125

Van wie het idee kwam? Mijn zus? Mijn moeder? Was ik het zelf? Hoe dan ook, ik vond het eigenlijk direct al een leuk plannetje en na wat brainstormen over een mogelijke uitnodiging was het overduidelijk dat het gewoon zo had moeten zijn. Het is niet alleen de som van beide leeftijden (80 en 45), maar met enige fantasie vormen beide data van jarig zijn (12 en 25 mei) eveneens 125. En dat in het jaar 2015. Hoe dan ook, het is volgens mij nou eenmaal niet van alledag dat een zoon en zijn vader gezamenlijk hun verjaardag vieren. Voor mij als overenthousiast blogger mag deze happening niet voorbijgaan zonder een bijbehorend schrijven. Maar hoe vat ik zo’n mooi verhaal samen in een paarhonderd woorden?

″Avec Gérard-Jean naar een restaurant.″ Dit is het eerste waar ik aan denk als ik denk bij mijn vader. De oorsprong hiervan ligt ergens eind jaren ’70. Vaak werd in Frankrijk kamperend de zomervakantie besteed. Dat gecombineerd met het feit dat mIjn ogen destijds twee keer zo groot werden als ik alleen al het woord restaurant maar hoorde, bracht mijn vader tot deze uitdrukking. Hieraan gelieerd is het ″mag ik wat lekkers?″, wat zeer regelmatig uit mijn mond kwam, maar misschien minstens zo vaak heeft mijn vader mij hiermee, waarschijnlijk lichtelijk geïrriteerd, geconfronteerd.

Uitspraken, herinneringen, anekdotes, ze zijn er in overvloed en ik zou ze allemaal wel willen vertellen. Over met stiften tatoeages op de armen tekenen als voorbereiding om op school the Stray Cats te playbacken. Over een rotje op zondagochtend vlak voor kerktijd in de lucht gooien. Of waarom het misschien goed zou zijn geweest als ik juist wèl dienstplicht had vervuld. Maar de beperking van een woordenmaximum staat mij dit helaas niet toe.

Na de scheiding moest ik weer gaan leren om zelfstandig te worden. Terugkijkend kan ik zeggen dat mijn leven sindsdien behoorlijk is veranderd. Waar het qua ziekte achteruit ging, was er mentaal juist een flinke groei, waarbij ik mij thans sterker dan ooit voel. Mijn ouders moeten mijn fysieke inleveren ondergaan. Echter, zij zijn er altijd voor mij, ondanks of juist door het verdriet. Zij tonen liefde, zorg en trots. Ik waardeer dit en snap ondertussen hoe moeilijk mijn situatie is voor hen. Er kan geen mate zijn op hoe ik mijn wederliefde voor mijn ouders zou willen uiten.

Maar voor het meest cruciale in mijn leven moet ik mijn vader in de ogen kijken. Het waren mijn aanstaande scheiding en toenemende ziekte, uiteraard samen met mijn karakter, die maakten dat ik een tijd behoorlijk de weg kwijt was. Terugkijkend kan ik deze fase gelukkig zien als de opmaat naar mijn nieuwe leven. Een psychiater, een mannenpraatgroep en een klein bijzonder pilletje, alias the missing link, hebben mij er doorheen geholpen. Maar dit ging niet vanzelf, want het was moeilijk en ik wilde opgeven, ervoor weggelopen. Mijn vader heeft mij in die tijd behoed, hij heeft mij tegengehouden, hij gaf die schop onder mijn hol. Daar ben ik zo ontzettend blij mee. Mijn reddende engel?

Een blog is te kort hiervoor. Ik kan alleen nog maar zeggen dat ik hou van mijn vader en moeder!