Zin

 ‘En nu heb ik zin in een broodje Kebab.’

Onlangs was ik eindelijk weer eens in het centrum van Zwolle, met pgb-ondersteuning! Daar heb ik dat goddelijk broodje Kebab gescoord, waar ik al een tijd over fantaseerde. Sindsdien ben ik zeer eentonig geworden bij het dagelijkse ritueel. Het is alleen nog maar dat ene broodje kebab. Eerder wisselde ik nog wel af. Dan had ik zin in een gehaktbal, een tosti, chips, ijs, whatever.

Hoe kinderachtig ook, het gaat vanzelf, een Pavlov-reactie. Wanneer ik op bed word gelegd, voor een siësta of de nacht, ontstaat de gedachtegang. Waarom ik deze uitspreek? Het is inmiddels een ritueel geworden, ik vermoed ook voor de ADL’ers. Misschien ook tot irritatie, maar het leidt zeker tot een vervolg. Van lol hebben en dooddoeners tot een kort gesprek. Immers, de stap van ‘zin hebben in wat lekkers’ naar ‘zin van het bestaan’ is zo gemaakt.

Of mijn wens tot wat lekkers reëel is? Eerder niet dan wel, denk ik. Hoewel ik best wel primair ben aangelegd, altijd wel wat lekkers lust, heb ik toch ook zo mijn grenzen, die ik zowaar ook nog wel eens serieus neem. Dat ik bewuster op mijn voedingspatroon zou kunnen letten, weet ik heus wel. Al worden mijn ledematen steeds dunner, ik zie mijn buikje en onderkin aanwezig zijn. Maar laat mij duidelijk zijn, ik snoep zelden. Alleen al omdat ik gewoonweg zelf niets kan pakken.

Of is mijn ’zin hebben in…’ eerder een soort van zelfkwelling? Meestal benoem ik happerij wat ik toch niet in huis heb. Een zelftest hoe sterk ik ben? Misschien is dit een onderdeel van het grotere acceptatieproces waaronder ik nog steeds leef.

Wanneer ik na eerdergenoemde opmerking vervolg met de quasi intellectuele vraag aan mijzelf en de Fokusmedewerkers naar de zin van het bestaan, is dit ogenschijnlijk gekscherend bedoeld. Maar die vraag heeft weldegelijk een serieuze ondertoon. Zeker als ik even later weer alleen ben. Is er een zin van hèt bestaan? Of in ieder geval van mijn bestaan? Waarom leef ik? Heb ik nog een doel in mijn leven, ondanks MS? Of dankzij MS?

Jeetje, dè zin van hèt bestaan? Weet ik veel! Voortplanting? Onze planeet beschermen? Een medemens zijn? Of een goed leven hebben? Nee, dat laatste is prettig en belangrijk, maar toch niet meer dan dat? Kijk, tot anno nu toe heb ik een prima leven gehad. Van huisje, boompje, gezinnetje, baan en burgerlijk. Maar ook van een nieuw leven met een mooie ontwikkeling tot zelfstandigheid en krachtig voelen. Door vrijwilligerswerk, sociale contacten, schrijven en cultuur snuiven.

Maar nu? Ik ben 51, wil ik zo doorgaan? Pardon, hoor ik mezelf goed? Natuurlijk wil ik doorgaan. Nee, ik ben echt niet aan het twijfelen hierover. Maar het besef dat ik iedere dag overal mee geholpen zal moeten worden vreet weleens aan mij.

Of is bovenstaande twijfel niet meer dan van corona gerelateerde, deprimerende doemdenken? Misschien. Het mooie, prettig gevulde leven stond opeens stil. Hoewel ik mijzelf een positivo vind kan corona invloed hebben gehad. Toen onlangs Nederland versoepelde lachte het leven ook mij weer toe.

Ondanks nieuwe beperkingen, blijft mijn zin in het leven bestaan!