Susanna

Dus. Of ik een blog wil schrijven. Ja hoor, maar dan moet ik eerst maar iets zien te bedenken wat jullie trouwe lezers interesseert. Mijn vader weet altijd leuke stukken te publiceren (wat een wonderbrein), maar ik heb ooit één betoog geschreven en that’s it. Vaak heb ik genoeg ideeën in mijn hoofd, maar op het moment dat ik ze op papier wil zetten, zijn ze spontaan verdwenen. Ik zal dan eerst maar eens vertellen wie ik ben.

Mijn naam is Susanna (met een –a en een –s, dus geen Suzanne, Susanne, Suzanna of welke vorm er ook maar gemaakt kan worden). Ik ben de oudste van de twee dochters. Ik ben 15 jaar, zit in gymnasium 4 en ben een alledaags meisje, wat inhoudt dat ik van winkelen houdt (wie niet?!), overmatig gebruik maak van mijn telefoon en aan meer van dit soort stereotype beelden voldoe (behalve uitgaan, verschrikkelijk).

Enige bijzonderheid aan mijn leven is dus mijn vader die zich op vier wielen voortbeweegt. Ik ben er inmiddels aan gewend, maar word vaak genoeg voor gek verklaard dat ik er zo nuchter over ben. Natuurlijk vind ik het vervelend dat mijn vader niet echt op een manier voor me kan zorgen zoals de meeste vaders doen, maar ik wil ook geen wandelende Klaagmuur zijn. Wij zijn dan wel mantelzorgers (wat een chic woord eigenlijk), maar ik geniet van de positieve kanten van zijn handicap.

Het grootste voordeel is natuurlijk dat hij niet werkt (misschien zie jij dit als een nadeel, pap) en daarom altijd thuis is als wij komen. Zo heeft hij vaak alle tijd voor ons. We drinken thee, vertellen over school (als daar überhaupt iets leuks over te vertellen valt) en maken grapjes. Ik heb een leuk leven met mijn vader en dat vind ik heel fijn. We doen ook veel dingen samen. Zo overhoort hij me vaak, doen we boodschappen of maken we een tripje naar de binnenstad of onlangs naar de IKEA.

Dit gaat overigens niet altijd even vlekkeloos. Zo botst mijn vader vaak genoeg tegen allerlei ingewikkelde stellages aan (waardoor Rosa en ik de winkel anders in moeten delen), hebben we te maken met starende kinderen (‘’Wat heeft die meneer, mama?’’) of rijdt de bus net weg (met drie chagrijnige mensen tot gevolg). Toch weet mijn vader hier ook vaak genoeg de humor van in te zien. Dat bewonder ik aan hem. Overal het positieve van inzien. Hij kan vrijwel niets, maar doet tegelijkertijd bijna alles. Hij is kampioen ‘zichzelf uitnodigen voor het eten’ geworden, gaat ‘gewoon’ eventjes een middagje paragliden (ik krijg al hoogtevrees als ik er aan denk) en houdt al twee jaar een blog bij. Hoe doet-ie het?

Uiteindelijk stroomden de woorden zo’n beetje uit mijn vingers. Voordat dit stuk op papier stond, zat ik te dubben over het onderwerp. Ik begon maar wat te schrijven en dit is het resultaat. Ik had nog wel veel meer dingen op kunnen schrijven, maar dit leek mij een leuke ‘ode’ aan mijn vader. Niet te cliché naar mijn mening, maar wel een doorschemering van de liefde voor mijn vader (dit klinkt dan wel weer wat cliché). Misschien moet ik nog even een soort live bedankje doen. Dat is dan óók weer cliché, maar dan heb ik nog een leuke afsluiter, of hoe dat ook in het blogwereldje genoemd mag worden. Dus;

Pap, thanks dat je altijd zo lief voor ons bent. Ik kan me geen leukere vader voorstellen!