Medicijn

″Wie heeft ervaring met medicijn C? Na jaren slikken van medicijnen A was ik eigenlijk van plan om te beginnen met medicijn B, maar nu adviseert mijn neuroloog mij om over te stappen op medicijn C.″ Een vraag van deze strekking kom ik wel eens tegen. Of: ″Ik hoor positieve geluiden over medicijn X. Tevreden over ′mijn′ medicijn Y, word ik toch aan het twijfelen gebracht. Wat zal ik doen? ″

In vragen gehulde twijfels van MS patiënten, of men wel effectief genoeg bezig is om de sloperij die hen beheerst aan te pakken. Zelfs de term meest voorkomende symptomen is in feite té algemeen geformuleerd en de onoverzichtelijk lange lijst van vele daaronder bungelende uitingsvormen maakt de ziekte alleen maar nog individueler. Met een woud aan medicijnen en therapieën als gevolg, wordt het doolhof voor mensen met MS vrijwel onoplosbaar. Na jaren van uitproberen, hopen en teleurstelling, verkeer ik nu zelf gelukkig in berusting, want ik gebruik geen medicatie. Niet omdat ik fervent tegenstander ben van enige farmaceutische troep in mijn lichaam, maar gewoon omdat de neuroloog aangeeft dat er voor mij niets is. En stiekem bevalt mij dat prima!

Ook op dit vlak toont het internet het gemak wat men ervan kan hebben, want de vele sites geven over het algemeen toegankelijke informatie. En er zijn genoeg forums om contact met lotgenoten te onderhouden en zo ervaringen te delen. Maar naar mijn idee is er hierbij ook een duidelijke keerzijde. Als veel mensen hun persoonlijke ziektebeleving met elkaar delen, wordt de lijst met zienswijzen en adviezen alleen nog maar langer en langer. Stel, je bent sinds kort bekend met de ziekte MS, drie maanden of drie jaar, dan moet je stevig in je schoenen staan om niet te verzuipen in de zee aan informatie. Begrijp me goed, ik keur digitale gesprekjes absoluut niet af, maar stort jezelf niet onvoorbereid in het diepe. En ja, ik weet het, het is makkelijk praten van mij aangezien ik niet meer hoef te speuren naar de juiste medicijnen.

Tijdens mijn MS-carrière heb ik zowaar ook jaloerse blikken ontvangen. Hierbij was het uiteraard niet de fysieke achteruitgang welke afgunst opwekte. Op de school waar ik werkte was onder een groot aantal jongeren marihuana stoer, veel gebruikt en bijna heilig. Toen kennelijk één van hen ter ore gekomen dat ik in potentie ook in aanmerking kwam om medicinale marihuana te bemachtigen, kreeg deze meneer opeens heel veel aandacht. Dat ik geen gebruik maakte van de mogelijkheid om zomaar dit genotsmiddel eigen te kunnen maken, wou er bij hen echt niet in.

Het enige goedje wat ik dagelijks tot mij neem is, behalve de vitaminebom van Kruidvat, dat ene kleine pilletje antidepressiva. Zo’n 10 jaar geleden mee begonnen, op advies van een psychiater en afbouwen durf ik niet. Doodeng, vond ik het aanvankelijk, want ik ben toch niet psychisch gestoord? ″Zie het als the missing link in je koppie″, zei eens iemand tegen mij. Het bleek een gouden greep te zijn, de start van een nieuw leven. Al binnen een paar weken merkte ik resultaat, meen ik mij te herinneren.

Terugkijkend is het misschien wel het beste medicijn voor mij om het leed dat MS mij heeft bezorgd te bedwingen.