Nu

De tekst hing al enkele jaren bij mij thuis. Mijn appartement onderging destijds een flinke metamorfose. Na een lik verf op de muren werden ook enkele nieuwe posters ingelijst en opgehangen.

Een aantal weken geleden volgde een zoveelste herindeling van mijn huis. Even muren sauzen of meubels verplaatsen is nogal omslachtig, dus werd het maar weer verplaatsen van afbeeldingen. Ook dan krijgt mijn wereldje immers al een nieuwe look.

Helemaal spontaan ging het dit keer niet. Het was mijn bovenbuurvrouw die opmerkte dat ik ook altijd hetzelfde aan de muur heb hangen. Dat klopt trouwens absoluut niet. Waarschijnlijk bedoelde zij de drie karakteristieke schilderijen van mijn vader, die vanaf het begin centraal in mijn woonkamer hangen en daar ook nooit en te nimmer zullen verdwijnen. Desondanks raakte zij kennelijk een bepaalde snaar. In de dagen die volgden werden een aantal ingelijste posters intern van plek verwisseld en via Marktplaats werden enkele schilderijen op canvas gescoord. Begrijp mij goed, ik vind dit gewoon wel leuk om te doen. Ach, ieder zo zijn ding.

Dan moet iemand als ik natuurlijk wel de mogelijkheid daartoe hebben. Laat ik nu zeer geregeld een PGB-medewerker over de vloer krijgen aan wie ik deze ondersteuning kan vragen. Uiteraard valt dit niet onder de meest noodzakelijk vragen aan hen, maar zo af en toe mijn appartement restylen zou moeten kunnen. Toch? Sterker, de PGB’ers zijn inmiddels wel gewend aan deze, onder mijn supervisie en door mijzelf zogenoemde, truttekut-vragen.

Zo belandde de afbeelding vanuit de gang boven mijn bed. Het gaat om een aluminiumkleurige lijst van ongeveer 40 bij 60 centimeter met daarin een even zo grote witte poster, waarop in het zwart de tekst ALL WE HAVE IS NOW staat. Het lijkt alsof de letters met een kwast zijn aangebracht. Akkoord, over smaak valt weldegelijk te twisten. Maar dat nu even terzijde.

Behalve voor het opleuken van de gang destijds, had ik de afgelopen jaren weinig aandacht aan deze wijsheid besteed. Ja, er zat natuurlijk een enorme kern van waarheid in. Als het onzin zou zijn had ik deze nogal groot uitgevallen tegeltjeswijsheid natuurlijk nooit gekocht, laat staan opgehangen. Nu de woorden boven mijn bed hingen kon ik ze gewoonweg dus echt niet meer negeren. Op momenten dat ik op mijn rug lig, omdat ik op assistentie moet wachten of dat ik wordt geholpen met aankleden, gaan mijn gedachten flink aan de haal met deze tekst.

Zo kan ik niet ontkennen dat ik mij steeds vaker zorgen maak over de toekomst. Geloof mij, natuurlijk de toekomst betreffende de wereld in het algemeen, maar zeker ook het verloop van mijn eigen leven. Denk hierbij niet de dramatisch hoor, maar ik moet de eenmaal wel realistisch blijven. Dus hoe zal straks gaan met mijn lichaam, de zenuwpijnen, mijn stem, mijn cognitie. Dan lees ik de tekst ALL WE HAVE IS NOW en realiseer ik mij dat ik zal moeten koesteren wat ik nu nog heb en allemaal kan. Een glazen bol heb ik niet.

Natuurlijk moet ik mijn hoofd niet in het zand steken. Ik weet echt wel welke kant het op kan gaan. Maar misschien ook niet. Laat ik maar leven bij het nu.