Initiatief

De vraag was of ik de e-mailadressen heb van alle cliënten binnen het Fokusproject waar wij allebei wonen. Zij sinds zes maanden, ik ruim twaalf jaar. Haar vermoeden daartoe, kwam omdat ik vlak daarvoor een e-mail aan alle Fokuscliënten had gestuurd. Deze adressen heb ik dus niet. Iets met privacy.

Mijn rondzendmail, inmiddels drie maanden terug, volgde op een zogenoemde dialoog. Met zes andere cliënten en acht medewerkers was ik samengekomen in een zaaltje vlakbij. Op het thema werkdruk voor medewerkers volgde de suggestie om het kunnen maken van assistentieafspraken helemaal of gedeeltelijk af te schaffen. Het betreft de mogelijkheid om zorghulp voor op een specifiek tijdstip aan te vragen. Het voorstel was om dit nogal beladen item op een ander moment verder te bespreken. Ik nam de organisatie op mij en wilde met een enquête de meningen van alle betrokkenen verzamelen.

Met de e-mailadressen wilde ze haar plannetje met alle cliënten delen. Het was richting eind november en uit dank en waardering wilde zij namens iedereen een cadeau met gedicht overhandigen aan de ADL’ers van Fokus. Omdat door de omstandigheden niets uitbundig gevierd kon worden, leek het haar leuk om een moment te vinden waarop zoveel mogelijk cliënten aanwezig zouden kunnen zijn door vanaf het eigen balkon toe te kijken en te applaudisseren. Als iedere bewoner twee rijmende zinnen over zichzelf of de medewerkers zou opschrijven, wilde zij het geschrevene wel luidkeels oreren en het cadeau overhandigen. Behalve naar de e-mailadressen vroeg ze trouwens ook naar mijn reactie hierop.

Een beetje lullig, maar ik had meteen mijn bedenkingen. Natuurlijk was het meer dan terecht om de zorgmedewerkers te bedanken en om dit in een gedicht te gieten was nog toepasselijk ook op dat moment. Maar bij het idee om alle cliënten hierin te betrekken haakte ik af. Dit vanwege het besef dat deze poging nooit zal lukken. Zelfs niet wanneer deur voor deur de cliënten worden uitgenodigd mee te doen. Ik sprak uit eigen ervaring en het aantal reacties op bovenstaande enquête bevestigt dit ook maar weer. Mijn advies was om het initiatief bij haarzelf te houden en zich alle moeite en eventuele frustratie te besparen. Dat doe ik inmiddels ook. Jaarlijks maak ik rond kerst een bedanktekstje annex nieuwjaarswens.

Mijn woorden nam ze ter harte. Of ik dan nog wel wilde meedenken of zij alle namen van het team paraat had. Uiteraard wilde ik dat en gaf haar de volledige lijst, dacht ik. Angelique, Margriet, Jantina, Jet, Arjan, Gerard, Jabir, Arnoud, Ayse, Miranda, Carla, Daniëlle, Donna, Gerla, Henriette, Iris, Hennie, Jolanda, Kerstin, Kirsten, Loes, Naomi, Vera, Nianne, Regina, Ruth, Sharel, Susan, Tatjana en Yin.

Zelf maakte ik ook maar meteen gebruik van de namenlijst, door bij mijn jaarlijkse wenstekst een woordzoeker te maken met alle namen daarin. Een ontspanningsoefening om tussendoor de hectiek van het werk even te ontvluchten. Als mijn bijdrage klaar is en ik deze laat uitdelen, hoor ik al spoedig dat er een naam ontbreekt. Stom, Jodie vergeten, lullig! Snel fabriceer ik een nieuwe puzzel, speciaal voor haar. De volgende dag blijkt dat Roelien, Ilse en Herma ook door mij zijn vergeten.

Gelukkig hebben ze dit niet persoonlijk opgevat!