Het was sinds bijna een jaar dat we elkaar weer zouden ontmoeten en dus ook dat ik er gewoonweg heen mocht en kon. Daarom had ik er zin in en alles goed voorbereid, dacht ik.
Stichting Toegankelijk Zwolle plande het afgelopen jaar regelmatig online bijeenkomsten om het contact tussen alle ervaringsdeskundigen te behouden. Toen er onlangs werd voorgesteld om, voor wie het aandurft, een fysieke bijeenkomst te organiseren meldde ik mij direct aan. Alleen al om weer eens naar het wijkcentrum toe te mogen gaan en te betreden voelde goed. Een vette aanvulling op het stille leven van tegenwoordig.
Het was een klein groepje, zes deelnemers en een gebarentolk, het voelde al snel weer als een jaar geleden. Maar eerlijk is eerlijk, ook die minder leuke ervaringen kwamen mij weer bekend voor. Eerder, tot tweeënhalf jaar geleden zou ik nog volledig zelfstandig daarheen rollen. Of misschien met een stadsbus. Ik kon de wereld wel aan! Maar inmiddels is dit niet meer vanzelfsprekend. Gaat het over kinbesturing, stemvolume of energiehuishouden, dan voel ik mij kwetsbaar, onzeker.
Hoe vaak heb ik mij niet in situaties begeven dat ik mij wel voor de kop kon slaan, omdat ik zo nodig zelfstandig wilde zijn maar dat feitelijk niet meer kan. Regeren is vooruitzien, dat zou mijn motto moeten zijn. De waarheid was echter anders: realiseren is terugkijken.
Gelukkig beschik ik tegenwoordig over een pgb, wat zoveel meerwaarde heeft. Het lag dan ook in de planning dat ik pgb-ondersteuning mee zou nemen. Maar de vraag bleef of het bus, taxi of wandelen werd. Onlangs werd na een bezoek aan mijn ouders weer eens duidelijk waarom ik een hekel heb aan taxibusjes. Het bestaan ervan is natuurlijk geweldig, maar ik kan dus echt niet meer zonder begeleiding daarin plaatsnemen. Waarom? Daarom! Ik had de chauffeur kunnen vragen om rustiger te rijden, in plaats van sorry zeggen bij iedere naderende drempel op de weg. Maar daarvoor was ik inmiddels te slap en misselijk. De onvoorspelbaarheid betreffende vertrek en aankomst maakt het nog minder aantrekkelijk. Wandelen viel ook af, het werd de bus.
Die ochtend belde de pgb-medewerker af. Mij restte een mix van begrip en balen. Vervanging was zo gauw niet mogelijk. Een half uur voor dat de bus komt bel ik Fokus. Na wachten, wachten, wachten, dan maar zonder jas. Gelukkig had ik mondkapje, chipkaart en spraakversterker bij me. Enigszins opgefokt parkeer ik bij de bushalte, maar lekker, wat had ik hiernaar uitgekeken.
Ja hoor, alsof het zo had moeten zijn. Wanneer de bus verschijnt verkramp ik enigszins. Een bijkomend feit is dat er nieuwe bussen rijden, met voor mij andere, smalle oprijplaten. Als ik halverwege ben, kom ik stil te staan en kom met mijn kin niet meer bij de joystick. O, wat voelde ik mij ontspannen. Na mijn frustraties uiten word ik door de chauffeur naar binnen gewerkt.
Eenmaal in het wijkcentrum vergat ik het voorgaande, bijna. Zelfstandig willen zijn had ooit zo z’n charmes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten