‘Oh, cute!’ Ook hoorde ik al eens dat het een lieverd, poepie of leukerd is. Alsof medewerksters van waar ik woon, het betreft in dit geval toch echt alleen maar vrouwen, spraken over mijn nieuwe puppy, die ik helemaal niet heb.
Het kerstboompje op mijn tafel roept soms al dan niet oprecht vertederende reacties op. Terwijl het absoluut geen bijzondere verschijning is en nog een neppert ook. Uit zowel praktisch oogpunt als gemakzucht is trouwens al het groen in mijn huis volledig nep. Gefronste wenkbrauwen hierover doen mij niets. Sorry!
Tot zeven jaar geleden wilde ik nauwelijks kerstfrutsels in huis hebben, laat staan een boom. Waarom? Daarom! Op mijn vraag antwoordde Wyanne: ‘Klopt! Voor jou hoefde dat allemaal niet. Uit pure ellende heb ik destijds maar lichtjes in de kamerplanten gehangen.‘ Belachelijk natuurlijk, wat schaam ik mij daarvoor. Dat ik niets met kerst heb en een boom weigerde, dat kan gebeuren. Maar niet als ik nog met een levenspartner te maken heb, die dit juist wel wil. Maar laat ik mezelf niet teveel afkraken. Ik wist niet beter. Gelukkig kreeg ik te horen dat toen de twee dochters er waren, ik al enigszins bekeerd was en wij wel een kunstkerstboom hadden met onbreekbare ballen.
Inmiddels staat er zelfs een tweede kerstboom in mijn huis. Uiteraard ook een neppert, maar deze is van hout en steen. Sommigen zullen het al raden. Natuurlijk is het een van de prachtige kerstbomen van mozaïeksteentjes, door mijn zus Corinne met de hand gemaakt.
De ommezwaai naar het tolereren van een kerstboom verliep verre van geleidelijk aan. Van een vriendin kon ik haar kunstkerstboom van meer dan twee meter hoogte krijgen. Dit aangevuld met een aantal dozen met een veelheid aan ballen en slingers en een mooi groot rieten omhulsel om de metalen standaard onderaan te verhullen. Dit laatste detail zou twee jaar later het einde van de boom in mijn huis betekenen.
De neppert was groot en zwaar en bestond uit drie delen. Gebruiksvriendelijk zou ik die constructie niet noemen. Gelukkig had ik beneden nog een schuur om dit een ruimtevretende gevaarte weg te werken. De betreffende vriendin hielp mij de eerste keer met het opzetten en versieren van de boom. Het werd een plaatje! Ja, zelfs ik was verkocht.
Een jaar later waren mijn dochters zo lief om als verrassing de boom in elkaar te zetten en te versieren. Toen ik thuiskwam was ik blij, maar concludeerde wel meteen dat de rieten mand, die om de voet moest, was vergeten. Hoezo mierenneuker? Het advies ‘Papa, dat doen wij volgend jaar wel weer’ negeerde ik en aan een medewerker vroeg ik de boom ‘even’ op te tillen, zodat Susanna het omhulsel eronder kon schuiven. Tien tellen later lag de boom horizontaal, tussen heel veel scherven. Begrijpelijk, de kerststemming zat er goed in!
Gelukkig had ik wel de ballen om sorry te zeggen en waren er ook nog meer dan genoeg ballen op voorraad om de boom voor een tweede keer op te tuigen. Het besluit om enkele dagen na kerst de boom weer weg te geven was niet moeilijk.
Ach, wat is nep en wat is echt als het om kerst gaat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten