Elvis

Well, it’s one for the money, two for the show, three to get ready, now go cat go.
But don’t you step on my blue suede shoes.…

Het zal meer dan 30 jaar geleden zijn geweest. Ik ben op mijn kamer, op een zolder aan de Gombertstraat, Zwolle. Waarschijnlijk maak ik mijn huiswerk, dat deed ik nogal veel in die tijd. Eigenlijk teveel, bijna tot het ziekelijke toe. Het leren was geen leren, maar stampen-stampen-stampen. Muziek had ik hierbij niet aanstaan, dan kon ik mij ook niet concentreren maakte ik mezelf wijs. Elpees draaien deed ik wel veel, maar alleen op moment dat ik het mezelf toestond. Soms om te luisteren, vaak voor de spiegel dansend en playbackend.

Waarschijnlijk staat het dakraam open, of het geluid heeft meer decibel dan de dakisolatie aankan. In ieder geval  dringt vanaf de overkant van de straat Elvis mijn kamer binnen. Ik weet van wie deze stem is en ook wat die jongen aan het doen is. Een aantal maanden daarvoor heeft hij mijn bijbaantje overgenomen. Een halve krantenwijk was het, iedere donderdag, vrijdag en zaterdag. Hoewel het voor mij op een ideale locatie was, ik vond er geen klap aan. Wij woonden tegenover een bejaardencentrum, woonzorgcentrum moet ik tegenwoordig zeggen. Daar moest de Zwolse Courant worden rondgebracht. De Stentor moet ik tegenwoordig zeggen. Toen ik een andere job kon krijgen, ik werd een groenteboer, nam Jan Willem mijn baantje over.

Hij zat bij mij op een jongerenclub van de kerk. Jan Willem was idolaat van Elvis, van zingen en van zijn gitaar. Ik deed daar nog wel eens lacherig over, noem het neerbuigend. Hoe dan ook, dit verklaart waarom ik regelmatig op Elvis werd getrakteerd, ook al was het in het voorbijgaan, dus van korte duur. Misschien dat ik op dat moment het raam dicht heb gedaan en een elpee opzette: U2, the Cure, the Stray Cats, Bronski Beat, weet ik veel. Volgens de spiegel in mijn kamer kon ik trouwens heel goed zingen en gitaar spelen.

Onlangs ging ik naar een optreden van een bandje kijken. Als groep kende ik hen niet, maar het feit dat er toch maar even op een poppodium van Hedon mocht worden opgetreden, was om een bepaalde reden al gaaf genoeg. Geen covers, alleen eigen werk. Vier kerels, twee kaal, eentje flink grijs. Nummer vier, de zanger/gitarist, droeg een platte pet. Ik weet dat hij ook vrijwel kaal is. Die pet draagt Jan Willem altijd, in ieder geval als hij optreedt. En dat doet hij veel, solo, als duo of met een band. Via Facebook had ik ook een paar oud clubgenoten gevraagd mee te gaan. En leuk, zijn broers waren er ook. Het werd een soort van mini-reünie. Veel praten was er niet bij, het zijn was genoeg.

Zes jaar geleden, na een toevallige ontmoeting volgde een kop koffie bij mij thuis, bood hij aan om op mijn 40^e verjaardag te komen zingen. Ik had een zaaltje gehuurd, maar met livemuziek werd het compleet. Naar aanleiding van een heel gaaf huiskamerconcert bij mij thuis, vorig jaar april, kreeg ik het idee voor een tweede editie. Binnenkort komt onder andere Jan Willem, op gitaar.

Over passie gesproken!