Ezel

De realiteit kwam plotsklaps bovendrijven, alsof ik de minuten daarvoor voor even in een schijnwereld had geleefd. Bij beter weten had ik uiteraard niet iemand anders er aan laten beginnen. Immers, ik doe het denkwerk, het uitvoeren wordt altijd uitbesteed. De adl’er die op het betreffende moment voor mij actief was, mag ook niets kwalijk worden genomen. Niet alleen ging zij vol vertrouwen mee in mijn enthousiasme, ook mag ik nou eenmaal niet verwachten dat wie dan ook mij deze flater had kunnen besparen.

Zij bleef professioneel, maar de betreffende adl’er had mij achteraf gerust een kluns mogen noemen. Een knuppel of een sukkel, een oetlul was ook logisch geweest. Zelf had ik me op dat moment al een flink aantal gradaties verder omlaag gehaald. Wat was dit onnozel van mij! Overigens, een bestempeling tot ezel zou dan weer niet rechtsgeldig zijn. Hoewel dit, de context in ogenschouw nemend, behoorlijk paradoxaal klinkt. Maar toch, volgens het gezegde stoot een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen. Ik wel!

Het was er de laatste maanden ingeslopen. Het waren echter anderen die, wanneer ik vroeg om mijn arm weer terug te leggen, met een ″alweer?″ of iets van dienaard, mij er alert op maakten dat mijn linkerarm steeds meer een eigen leven leed. Vervelend was dat wel, want door gebrek aan goede ondersteuning zakte ik steeds vaker scheef. Kortom, mijn elektrische rolstoel moest worden aangepast.

Met een adviseur van Welzorg kwam ik tot een goede oplossing. De kluwen in het tasje achterop mijn rolstoel, een overdaad aan elektriciteitssnoeren welke al tot menig probleem had geleid, zou ook worden weggewerkt. Daarvoor zou ik wel de rolstoel voor twee nachten kwijt zijn. Van dinsdagmiddag vier uur tot en met donderdagochtend half negen. Uiteraard ging ik akkoord, dat was nog te overzien en het is in mijn geval begrijpelijk dat er geen alternatief voorhanden is Trouwens, ik zou mezelf wel kunnen vermaken. Op mijn slaapkamer heb ik dan wel principieel geen televisie, ik zou indien nodig mijn bed in de woonkamer voor de televisie laten zetten.

Maar als ik nu eens mijn laptop naar mijn slaapkamer zou halen? Dan kan ik op bed computeren, maar ook online televisiekijken. Geweldig! Waarom heb ik dat nooit eerder gedaan, dacht ik nog. Van Fokus mocht ik een handig bedtafeltje lenen. Toen het zover was, ik op bed lag en mijn rolstoel door Welzorg mijn huis uit werd bestuurd, kon mijn fantastische idee gaan aanvangen. Stom, ik was nog enthousiast ook.

Nauwelijks iets later, toen alles klaar stond en ik aan de slag wilde gaan, hoorde ik een kwartje vallen. Stom, stom, stom. Ik had wat over het hoofd gezien. Zonder de kinbesturing van mijn rolstoel zit computeren er niet in. Een verklaring voor de blunder had ik wel. Ik kijk alleen naar voren en zie dan alleen een scherm en een microfoon. Ogenschijnlijk reageer ik enigszins laconiek. De nog aanwezige adl’er wil ik ook niet de allerdonkerste kant van mij laten zien. Zij ziet en hoort niet dat ik van binnen weer eens implodeer.

Meteen realiseer ik mij dat exact hetzelfde mij vorig jaar ook al eens is overkomen. Vergeten! Misschien toch een ezel?