Pielemans

‘Dan gaan we nu alles aansluiten’, zei een van de vrouwen. Door deze opmerking kwam ik los uit een staat van opperste concentratie, die gewoonweg wel nodig was bij het voorgaande. Het ergste was op dat moment al achter de rug, dacht ik. Dat klopte dus slechts deels.

Sinds een aantal uren lag ik in het ziekenhuis. Voor enkele onderzoeken, die in horizontale positie nou eenmaal makkelijker uitvoerbaar zijn dan opgevouwen in een rolstoel. Helemaal als halverwege het lichaam de binnenkant moet worden bestudeerd.

Met een MRI-scan waren eerder die dag de nieren doorgelicht en zojuist werd ik op de afdeling urologie geprepareerd voor een urodynamisch onderzoek. Mijn broek werd naar beneden gestroopt, enkele plakkers werden tussen mijn billen geplaatst en in het midden werd daar iets naar binnen gedrukt. Aan de voorkant werd er ook een slangetje in mijn pielemans geschoven. Een dunne, maar nog altijd te dik. Even later bleek dit dus pas de eerste helft.

Al jarenlang leef ik in onmin met mijn blaas. Noem het indirect, maar met MS als grote boosdoener. Tijdens mijn vorige leven stond ik op een gegeven moment meer bij een toilet of boom dan elders. En wilde ik daarna nogal opgelucht het alledaagse weer voortzetten, voelde ik opnieuw aandrang. Daarop kreeg ik een condoomkatheter. Een soort van dik condoom met lijm om niet van mijn pielemans af te glijden en een lange slang richting urinezak aan mijn been. Feitelijk was dit een geweldige en ook stress besparende oplossing, met als keerzijde dat die lijm soms losliet. Wat een gezeik!

Zo’n acht jaar geleden kreeg ik mijn SP-katheter, een leiding rechtstreeks vanuit de blaas. Afkloppen, ik durf dit ideaal te noemen. Gelukkig heb ik geen problemen met de opening in mijn blaas, al ken ik van ook andere, zeer nare verhalen. Een wel onprettige bijkomstigheid zijn de vele blaasontstekingen, met alle gevolgen dien. In mijn geval heb ik gelukkig dan nauwelijks pijn, wel is er sprake van al dan niet flinke koorts. Die eeuwige antibiotica die ik vaak krijg voorgeschreven verafschuw ik. Hoewel eigenlijk altijd zeer effectief, drukken ze een belemmerende stempel op mijn bestaan. Heb ik een keuze? Ja, nee.

Met enige regelmaat heb ik wel eens blaaspijnen. Eerder heb ik daartoe wel eens botox in mijn blaaswand geïnjecteerd gekregen. Toen ik onlangs een dergelijk verzoek deed werd dit afgewezen, om eerst middels een dagopname enkele onderzoeken te doen. Prima, zo’n APK is altijd handig. Daarom lag ik dus op bed met een slangetje in mijn pielemans. Mijn blaas werd leeggemaakt en daarna gevuld tot ik signalen gaf dat ik aandrang voelde. Dat was al vrij snel overduidelijk. Behalve dat ik kippenvel krijg, begin ik ook te gapen. Om te testen ging het vullen nog even door. Dat deed zeer en ik begon te lekken van voren. Hoe goed mijn sluitspier normaal gesproken ook is, hier was de druk te groot.

In mijn nieren bleken weer steentjes te zitten die er binnenkort worden uitgehaald. Omdat mijn blaas is gekrompen en deze weer wat elastischer te maken, krijg ik toch ook botox geïnjecteerd. Ben ik eigenwijs als ik zoiets al dacht?

Trouwens, driemaal raden hoe dat gaat.