25 uur

Gisterochtend, 19 december 2012, verliet ik om kwart voor negen mijn huis. Met de stadsbus op weg naar het ziekenhuis, voor de zenuwblokkade. Spannend? Een beetje, ik wist wat mij te wachten stond, dacht ik. Men zou in mijn linker onderkaak de zenuw die zenuwpijn veroorzaakt opsporen en deze uitschakelen. Voor een half jaar, een jaar, twee jaar, ik weet het niet. Ter controle moet ik een nacht blijven. Maar een narcose, een operatiekamer? Ja, ik vind het wel spannend.

Om elf uur word ik de operatiekamer binnengereden. Het infuus aansluiten lukt pas na de vierde poging. Omdat ik mijn armen nauwelijks gebruik, zijn de vaten erg dun en dus moeilijk te vinden. Er volgt nog een uitleg en dan ben ik vertrokken. Weerstand bieden tegen een narcose heeft geen zin. Ik probeer het nog wel. Een uur later ben ik weer wakker. Alles is klaar en dat is te voelen ook. Zere kaak, een zere wang, maar alles is nog verdooft! Dat belooft wat voor straks. Moe en een beetje misselijk kom ik terug op mijn kamer. Die dag slaap ik slaap veel, de nacht erop trouwens ook. De pijn valt gelukkig mee.

De volgende ochtend mag ik, zodra de arts die mij geholpen heeft een eerste controle heeft gedaan, weer naar huis. Ik vraag nog eenmaal, voor het thuisfront, om een uitleg wat er exact gedaan is. Dan wordt het mij pas echt duidelijk waarom ik naar een operatiekamer moest en een nacht moest blijven. Ik voelde de pijn dan wel in mijn onderkaak, de daadwerkelijke plek op de zenuw die ze willen beschadigen zit ergens anders. Namelijk dieper in het hoofd, ongeveer op de lijn van oor naar oor, ergens bij de neus. Men is met een enorme naald dwars door mijn hoofd gegaan. De arts gaf met de hand een lengte van ruim tien centimeter aan. Allemachtig! Thuis genoeg te googlen.

25 uur later was ik weer thuis!