Renate

Als het voor het eggie zou zijn, dan zou de suggestie gewekt kunnen worden dat ik aan het terugblikken ben op mijn leven. De werkelijkheid is dat ik voor dit schrijfsel gewoon snel to the point wil komen en even niets beters kon verzinnen.

Op de lijst met gebeurtenissen/feiten welke een rol hebben gespeeld in mijn bestaan komen de mannen absoluut voor. Niet als die allesbepalende rode draad, want daarvoor heb ik voorvallen van meer importantie meegemaakt. Maar van jongs af aan hebben ze bij mij een plekje afgedwongen, al dan niet in mijn hart. Al die jaren kwam en komt Status Quo met regelmaat weer bovendrijven.

Acht of negen jaar was ik, toen er een poster op mijn kamer kwam. Drie kerels, wijdbeens naast elkaar op een podium. De hoofden gebogen over hun gitaren. De lange haren als een cocon om hen heen gedrapeerd. Ook kreeg of kocht ik toen mijn allereerste elpee. ‘Whatever You Want’ heb ik grijs gedraaid, op zo’n kleine pick-up waarvan de deksel tevens de enige box was.

Van enkele ronde opbergdozen voor speelgoed en twee aftandse, aan elkaar gekoppelde bongo’s werd door mij een drumstel bedacht. In mijn fantasie waande ik mij de drummer van Status Quo en ik weet het nog goed, ik liet mij uitbetalen met monopoly geld. Uit die tijd stamt trouwens de anekdote over mijn Renate schoenen, die ik enigszins verafschuwde, totdat mijn zus vertelde dat de zanger van Status Quo ook zulke schoenen had. Op de poster was dat niet te zien, alleen ik zag ze wel!

Jarenlang ben ik de groep uit het oog verloren. Logisch, ik ontdekte het leven, dus ook andere, interessantere muziek. Eerlijk is eerlijk, Status Quo kan nou niet bepaald vernieuwend genoemd worden. Toch, als ik ze weer hoorde, die zwak voor hen bleef. Er was trouwens een periode dat ik daar feitelijk niet voor durfde uit te komen. De mensen om mij heen hadden immers andere muzieksmaken. Die muziek van Status Quo kon eigenlijk niet. Hoezo, weinig zelfvertrouwen.

Een kleine drie jaren geleden las ik de aankondiging voor hun optreden op 25 november 2020 in Amsterdam, AFAS Live. Daar wilde ik heen. Van de vier mannen uit mijn tijd was inmiddels alleen nog frontman Francis Rossi nog in leven. Helaas, corona, geannuleerd. Dus toen ik zag dat op 21 november aanstaande de groep voor een concert in Tilburg, poppodium 013, werden de tickets direct gekocht. Over hoe daarheen te gaan was van later zorg. Tilburg is niet naast de deur, maar dat komt wel goed, dacht ik nog.

Inmiddels wist ik: heen met trein of taxi is geen probleem. Maar teruggaan was alleen mogelijk door halverwege het concert te vertrekken. Dus niet! De speurtocht naar een alternatief viel tegen. Een rolstoelbus lenen of huren was minder vanzelfsprekend dan gedacht. Toen ik onlangs al begon te denken aan thuisblijven werd ik gebeld door degene met wie ik daarheen zou gaan. Hij kon nog ergens een rolstoelbus huren. Doen? Doen! Blijft het nu nog bij YouTube, straks mag ik live meebrullen.

Onlangs zag ik een biografie over hen: ‘De kracht van de eenvoud’. Dus dat is het geheim! Dat verklaart een hoop.