Sneeuw

Is het een bestaande uitdrukking? Dat weet ik eigenlijk niet. Wel dat achter deze woorden nou niet bepaald een vrolijkheid schuilgaat.

Prince zong in ‘Sometimes it snows in april’ over het rouwen om een goede vriend en het besef dat die zich nu misschien op een betere plek bevindt. Dit nummer heb ik vroeger grijsgedraaid en ook gebruikt voor een jeugddienst die ik meehielp organiseren. Google vertelt dat Janneke Siebelink in haar roman ‘Soms sneeuwt het in april’ schrijft over identiteit en het allesbepalende verleden van haar moeder.

Die middag klinkt Prince in mijn hoofd en ik doe mee. Spontaan ging dat trouwens niet. Buienradar had het aangekondigd, maar Geert had daarop niet geanticipeerd. Terwijl de assistentie om mijn jas aan te doen al onderweg was, kwamen opeens de vlokken massaal naar beneden dwarrelen. Voor een taxi was het nu te laat en thuisblijven was geen optie. Waar ik heen moest was hooguit 10 minuten verderop. Toch maar even goed inpakken dus. Halverwege de barre tocht sloeg mijn rolstoel opeens uit. Spoedig veranderde ik in een sneeuwpop. Binnen no-time waren er behulpzame mensen, maar uitleggen aan onbekenden hoe te helpen is niet eenvoudig.

Het sneeuwde dan wel, april was het nog niet. Behalve vlokken hing er ook een negativiteit in de lucht. In ieder geval ervaarde ik dat zo. Die donderdagmiddag 31 maart zou er meer dan waarschijnlijk door de aanwezige ADL’ers en cliënten worden besloten om daar waar ik woon het kunnen maken van tijdsafspraken voor assistentie af te schaffen, in ieder geval om het eens te proberen. Eind vorig jaar vond er ook al zo’n dialoog plaats. Toen spraken wij over werkdruk. Over de daaruit voortvloeiende suggestie om de mogelijkheid tot tijdsafspraken te verbannen, zou een volgende keer worden gesproken en beslist.

Onlangs was dus de dag dat het onheil over ‘mijn’ Fokus zou worden uitgestort. Dit klinkt behoorlijk dramatisch, maar zo ervaarde ik dat aanvankelijk dan ook. Nou ja, iets minder heftig misschien. De bui zag ik al aankomen, want uit een enquête die ik de afgelopen maanden had laten rondgaan onder alle betrokkenen was een waslijst aan voordelen en zeker ook nadelen ontstaan. Maar bijna iedereen wilde het wel proberen. Het doemscenario van lang in bed moeten wachten kon ik maar niet uit mijn hoofd krijgen.

Gelukkig waren er al wat ADL’ers aanwezig die mij konden bevrijden van de sneeuw. Na afloop sneeuwde het trouwens nog steeds. Toen bleek dat een andere cliënt zo slim was geweest om wel een taxi te hebben gereserveerd, hoopte ik een lift naar huis te krijgen. Dat was dus verkeerd gedacht, vond de taxichauffeur. Mierenneuker, al stond hij waarschijnlijk in zijn recht. Iets met verzekering.

De enige reden dat ik ‘s ochtends op tijd opsta, is omdat ik dan het meest productief ben. Daarom had ik iedere ochtend om 7:15 een afspraak staan. Verschillende ADL’ers hebben mij ervan proberen te overtuigen dat de cultuurverandering allemaal wel mee zal vallen, als ik maar blijf oproepen op de tijden als zoals ik altijd al deed. Het personeel is er waarschijnlijk wel.

Tot nu toe hebben ze gelijk, voor wat mijzelf betreft. Wie weet wordt het zowaar een succes.