helaas toegeven aan het slikken van de afschuwelijke medicatie. Inmiddels weet ik weer waarom dit kiezen tussen twee kwaden is. De pijn is minder, maar wat word ik daar duf en suf van.
Of er ergere dingen zijn? Vast wel,
maar daar kan ik nu even niet aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten