Acceptatie

Het voelde alsof ik meedeed aan een spelletje ganzenbord en het lot mijn pionnetje op vakje 58 deed belanden, oftewel ʹga terug naar afʹ! Om met de finish in zicht weer helemaal terug naar het begin te worden gestuurd is niet leuk, maar op zich natuurlijk geen ramp. De teleurstelling die ik onlangs moest slikken heeft daar dan ook niets mee te maken.

Blakend van het zelfvertrouwen, ondanks het inleveren dat mij menigmaal is overkomen, dacht ik mijn leven aardig op de rit te hebben. Maar om op zo’n moment toch weer te moeten berusten in een, overigens bijna voor de hand liggende, tegenslag vergt een omschakeling. Ja, als deze winning mood onverwachts teniet wordt gedaan, doet dat pijn.

Ergens in het voorjaar van het jaar 2000, nog geen jaar nadat MS was vastgesteld, nam ik voor het eerst het woord acceptatie in mijn mond. De aanvankelijke schrik was achter de rug, het leven kabbelde weer voort. Het lopen ging dan wel wat moeilijk, maar als dit alles was, vond ik daar wel een weg in. En ook in de daarop volgende jaren kwam het verschillende keren voor dat ik ervan overtuigd was de ziekte nu wel geaccepteerd te hebben. Erger dan dit kon het toch niet worden? Leuk is anders, maar als het zo blijft, dan teken ik daarvoor!

Dat wijsheid pas met de jaren komt, kan ik met mijn ervaringen van nu wel onderstrepen. Pas sinds een aantal jaren, ongeveer tien jaar na de diagnose, zie ik in dat mijn situatie moeilijk te aanvaarden valt. Het inleveren blijft terugkeren. Toch voel ik mij mentaal sterk en tevreden met mijn leven, mede omdat het gelukt is een goede levensinstelling te vinden. ʺDus acceptatie van de ziekte? Ja, ik denk het wel.ʺ

Een vriend van mij, ook MS, kon zich niet voorstellen dat ik het woord acceptatie durfde te gebruiken. ʺOok al weet jij dat het een feit is, hier kun jij je toch niet bij neerleggen?ʺ Misschien heb ik met mijn situatie gewoon makkelijk praten. Fysiek nog verder achteruit gaan dan nu kan bijna niet meer, toch? Als mijn stem en hersenen het maar blijven doen. Ook hoef ik mij niet meer druk te maken over de verschillen tussen medicijnen en hun bijwerkingen. En middels een blokkade worden de zenuwpijnen in mijn kaak onderdrukt. Waar moet ik mij nog druk om maken?

Echter, onlangs had ik het met iemand over vriendschap en relatie. Ook al zijn er voldoende mensen om me heen, waarvan een aantal goede vrienden, dolgraag zou ik een liefdesrelatie willen hebben. De vraag werd gesteld waarom? Wat is de meerwaarde daarvan? Dan draait het toch om de behoefte tot intimiteit, nog intenser met iemand samenzijn. Gebleken is dat ik heus wel zonder kan, maar de wens is er. Of intimiteit bij mij überhaupt nog wel mogelijk is? Als het aan mij ligt wel. Kijk, iemand omarmen of over de rug strelen zit er niet in. En wegens mijn zorgvraag zal alles ook wel niet heel spontaan gaan. Maar wees gerust, verdere praktische ideeën hieromtrent zal ik een ieder besparen

Na dit confronterende gesprek voelde ik mij teruggeworpen. Ook in dit opzicht heeft MS mij wat afgenomen en om dat te accepteren is lastig!