Vlag

Onlangs is er een grensrechter overleden, dood door mishandeling. Heel Nederland was ontdaan. Er is weer een grens bereikt zou je denken. Iemand die een partijtje voetbal ondersteund, waar nota bene zijn eigen zoon aan meedoet. Dood! Hoe letterlijk kan het woord grensrechter genomen worden. Iedereen heeft een mening hierover, ik dus ook. Allemaal zijn we het erover eens dat dit dergelijke agressie moet stoppen. Maar hoe het probleem echt aangepakt moet worden? Ik weet alleen: Zonder respect geen voetbal!

Er is door dit incident weer eens een climax bereikt van asociaal gedrag. Asocialiteit op de velden, in de gehele maatschappij. Ik zie het overal om mij heen. Met de dood tot gevolg mag ik hiermee natuurlijk niet vergelijken, dat gaat hierbij niet op. Toch wordt dit voorval door velen aangegrepen, nu ook door mij, om elkaar weer eens te wijzen op de toename van dit gedrag. Ook ik word vaak geconfronteerd met deze verloedering en ook ik sta bol van de imitaties. Er wordt door velen alleen maar aan zichzelf gedacht. Niet aan de gevolgen voor een ander, alleen ik ik ik.

In het appartementencomplex waar ik woon, wordt bij de lift een nieuw bordje geplaatst. Binnen een dag is het volgekalkt met allerlei ranzige teksten. In de bushalte, zomaar een van de ramen kapot gegooid. In het winkelcentrum ligt overal troep. In een vijver ernaast, nog meer troep.

Asociaal gedrag, mag ik het daar wel over hebben na het voorval met de grensrechter? Haal ik nu dingen door elkaar? Word ik gewoon een oude lul en is dit iets van altijd? En ben ik zelf ook asociaal geweest, toen ik jonger was? Vast wel, al kan ik mij dat niet meer heugen. Hoewel… Jonge kinderen, volgens mij hooguit elf jaar, die alleen in de winkel lopen en blikjes Redbull kopen. Toen ik tien jaar was ging ik ook wel eens naar de supermarkt om snoep te kopen.

Toch, we leven nu. Terugkijken heeft alleen zin om te gaan relativeren. Asociaal gedrag moet worden aangepakt. Hoe dan? Ik weet het niet, maar kennelijk zijn er trieste voorbeelden nodig om het weer eens aan de kaak te stellen. Dit onbenullige geleuter valt natuurlijk in het niets bij de dood van Richard Nieuwenhuizen, 41 jaar.

Zonder respect geen maatschappij!