Verwonderen

Toen ik ‘s ochtends de voorgaande avond nog eens herbeleefde en alles bij elkaar optelde, bleek pas goed dat het een nogal wonderlijk avondje muziek was geweest.

Onlangs ging ik naar Hedon voor een optreden van een Amerikaanse Nirvana tribute band. Bij de bushalte voor mijn huis had ik afgesproken met de vrouw met wie ik samen zou gaan. Gelukkig, er was nog plek in de bus. De positie bemachtigen waar ik normaliter mijn rolstoel kan parkeren is niet vanzelfsprekend. Misgrijpen is mogelijk, want er zijn meer kapers op de kust.

Meestal is bij binnenkomst een blik aan degene die daar is gaan zitten al genoeg om plaats voor mij te maken. Geloof mij, niet iedereen is even snel van begrip. Ook als diegene een kinderwagen bij zich heeft komen we er samen wel uit. Maar als er al iemand met een rolstoel zit, wordt het verhaal lastiger. Officieel mag daar maar een rolstoel staan en heb ik dus vette pech. Tenzij zowel de chauffeur als mijn concurrent willen meewerken aan een voor mij geschikte oplossing.

Een paar haltes verder stappen enkele dames met twee kinderwagens in. Een van de vrouwen gaat tegenover mij zitten, naast mijn concertmaatje. Mede gelet op haar volle lichaam en het daar totaal niet bijpassende, fluorescerend gele en nauwelijks verhullende outfit, maakt de vrouw bij voorbaat al op mij een niet al te snuggere indruk. Hoezo vooroordelen?

Thuis had ik alvast het boxje en de microfoon, die ik betreffende enige communicatie straks in Hedon geheid nodig zal hebben, om mijn nek laten hangen. De vrouw tegenover mij vraagt schaamteloos aan mijn maatje of hij, ik dus, dat ding om mijn nek nodig heb om doorheen te praten. Hoewel op zich totaal geen rare vraag natuurlijk, hoe triest is het dat ik hierbij word overgeslagen. Het is dat ik op dat moment ook weinig energie hebt om te reageren, maar feitelijk ontplof ik. Als wij even later uitstappen kijken wij elkaar maar verzuchtend aan. Hoe onnozel kun je zijn door zo over iemand, al dan niet met een beperking te praten. Als je niet durft, hou dan je bek.

De tweede wonderlijke ervaring was, hoe onbenullig ook, dat de gereserveerde taxi er zowaar exact al op de afgesproken tijd ook was. Dat overkomt mij zelden. Maar de climax volgde na afloop. Terwijl wij buiten wachten op te taxi en een selfie willen maken, vraagt de vrouw die daar ook staat in overduidelijk Amerikaans of zij ons hierbij kan helpen. Ook vraagt zij of wij ‘did enjoyed the show?’ Terwijl ik mijzelf nog afvraag of zij misschien wel bij de band zal horen als een van de roadies, herkent mijn nummer twee de haar als zanger van de band. Dat klopt dus! Op het podium heeft hij het haar opgestoken en een pruik op, maar in het dagelijks leven heeft hij lang haar en kleedt zich nogal vrouwelijk. Hoe open-minded ik ook probeer te zijn, ik moet wel even schakelen.

Het nummer Come as you are van Nirvana staat voor mij sindsdien in een ander daglicht. Al weet ik helemaal niet of zij dit destijds zo bedoelden met de tekst.